huppelen in de nacht
 

'Help' zei ze zachtjes. Niets. 'Help' zei ze nog een keer, dit keer harder. Weer niets. Ze begon in paniek te raken. Wat als er nou niemand kwam? Wat als ze haar in de steek hadden gelaten. ze begon te roepen:'Hallo?, waar zijn jullie? Het is niet meer grappig jongens! Kom op nou, haal me hier vandaan!'

Ze tuurde in de verte, het duister in. Slechts schimmen die haar geest deden ontwaken, haar hart deden kloppen. Stilte. En kilte, snijdende kilte. Het bekroop haar langs haar rug, wist al haar haartjes overeind te zetten. Ze begon te lopen, niet wetend waarheen, dat maakte ook niks uit, weg van hier. Ze had het gevoel dat dieren haar achtervolgde, mee de duisternis in.



Zo begint het, opent zich een hele nieuwe wereld voor haar. Een wereld vol spanning, en een beetje fantasie.


Ze voelde zich vrij en rustig, maar tegelijkertijd gevangen en en bang. Verward, dat was ze. Waarom hadden ze haar alleen gelaten? Hoezo waren ze weg? Maar op de een of andere manier deed het haar niks. Het galmde door haar hoofd heen, ze waren weg. Ineens kreeg ze het gevoel dat ze alles kon wat ze maar wilde. Ze wilde dansen, huppelen, koprollen, aandacht. Het kon haar allemaal niets deren. Het donker niet, de dieren niet, niets of niemand kon haar nu nog raken. Alleen, die stilte. Die verdomde stilte. Ze stond stil, en de stilte kwam als een klap in haar gezicht. Ze was alleen.



















dit is het begin van een verhaal in me hoofd en ik zit nogal te twijfelen om het helemaal uit te typen en hier te posten dus zou ik graag willen horen wat jullie van dit begin vinden zodat ik kan beslissen het hier neer te zetten of niet

doorgaan!

ja leuk!! ik vind het al best spannend nu..

okeej
koel
:D

Idd!
Mooi sfeertje, lekker vaag. Ben nieuwsgierig ;)

Ik vind dat je een goede schrijfstijl hebt, prettig om te lezen. :)
En te oordelen naar het stukje wat je hebt geschreven vind ik het een leuk verhaal, een leuk idee ook. Ik vind dat je er zeker mee door moet gaan! :D

Alleen, het laatste stukje is ' te druk '. Je hebt teveel emoties tegelijk uit willen drukken, waardoor het erg druk wordt.
eerst is ze blij dan verward, dan weer gelukkig en dan weer bang.
Je kunt het misschien wat verder uitwerken, ik zal je een voorbeeld geven van wat ik bedoel:

Het was of niemand haar meer iets kon doen, alsof ze nu veilig was, beschermd door het duister van de nacht. Maar de beklemmende stilte in het bos, sloop rond haar heen, langzaam en behoed klaar om toe te slaan. Alles wat ze hoorde was haar eigen onregelmatige ademhaling, de bladeren die knisperden onder haar voeten. Het was de stilte die haar alleen liet zijn, die de dieren verdreef, die haar voor zich nam. Het was de stilte van de nacht.

Begrijp je? Zo kan je het misschien wat minder direct maken.
Misschien was dat juist je bedoeling, maar het lijkt mij prettiger lezen om het wat weer om te leiden.
Maar ik spreek voor mezelf. :bloos:

Nou, ik hoop dat je verder gaat met je verhaal,
Ik zou het graag willen lezen!