| Scatterheart |
11-12-2003 12:40 |
Wanhoop om meisjesliefde.
Het ging al een hele tijd niet meer goed, ik weet het. Steeds vaker als ik 's ochtends rond achten opstond en mezelf onder de douche sleepte zag ik je op de overloop staan, met je gezicht tegen de spiegel aangedrukt en sporen van tranen op het glas. Als ik achter je kwam staan en mijn handen om je zachte middel sloeg draaide je je stuurs om en gaf me die brutale: 'Stel je niet aan' blik. De blik waar ik ooit zo verliefd op werd. Het leek steeds langer geleden.
Als ik thuiskwam van werk zat je verdwaasd op de bank, onze bank, zoals alles van ons samen was. Dat wilden we, daar leefden we eens helemaal en alleen maar naar toe. Totdat we op het punt aankwamen en jij alles saai vond.
Het maakte me niet uit. Ik snapte het wel. Jij had nog behoefte aan je optutten met goedkope make-up en namaak parfum, jij stapte nog vol enthousiasme op je fiets (die we samen schilderen, eens) om naar de stad te fietsen om in om het even welke bar te laten zien dat je wel meer was dan de vriendin van. Ik weet dat je wilde laten zien dat je mooi was - dat was je ook, je was zo mooi. Ik weet ook dat je niet direct na dat dansen naar huis kwam. Ik rook ze, de mannen, als je rond vijf uur op een vrijdagochtend bij me in bed kroop. Je was zo fladderig, zo jong, ik gunde het je. Huilen deed je toch alleen bij mij...
De foto die je mij gaf voor mijn twintigste verjaardag, die hangt nog steeds op in de kamer.
De mozaiek deur die je op een van onze burgerlijke zondagen maakte zit nog steeds op zijn oude plaats.
Je ouders bellen me nog steeds elke twee maanden op. Ze zeggen altijd hetzelfde. 'We missen haar, Maureen. Jij zal het vast ook knap moeilijk hebben.'
En gek genoeg heb ik het echte verdriet nog steeds niet gevoeld. Ja, natuurlijk sta ik elke dag te janken onder de douche (je douchegel staat er nog steeds), natuurlijk trek ik 's nachts de haren uit mijn hoofd omdat ik me zo leeg en kaal voel van onmacht, en natuurlijk omarm ik mezelf en dan hoop ik maar dat jij.. Dat jij ergens bent waar het goed voor je is.
Maar het echte verdriet, de echte allesomvattende wanhoop is nog niet op komen dagen. Nu ben ik diegene die verdwaasd op onze bank zit. Vanaf het moment dat ze belden, dat je dood was omdat een of andere godverdomde alcoholist je overreed, zat ik op die bank en ik zal er ook nooit meer van afkomen.
En dat is mijn wanhoop.
|
