Dubbelzinnigheid
 

Ligt het aan mij of is er in het Latijn meer taalkundige dubbelzinnigheid? Van die zinnen die je op meerdere manieren kunt interpreteren zodat ze of het één of precies het tegenovergestelde kunnen betekenen...

Zouden wij dit in het Nederlands ook hebben en door kennis van de context goedmaken, wordt het misschien anders bij meer ervaring met het lezen van een taal, of is het in het Latijn echt veel meer het geval?

Inderdaad, in het Latijn zijn veel zinnen op meerdere manieren op te vatten, maar ik denk niet dat dat typisch Latijn is, maar gewoon door de schrijver zorgvuldig zo gekozen.
Ook in moderne talen zoals wij die kennen worden regelmatig dubbelzinnigheden gebruikt. Ik kan daar helaas geen voorbeeld van geven, Latijn noch een andere taal. :o

Maar let maar eens op als je stevige literatuur leest, welke taal dan ook, dat je zeker dubbelzinnigheden tegenkomt.

Ik ben het helemaa met lafjuh eens: maar al te vaak kom ik in het Latijn een zin tegen die ik op 3 verschillende manieren kan vertalen, maar wel, inhoudelijk, nagenoeg met elkaar overeenkomen. Sterker nog: als ik met Latijn bezig ben en ik ben niet minstens 5 zinnen tegen gekomen die ik op 3 verschillende manier kan vertalen, dan vraag ik mij af of ik wel goed bezig ben...

Het Latijn is natuurlijk voor het Nederlands een belangrijke bron geweest. Veel woorden zijn op verscheidene manieren verbasterd, vervormd, uiteengevallen, enz. Dit heeft er mede toe geleid dat het Nederlands een synoniemenovervloed heeft (gehad).

Het gebeurt vaak met synoniemen dat je kleine nuances krijgt in de betekenis. Zo is dat bijvoorbeeld gebeurd met 'zee' en 'meer', die aanvankelijk hetzelfde betekenden. Het Latijn is in die zin natuurlijk een veel puurdere taal dan het Nederlands.

De woorden waren zich ook nog aan het ontwikkelen, waardoor ze zich, in tegenstelling tot in het Nederlands, juist homoniem gingen ontwikkelen: de woorden kregen zelf meerdere betekenissen, in plaats van dat begrippen meerdere woorden kregen.
Kijk maar naar een woord als 'finis'. Dit betekende eerst 'einde', oftewel 'grens'. De betekenis ging via 'afbakening' naar 'afgebakend gebied'.

Dit zou een mogelijke verklaring kunnen zijn. Maar misschien waren de Romeinen gewoon van huis uit al wel heel dubbelzinnige mensen. :cool:

Ik bedoel het meer met ontkenningen enzo

bijvoorbeeld laatst:

"Het doet mij minder aan dan"

Het doet mij in mindere mate aan of het doet mij minder (kutter) aan?

lastig he

Voor één vorm van homonymie is het Latijn hoe dan ook minder kwetsbaar dan het Nederlands: de syntactische homonymie. -> Wie is Jan aan het roepen?

Inderdaad. Maar de betekenis blijkt altijd uit de context.

En Negrotiator: ik herken je verhaal verder niet zo als het niet om woorden gaat. Geef nog eens een paar voorbeelden?

Ik vind het moeilijk voorbeelden te geven maar ik denk dat het ook te maken heeft met de bondigheid in het Latijn, dwz de korte en krachtige manier van aangeven...in het Nederlands omschrijven we nogal eens
ik za lkijken of ik vb's tegenkom!