Mag ik...
 

Ik heb ongeveer een jaar geleden de miskraam van een vriendin van me meegemaakt. En daar is dit gedichtje uit komen rollen:

Mag ik..

Mag ik je 1 keer aanraken
1 keer je zijde gezichtje strelen
1 keer met je spelen
Je een keer knuffelen
Laat me je nog 1 keer bekijken
Ik wil nog 1 keer met je delen...

Een kusje geven op je voorhoofdje
Ik wil je lachje zien
Maar ik ben te laat
Mag ik niet 1 keer
Je vasthouden en tegen je praten
Maar nee...
Het kan niet meer

Lieve Mike
Ik hou zo ontzettend veel van je mannetje
In mijn gedachten blijf je bij me
Ik zal je nooit, nee nooit vergeten...

Dikke knuffel en een kus Anouk, je "tante"

Qua taaltechnische kant, orginaliteit etc: Je woordgebruik vind ik niet orgineel, cijfers vind ik niet zo mooi in een gedicht(zo vaak), vorm/rijm/ritme niet regelmatig.

Als gevoelsdicht duidelijk en het is goed je op deze manier te uiten.

Waar wil je graag reactie op?, Qua gevoel/inhoud, taaltechnische kant?

Gevoel/inhoud, ik weet dat het dat het taaltechnisch niet veel voorsteld, maar ik vond het op deze manier gewoon het mooist. Het ging om een kindje, niet om een volwassene, ik vind dat ik er dan niet te moeilijk over moet schrijven zeg maar... Maar gewoon duidelijk.

Dan is het denk ik beter gepast op Psychologie; daar is een apart topic voor, waar dan op de inhoud/het gevoel kan worden ingegaan. Zal ik 'm voor je verplaatsen?

Oke :) Dankje