dwaallichtje
 

de vlammen van jouw vuur
likken aan mijn papieren benen
en de sterren in jouw ogen
reflecteren in mijn maan
jij schroeit m`n open wonden dicht
jij verleidt me in het donker
ik groei open in je warmte
en verdwaal als je naast me ligt






voor mijn sander.

Ik vind dat rijmschema naar en het ritme klopt ook niet altijd. :p Maar als ie voor je Sander is, is ie wel lief. :p

Goed, dan slaan we ritme over (want dat is al gezegd) en kijken we er inhoudelijk naar:
"Papieren benen" vind ik een schitterende vondst, daar schep je een mooi beeld mee. Kwetsbaarheid.
Veel zinnen stralen een zekere machteloosheid uit, maar het is niet erg om aan die machteloosheid toe te geven, zegt de rest. Mooie tegenstelling, wat je bijvoorbeeld heel concreet terugvindt in de zin:

jij schroeit m`n open wonden dicht

Schroeien is pijnlijk maar uiteindelijk is het een voordeel voor je. En dat vind ik de mooie ondertoon, die dubbelheid. Knap gedaan.
Eén ding nog: waarom "m'n" en niet gewoon "mijn"? Voor het ritme maakt het nauwelijks uit.

Mooie beeldspraak!.
Je gedicht lijkt in 2 delen qua ritme, er is niet zo'n fijne overgang van regel 4 naar de rest voor mijn gevoel.

Ik vind het een lief gedicht, 'papieren benen' is inderdaad erg goed gevonden, en is bovendien ook erg beeldend; het roept een fijn beeld op, en je creëert een lieve sfeer.

Ik vind het leuk dat 'de vlammen' terugkomen in 'schroeien'. Niet alleen in die zin zie ik de dubbelheid, maar eigenlijk in heel het tweede stuk; vooral de zin 'en verdwaal als je naast me ligt', maar ook 'je verleidt me in het donker'.

Vind het knap dat je veelgebruikte woorden als "maan" en sterren" op een andere manier gebruikt waardoor het toch neit clichee over komt!
Mooi gedicht, eigenlijk geen kritiek :)