Scholieren.com forum - Het laatste uur

Het laatste uur brak aan, hun gevlogen momenten stonden hun nog nader. Het laatste uur hield eigenlijk niets meer in dan een begin van een nieuw moment, maar toch huilden ze. Er klonk een schril koud geluid. Het was de lotwagen. Een vehikel dat hun tweeën uit elkaar scheurde tot alleen hun zielen nog aanwezig waren als elkaars gezelschap. En die dood vonden ze… En namen ze gretig. Een moment waarin hun adoratie tot dit fenomeen tot het hoogst steeg, vingen ze een glimp op van elkaars realiteit, het was angstaanjagend. Maar ze koesterden het, tot ze weer bij elkaar kwamen, althans. Tot hun reik hun niet meer belette want een hand reikt niet over een afstand van 200 kilometer, en daar stopte hun leven voor 2 maanden.

Hij nam het, er was hem verteld dat het werkte, het zou hem sterker maken. Hij nam het, hij nam het risico om na te denken. Om zijn conclusies bij elkaar te schrapen uit dat rottende hol in zijn hoofd. Hij zat in de jeep, de wagen reed met hoge snelheid door de woestijn maar doorhebben had hij het niet, zijn hoofd bracht hem naar een plek waar hij nooit van heeft durven dromen. Een plek waar zijn woorden voor het oprapen lagen, hij bundelde ze tot zinnen, en met die zinnen vormde hij alinea’s en met die alinea’s vormde hij een boek. En dat in een klein uurtje, tot hij zijn bewustzijn weer kreeg en zich omdraaide naar een pluizig lief klein meisje die ook alleen maar de naam Sofie kon dragen, in die wereld van hun twee zweefden ze voort, ze reikten naar elkaars handen maar het contact kwam zelden.

Hij had weer voor bloed gezorgd

‘Waar ben je nou mee bezig?’ Klonk in zijn hoofd, zomaar opeens, alsof er iemand in dat rotte hol bij hem zat. Het was eerder die vakantie, hij had ‘voor bloed gezorgd’. Hij had het niet eens door gehad. Hij had een belofte verbroken en hij kon er niet eens wat aan doen, toen hij door die oude romeinse stad liep had hij het niet eens door gehad dat de steen die hij had opgeraapt scherp genoeg was om een paar lelijke krassen op zijn linkerpols te maken. Hij liep er maar, en toen hij langzaam aan de realiteit onder ogen kreeg vond hij het laag. Hij had haar een belofte gedaan, een echte, heuse belofte. Deze belofte werd in zijn hoofd eerst bedekt met een laagje gouden stof maar die was weggeblazen en de belofte kwam bloot te liggen en op de proef gesteld, en falen dat deed hij. En toen wist hij het niet meer, hij had de steen nog in zijn handen, hij had naar zijn arm gekeken alsof het een rot stuk vlees was en hij had de komende dagen zoveel mogelijk geprobeerd het te verbergen maar telkens werd hij weer aan dat ene zinnetje herinnerd: ‘waar ben je nou mee bezig ?’ En hij kon er niets aan doen. En in één van die avonden kwam hij er achter dat zijn tranen hem niet hadden verlaten, hij miste haar echt, hij miste een onmogelijkheid…. En stierf… er stierf toch iets, niet?

Hij wou sterven

Die wil zat hem dwars.
Er trok iets aan hem, een diep verlangen naar een status van dood.
Toch maar aan het leven ontsnappen?
De verkeerde kant van orde omsloot hem tot aan zijn middel en dood is wat hij wou zijn.
Maar er zit geen dood in een leven met Sofie, daar moet je gek voor zijn, een engel ontmoet je meestal maar één keer in je leven. En zijn tijd was nog lang niet, hij zou echt weten wanneer wel, en hij wist niks.

Zekerheid kwam tot een eind.

De daad kende geen woorden. Dit aspect van leven kende niemand, er werd een nieuw zintuig gecreëerd, speciaal voor hem. Hij kon leven zonder een last mee te dragen, hulp verwachte hij niet meer, hulp was hij…

Heet dat niet dood?

Grauwe dagen, gevuld met plezierige gebeurtenissen. Mogelijkheid schiep nieuws…
Uit de handen van de dood gevlucht. Een leven werd hem gegeven, met de naam Sofie
Aarde was zij waard. Voor hem ontelbaar levens
Raadsels in de vorm van emoties
Dienaar, tot de godin met gouden haren
In haar wereld zou hij wonen, hij woonde er al…
Als dit leven is, weet ik niet of ik nog geboren moet worden
Nooit is een niet bestaand fenomeen, tot de twee handen elkaar loslaten… is het enigste wat nooit kent

Zij maakt zijn bestaan waard, moge haar onstervelijke ziel altijd bij hem blijven.