vloeibare vrede
 

lichtjes in de boom,
hun licht verstrengeld in de winter
vervlecht met de het woeste geweld
van de wind, die de wereld kwelt

zachtje vlokjes natte witte sneeuw
dwarrelen door de lucht
vloeibare vrede, recht uit de hemel
niemand die daarom
nederland ontvlucht

(sorry, beetje sentimentele bui vandaag...)

hele mooie titel

Uhm. Ja, het botst wel lekker, maar was het de bedoeling?

:bloos: nee...

En sowieso, waarom kwelt het woeste geweld van de wind de wereld?
En waarom vervlecht het licht daarmee?

:confused:

tis poezië, vandaar. is meer een gevoel dan een waarheid, meer 'mijn stemming' in de winter.

kijk eens buiten : het waait, de wind slaat tegende beslagen ramen van de huizen in de lege straat, en duizenden lichtjes in de kerstboom midden op het plein geven hun licht aan de duisternis, dezelfde duisternis die gevuld is met het geraas van de wind, het tikken van de regen en het kraken van de sneeuw.

(waarom waait de wind ? waarom geeft de zon haar licht, zo zinloos, zo warm, elke morgen weer ? omdat anders het water bevriest, het gras verdort en de wereld vergaat, misschien.)

vervlecht?

Ik vind dit niet zo'n sterk gedicht; op sommige punten kan ik het niet helemaal volgen. Bijvoorbeeld de stukken 'met de het', en 'zachtje vlokjes'(moet het hier niet 'zachte' zijn?); deze lijken niet te kloppen.

Ik snap de vervlechting van het licht met het geweld nog steeds niet echt, vind het zelf meer een tegenstelling. Verder vind ik 'nederland ontvlucht' niet zo mooi staan; ritmisch gezien, en inhoudelijk kan ik deze ook niet volledig plaatsen; eerste gedeelte lijkt meer over het 'algemene' gevoel te gaan wat overal gedeeld wordt.

jongens (meiden) : sorry voor de spelfoutjes :bloos:
(over dat ritme : de laatste strofe breekt het ritme juist, dat weet ik.)