Diana
 

Met al te vlugge passen
reidans je van de liefde
en kleur je zacht de ochtenden
met je handen van natuur

jijzelf bent de bloem
de leeuwin en de diepte
van de oceaan,
de wintermorgen neemt jouw
trekken, geen sneeuw
maar vruchten van je bleke teint
verwarmen mij

en liefst zou ik je nakomen
de allermooiste
strek je armen nogmaals
naar het leder van je koker
en neem de pijl die
raak zal schieten
op het koord van jouw
godenboog

stervende ben ik reeds
van hogere jaloezie
en ik blik jouw perfectie
in mijn ontmaagde ziel
geen genade is mij minder
welkom

het is het leven
dat ik beëindigd wil zien

De laatste strofe vormt wel ineens een contrast zeg, qua schrijfstijl; deze twee regels zijn erg concreet. Mooi, vind ik; daardoor worden deze regels erg veelzeggend. Leuk dat je het zo verwoord hebt; de klassieken erbij hebt betrokken. Ik kan me goed verplaatsen in je gedicht; ik vind dat je qua verwoording helemaal in de sfeer bent gebleven die bij het onderwerp past.

neem de pijl die
raak zal schieten
op het koord van jouw
godenboog

Geweldig. Die spanning die je hebt opgebouwd in het voorafgaande; en dan deze handeling vooraf beschreven. Ik vind het een erg goed gedicht, eigenlijk niets op aan te merken :)!

Hier ga ik helemaal niets op aan te merken.
Want het is een ijzersterk gedicht. Punt.

Ik zou ook liever niet reageren, omdat ik niet weet hoe. Erg goed. :)

Oh! Wat een kracht. En dat met een pen.
Of toetsenbord.
En normaal houd ik niet eens van dit soort dingen.

:)