Ompoling?
 

Magnetische veld zwakker dan 150 jaar terug

Het magnetische veld van de aarde is de afgelopen 150 jaar 10% zwakker geworden. Hebben we dan toch te maken met de vermoedelijke ompoling? Ompoling? Ja, daar waren al geruchten over, maar dit bevestigt het beeld alleen maar. Uit metingen bleek namelijk dat het magnetische veld flink zwakker is geworden en als dit zo door gaat, dan hebben we over 2000 jaar geen magnetisch veld meer.

Wetenschappers denken zelf dat er de komende 1000 jaar geen ompoling gaat plaatsvinden, maar toch is de kans aanwezig. Het magnetische veld van de aarde kan niet zomaar verdwijnen. Volgens het onderzoek is het magnetische veld vooral zwakker geworden boven de Atlantische oceaan en boven Zuid-Amerika.

We kunnen alleen maar hopen op een ompoling, net zoals dat gebeurd bij de zon om de 11 jaar en dat zou vrij uniek zijn. De laatste keer dat er een ompoling plaats vond leefde de mens nog niet op aarde. Dit was namelijk 780.000 jaar geleden.
http://www.astrostart.nl/index.php?s...from=&ucat=28&

wat zou het voor invloed hebben op ons ? we kunnen dan niet meer navigeren aan de hand van de polen maar wat is er nog meer het probleem dan ?

Zonnestormen :(
Die kunnen we (de aarde) dan niet meer tegenhouden, dacht ik.

en dat zijn zonnestormen ?

ja duh

tsja bij een ompoling wordt het ff vervelend, de vogels vliegen tegen elkaar aan en de walvissen zijn de weg kwijt
maar de natuur zal zich net als 780.000 jaar geleden herstellen.

Dat het magnetisch veld verdwijnt lijkt me onzin
want dat gebeurt denk ik pas als de kern niet meer vloeibaar is.

Een ompoling kan dacht ik met flink veel geweld gepaard gaan. (aardbevingen, vloedgolven, klimaatverstoring)

want?

weet ik niet precies, keb het een keer gelezen in zo'n doemdenkers boekje ;)

Voor zover ik weet gaat een verzwakking van het aardmagnetisch veld vooraf aan een ompoling. Het veld keert immers niet in 1 keer om; het proces verloopt veel geleidelijker. Een ompoling lijkt me dan ook 'logischer' om te gebeuren dan het verdwijnen van het veld..

Maar het veld is volgens mij veel te zwak om aardbevingen en vloedgolven te veroorzaken. Het veld heeft alleen een merkbaar invloed op geladen deeltjes (bv. zonnewind), en een verwaarloosbaar kleine invloed op andere stoffen (para- en diamagnetisme zijn zulke effecten, en die zijn vrij zwak van aard).

Ik kreeg de volgende mail binnen van Nasa:

NASA Science News for December 29, 2003

Earth's magnetic north pole is racing away from North America. Compass
needles in Africa are drifting about 1 degree per decade. Globally the
magnetic field has weakened 10% since the 19th century. What's happening
to our planet's magnetic field? Researchers are seeking the answer. In
this story we see what they've learned in recent years.

FULL STORY at
http://science.nasa.gov/headlines/y2...htm?list778391

Het is toch al langer bekend dat de polen verschuiven?
De 'echte noordpool' (magnetische zuidpool) ligt al lang niet meer op het punt wat wij de geografische noordpool noemen, maar nu ergens in Canada, en verschuift steeds.
Dat is niets nieuws toch?

Alleen het hoe en wat is me onbekend. :o

Edit: Dat artikel maakt een hoop duidelijk.

They've also learned what happens during a magnetic flip. Reversals take a few thousand years to complete, and during that time--contrary to popular belief--the magnetic field does not vanish. "It just gets more complicated," says Glatzmaier. Magnetic lines of force near Earth's surface become twisted and tangled, and magnetic poles pop up in unaccustomed places. A south magnetic pole might emerge over Africa, for instance, or a north pole over Tahiti. Weird. But it's still a planetary magnetic field, and it still protects us from space radiation and solar storms.

http://science.nasa.gov/headlines/y2...son1_strip.gif

Above: Supercomputer models of Earth's magnetic field. On the left is a normal dipolar magnetic field, typical of the long years between polarity reversals. On the right is the sort of complicated magnetic field Earth has during the upheaval of a reversal. [lees meer]

vet plaatje :) en goeie info, thx

haha, het stomme is dat ik dit gelijk kopel aan de zwaartekracht. Maar magnetisme is natuurlijk iets heel anders dan zwaartekracht :o

Gelukkig maar!

Wellicht dat zonnestormen wel ietsiepietsie meer invloed hebben, maar we blijven er wel in ieder geval tegen beschermd - volgens deze theorie.

intressant weetje misschien: ompoling is al heel veel keren gebeurd in de aardgeschiedenis. dat kan men zien in bijvoorbeeld kleisedimenten: bij de aanwezigheid van een magneetveld zal het merendeel van de kleimineralen in sommige kleiën zich oriënteren volgens dat magneetveld (ze gaan dus allemaal nbtje dezelfde kant op liggen)
dat wordt gebruikt bij de datering van sommige gesteenten: als een gesteente bijvoorbeeld wordt geschat tussen de 300 en 360 miljoen jaar oud te zijn en daartussen weet men dat er een ompoling is gebeurd, dan kan je de schatting preciseren door te kijken hoe de mineralen georiënteerd zijn.

ik dacht dat Jules Vernes er over schreef in zijn boeken, over ompoling.
Ze hadden dit toch al onderzocht en geconstateerd dat dit één keer in de 25 miljoen jaar een keer gebeurde?

Het omklappen van de polen gebeurt trouwens supersnel als het gebeurt, maar als het zwakker word worden we gebraden :cool:

jij weet er veel van kerel (y)

Dat blijkt volgens mij dus niet te zijn, zoals je in het artikel hierboven kunt lezen.

ik bedoel ook het echte omklappen,

niet dat het zo zou kunnen zijn dat er een paar dagen geen elektromagnetisch veld is.

Geleidelijk dus; niet plotseling.

het echte omklappen? :confused:

het punt van ompolen,

Shit... dan kan ik mn kompas wel weg gaan gooien :D

Heb je dat artikel wel gelezen? Daarin wordt haarfijn uitgelegd dat het 'echt punt van ompolen' niet plotseling in 1*10^{^-1 triljard} nanoseconde gebeurt, maar juist in duizenden jaren.

wist hij veel. da tijd dat 1 oriëntatie blijft bestaan varieert.

uit:http://www.beyonddiscovery.org/conte...page.asp?I=233

Of Magnetism and Time
Scientists had known since the 1920s that rock from different geological times could show opposite magnetic polarities. Sometimes the orientation was "normal," north-pointing, as it is today; at other times the geomagnetic field was reversed. In 1963, Allan Cox, Richard Doell, and Brent Dalrymple of the U.S. Geological Survey and Ian McDougall at Australian National University began to establish a quantitative timescale of reversals, by measuring the magnetic directions in lava flows on land and determining their ages by radioactive methods. It was a painstaking process, but by 1966 researchers had charted the reversal timescale for the past 3.5 million years.

At sea, meanwhile, researchers were finding an intriguing pattern. Magnetic surveying of the seafloor had been developed during World War II as an outgrowth, like echo sounding, of the effort to improve detection of submarines. In 1961, Arthur Raff and Ronald Mason of Scripps Institution of Oceanography noted magnetic anomalies in the pattern of stripes on the ocean floor off the coast of Washington state. One year later geophysicist Drummond Matthews of Cambridge University, who had gathered magnetic surveys of an undersea ridge in the Indian Ocean, also noticed a distinct and curious pattern of magnetic stripes--stronger and weaker magnetic signals in parallel bands on either side of the ridge crest. Back in England he talked over his findings with Fred Vine, a graduate student at Cambridge University who was focusing on marine geophysics. The two of them hypothesized that the seafloor had recorded Earth's magnetic field orientation at the time the new molten rock oozed up from the mantle. If spreading of the ocean floor occurs as Harry Hess suggested, these blocks of alternately normal and reversely magnetized material would be carried away parallel to either side of the ridge.

The Vine-Matthews hypothesis, published in the fall of 1963, garnered little support in the geophysical community, partly because the magnetic reversal timescale was not yet complete, so the seafloor anomaly data matched their hypothesis only poorly. But two years later, in 1965, Fred Vine found himself in the company of Harry Hess, who had arrived at Cambridge on sabbatical leave, and J. Tuzo Wilson, there from the University of Toronto, continuing some of his own research on midocean ridges.

Wilson was examining Raff and Mason's maps of the seafloor area off the coast of Vancouver Island and south to California, and he suggested that the maps showed a seafloor spreading ridge. Vine and Wilson published a paper in October 1965 proposing a model for seafloor spreading in the northeastern Pacific, using as evidence bands of reversed magnetism that marched out from either side of the ridge. Shortly thereafter, a slight discrepancy between the seafloor reversal bands and the timing of known field reversals on land was smoothed out by a new land-based field reversal discovered by Doell and Dalrymple. With this addition, the two sets of data matched astonishingly well.

The confirmation of seafloor spreading was supported by other observations made in 1965 and 1966. Key among them were ocean sediment samples analyzed by Lamont's Neil Opdyke. The samples were from vertical cores, 16 to 40 feet long, taken from the ocean floor in the South Pacific. The timing and pattern of magnetic reversals in Opdyke's core samples matched those determined from lava flows on land and from seafloor magnetic stripes

achtergrondlectuur: http://www.geomag.bgs.ac.uk/earthmag.html#_Toc2075556

er is nogal wat aan de hand met dat aardmagnveld :)