lyrisch gekeuvel van een tweede generatie
 

ik ben verrast door mijn verbazing geen acceptatie te aanschouwen om te gaan en komen voordien vooraf en achteraf bezongen in een refrein op de hoek van de straat tussen twee bomen en teveel omschrijving zonder onstoffelijke ideeeen en te weinig eigen inbreng nog niet in staat vrije collectieve volledige geest optimaal te benutten

geen twijfel aan het bestaan van ontelbare entiteiten identiteiten die ik kan aannemen waar en wanneer altijd ongeacht mijn emoties dwang die stuurt wat ik wil worden

ik begrijp bedoel weinig maar zeg toch niks ik lees alles straks terug en ontdek nu al dat ik het schrijven begin te verleren maar nu ik mijn armen hand wat meer ontspan vermindert de trilling word het schrift stabieler

moet mezelf er wel steeds aan herinneren


note: heeft voor de niet ingewijden een ondefinieerbaar ritme

Het heeft wel wat, leest erg lekker weg vind ik. Heb niet echt moeite met het vinden van een ritme.

moet mezelf er wel steeds aan herinneren

Dit stukje vind ik alleen niet mooi, het heeft te weinig kracht om zo op zichzelf te staan vind ik, de rest van het gedicht spreekt wel een bepaalde passie uit, maar dit stukje is net iets te zwak om op zichzelf te staan vind ik. De inhoud is wel leuk(dat het echt niet meer vanzelf gaat), maar misschien niet met een witregel ertussen, of misschien iets anders verwoorden ofzo. Verder vind ik dit goed, het leest goed en voelt goed, de inhoud kan ik volgens mij niet overal volgen, maar toch spreekt het me aan.