Dansend naar je toe...
 

Dansend naar je toe...

Zacht en zonder haperen,
al die druppels tranen.
Of regen op mijn gezicht,
dansend in donker licht.

Verdwenen is wat vaststond,
gevallen als de sterren.
Van verre soms wat geluid,
maar het maakt niet uit.

Niet langer in gedachten,
onzekerheid nu omarmend.
Mijn hand naar onbekend,
ja, ergens waar jij bent.

Naar iedereen die ik als echte vrienden kan beschouwen...

Het is geen erg duidelijk gedichtje. Ik vind het vrij mooi, maar waar ik bijvoorbeeld moeilijkheden mee heb is die 'Verdwenen wat vaststond', de inhoud komt over, dat wel, maar ik vind het niet zo mooi verwoord, ik zou eerder iets preferen als 'Wat vaststond is verdwenen', ik vind het beginnen met verdwenen hier niet zo mooi. Hetzelfde bij 'onzekerheid nu omarmend'. Het komt nogal stroef over. Verder: (y)

Ik sluit me bij medea aan, zat bij precies dezelfde puntjes. Oh en ik vind sterren- van verre heel leuk gevonden.

Het woordgebruik vind ik erg mooi, maar ik vind het niet zo goed lopen op sommige punten. Ik vind 'Verdwenen is wat vaststond' juist erg goed; het is dus maar net hoe je het leest, denk ik. Ik vind de laatste regel vd eerste strofe niet zo goed lopen, daar zou ik eerder een komma achter 'dansend' plaatsen. Ook 'maar het maakt niet uit' vind ik wat lastig weglezen; wat te kort, en wat te gedwongen gerijmd op 'geluid' eigenlijk. De laatste strofe is erg mooi :)!