Beginstuk met een vraag.
 

Anderen zouden hem een oplichter vinden, maar hij noemde zichzelf liever ‘frauduleus’. Oplichters en dieven, die deden maar wat. Die waren roekeloos en staken alles in hun zak wat op hun weg kwam. Hij daarentegen had bedrog verheven tot een levensstijl. Eigenlijk was het wel een soort van kunst te noemen, soms.
Hij bekeek de mensen die ook stonden te wachten op het perron. Sommigen keken naar de grond, anderen herhaaldelijk op hun horloge. Lange tijd was hij geweest zoals zij. Berustend en kleurloos.
De trein kwam tot stilstand en opende zijn deuren voor groepjes dringende mensen. Hij deed een stap opzij om ze door te laten. Daarna nam hij het trapje met twee ferme stappen en liet zich zakken op de eerste lege bank die hij tegenkwam. Vandaag had hij geen behoefte aan pottenkijkers. Hij bekeek zichzelf in het raam. Die hoed was een goede keuze geweest.
Hij knikte kort naar een voorbijganger.

In eenzelfde soort trein had hij gezeten, toen hij door het raam een man zag lopen met een grote snor en toegeknepen ogen. De flappen van zijn jas waaierden achter hem aan terwijl hij liep. Onder zijn arm had hij een pakje gehouden, dat in plastic was gewikkeld. Toen de trein wegreed, had hij de man nog even kunnen volgen met zijn ogen. Daarna schoten weilanden voorbij. Ze hadden één grote, wazige streep geleken.
Het was alsof hij zichzelf had zien lopen. Maar dan de geslaagde vorm. Zo iemand die maakte dat je je ogen neersloeg, als je hem op straat tegenkwam.
Hij was uitgestapt bij het eindstation en had even vertwijfeld stilgestaan. Het idee terug naar huis te gaan stond hem tegen. Maar nu hij hier eenmaal was, had het geen zin om nog ergens anders heen te gaan. De hele weg naar huis had hij geprobeerd rechtop te lopen. Halverwege was er een vrouw voor hem aan de kant gegaan en toen hij de sleutel in het slot stak, had hij een man met een hond laten wachten.

In de hal had hij zichzelf in de spiegel bekeken. Binnen drie weken zou hij al een aanzienlijke snor hebben. Dan zou zijn dunne bovenlip ook minder opvallen.
Zijn woonkamer kwam hem ineens vreemd en onpersoonlijk voor. Hij streek een bobbel in het vloerkleed glad. Er zaten nog een aantal bonen in de pot op tafel. Die gooide hij in de afvalbak.
Voor hij ging slapen, schudde hij zijn kussen op.


--

Vraag: ligt het er te dik bovenop, of is het zo goed?
Andere op- of aanmerkingen?

Je schrijft mooi. :)
Ik snapte alleen iets niet. Vanaf 'Toen hij bij het eindstation was uitgestapt' is dat nog een herinnering of gebeurt dat voor de lezer nu?
En dit:
'Halverwege was er een vrouw voor hem aan de kant gegaan en toen hij de sleutel in het slot stak, had hij een man met een hond laten wachten. '
Misschien mis ik iets, of moet het nog komen, maar ik begrijp niet echt waarom dit erin staat.
Verder, zoals ik al in het begin zei, mooi.

Herinnering. Ik verander het in: 'hij was uitgestapt bij het eindstation en had (...)'

Citaat:

En dit: 'Halverwege was er een vrouw voor hem aan de kant gegaan en toen hij de sleutel in het slot stak, had hij een man met een hond laten wachten. ' Misschien mis ik iets, of moet het nog komen, maar ik begrijp niet echt waarom dit erin staat.

Hij gaat rechter op lopen en het valt hem op dat er mensen voor hem opzij gaan, wachten, etc. Dat was eerst niet zo.


Dankjewel.

Ik ga maar gewoon door.

--


De volgende ochtend was hij naar het eetcafé in de stad gegaan. Hij had het al een paar keer van buiten gezien en in het voorbijgaan opgemerkt dat er al heel vroeg ontbijt geserveerd werd. Toen had hij zich afgevraagd wie er op dat onmenselijke tijdstip al op stap was, laat staan aan ontbijten dacht. Maar nu begreep hij dat je vroeg moest beginnen als je belangrijke zaken af te handelen had.
In een grote spiegel zag hij zichzelf zitten, frisgeschoren, met de menukaart nonchalant op zijn schoot. Toen de ober langsliep, had hij hem aangehouden en een medium sized breakfast besteld.
Voor hem op tafel lag een krant. Hij liet zijn ogen langs de koppen gaan. Een foto. In zwart-wit was een man afgebeeld, die zijn handen dreigend ophief. Over zijn ogen een zwarte balk. ‘Utrechtse fraudeur eindelijk opgepakt.’
Zijn ontbijt werd voor hem op tafel gezet. Daarnaast vork, mes en een servet. Haastig nam hij de eerste hap. Heet. Tweede hap. Achter elkaar werkte hij het naar binnen, tot hij niet meer kon. Hij legde het geld, inclusief fooi op tafel en liep naar buiten.

De bibliotheek. Gejaagd liep hij tussen de kasten door. Hier moest het toch ergens te vinden zijn.
'Fratertje, fratrie. Frats.
Fraude. 1. Valsheid, bedrog. 2. Smokkelarij. ’

Dit doet me eigenlijk weinig. Vooral omdat ik geen idee heb hoe het verhaal verder zal gaan, waar het überhaupt over gaat.. en eigenlijk boeit het me ook niet heel erg. Misschien als later duidelijker wordt waar het over gaat, dat het me zal dwingen verder te lezen, maar op dit moment helaas niet.

x

Dat hoeft ook niet. :)
x

1. Valsheid, bedrog. 2. Smokkelarij

Anderen zouden hem een oplichter vinden, maar hij noemde zichzelf liever ‘frauduleus’. Oplichters en dieven, die deden maar wat. Die waren roekeloos en staken alles in hun zak wat op hun weg kwam. Hij daarentegen had bedrog verheven tot een levensstijl. Eigenlijk was het wel een soort van kunst te noemen, soms.
Hij bekeek de mensen die ook stonden te wachten op het perron. Sommigen keken naar de grond, anderen herhaaldelijk op hun horloge. Lange tijd was hij geweest zoals zij. Berustend en kleurloos.
De trein kwam tot stilstand en opende zijn deuren voor groepjes dringende mensen. Hij deed een stap opzij om ze door te laten. Daarna nam hij het trapje met twee ferme stappen en liet zich zakken op de eerste lege bank die hij tegenkwam. Vandaag had hij geen behoefte aan pottenkijkers. Hij bekeek zichzelf in het raam. Die hoed was een goede keuze geweest.
Hij knikte kort naar een voorbijganger.

In eenzelfde soort trein had hij gezeten, toen hij door het raam een man zag lopen met een grote snor en toegeknepen ogen. De flappen van zijn jas waaierden achter hem aan terwijl hij liep. Onder zijn arm had hij een pakje gehouden, dat in plastic was gewikkeld. Toen de trein wegreed, had hij de man nog even kunnen volgen met zijn ogen. Daarna schoten weilanden voorbij. Ze hadden één wazige streep geleken.
Het was alsof hij zichzelf had zien lopen. Maar dan de geslaagde vorm. Zo iemand die maakte dat je je ogen neersloeg, als je hem op straat tegenkwam.
Hij was uitgestapt bij het eindstation en had even vertwijfeld stilgestaan. Het idee terug naar huis te gaan stond hem tegen. Maar nu hij hier eenmaal was, had het geen zin om nog ergens anders heen te gaan. De hele weg naar huis had hij geprobeerd rechtop te lopen. Halverwege was er een vrouw voor hem aan de kant gegaan en toen hij de sleutel in het slot stak, had hij een man met een hond laten wachten.

In de hal had hij zichzelf in de spiegel bekeken. Binnen drie weken zou hij al een aanzienlijke snor hebben. Dan zou zijn dunne bovenlip ook minder opvallen.
Zijn woonkamer kwam hem ineens vreemd voor. Hij streek een bobbel in het vloerkleed glad. Er zaten nog een aantal bonen in de pot op tafel. Die gooide hij in de afvalbak.
Voor hij ging slapen, schudde hij zijn kussen op.

De volgende ochtend was hij naar het eetcafé in de stad gegaan. Hij had het al een paar keer van buiten gezien en in het voorbijgaan opgemerkt dat er al heel vroeg ontbijt geserveerd werd. Toen had hij zich afgevraagd wie er op dat onmenselijke tijdstip al op stap was, laat staan aan ontbijten dacht. Maar nu begreep hij dat je vroeg moest beginnen als je belangrijke zaken af te handelen had.
In een grote spiegel zag hij zichzelf zitten, frisgeschoren, met de menukaart nonchalant op zijn schoot. Toen de ober langsliep, had hij hem aangehouden en een medium sized breakfast besteld.
Voor hem op tafel lag een krant. Hij liet zijn ogen langs de koppen gaan. Een foto. In zwart-wit was een man afgebeeld, die zijn handen dreigend ophief. Over zijn ogen een zwarte balk. ‘Utrechtse fraudeur eindelijk opgepakt.’
Zijn ontbijt werd voor hem op tafel gezet. Daarnaast vork, mes en een servet. Haastig nam hij de eerste hap. Heet. Tweede hap. Achter elkaar werkte hij het naar binnen, tot hij niet meer kon. Hij legde het geld, inclusief fooi op tafel en liep naar buiten.

De bibliotheek. Gejaagd liep hij tussen de kasten door. Hier moest het toch ergens te vinden zijn.
‘Fratertje, fratrie. Frats.
Fraude. 1. Valsheid, bedrog. 2. Smokkelarij. ’

Het had zo ingewikkeld geleken.
Op weg naar buiten zag hij een man met een kinderwagen. Zijn handen en aandacht geheel gericht op het kind. Slappeling. Eén snelle beweging was voldoende. Nog wat onwennig, maar niettemin vlekkeloos.
Terwijl hij naar huis liep liet hij zijn hand rusten op de schat in zijn zak.

Hij was er steeds behendiger in geworden. Zijn verzameling bewaarde hij in de grote kast in zijn slaapkamer. ’s Avonds voordat hij ging slapen en ’s ochtends voordat hij zich aankleedde, keek hij altijd even of alles nog op zijn plaats lag.
Zo ook vandaag. Hij liet zich op zijn knieën zakken. Zakdoek, parfumflesje, paraplu. Hoed.
Die ging hij maar eens terugbrengen.