Als je niet ongelukkig ben, ben je dan..
 

Als je niet ongelukkig ben, ben je dan gelukkig?

Zo zwart-wit is de wereld gelukkig niet. ;)

Als je geen domme vragen stelt, ben je dan intelligent?

werkt het bij jou dan echt zo zwart wit?

Ok hij is niet van mij maar dit vat het zo'n beetje samen:
Geluk is een richting geen punt.

:D Zeer treffend.

Het is een vraagstelling van één van de grootste (Franse) filosofen die ooit bestaan heeft.


En verder:

Als je intelligent ben, stel je dan geen domme vragen?......

Kijk toch eens verder

Dat is dus de vraag.

Jammer dat het niveau hier altijd op een bepaald punt blijft.
Vooral Lesocialiste zou verder moeten kunnen kijken :|

Nou? Wat is jouw visie op de zaak dan, tongetje?

:D

Terugkomend op de domme vragen: ik denk ze niet te vergelijken zijn met ongelukkig zijn. Domme vragen stellen is een uiting van domheid; ongelukkig zijn hoeft zich niet te uiten. Je kunt nog steeds ultiem dom zijn als je de domme vragen niet stelt (daargelaten of er zoiets bestaat als een domme vraag), maar je kunt niet ultiem ongelukkig zijn als gesteld is dat je niet ongelukkig bent. Ik kom niet verder dan te zeggen dat wanneer je niet ongelukkig bent, je gelukkiger bent dan ongelukkigen, maar niet automatisch gelukkig. Geluk heb je in gradaties. :)

Tevreden, tongetje? :P

Ik reageer liever op jouw visie. :)

Jammer, dacht dat het toch beter zou kunnen zijn als dit.

Persoonlijk vindt ik de mening van een topicstarter ondergeschikt aan hen die op een bepaald topic reageren aangezien anders de toon teveel bepaald word door een réconsitrantie.

Leuk hè, tongetje :rolleyes:

Maar leg eens uit waar je naar toe wilt?

Ik studeer filosofie, dus ik wil je best theoretisch uitleggen dat het niet zo is... maar het antwoord op de vraag leek me vrij obvious. Als je dieper wilt gaan moet je het zelf een richting opsturen.

in mijn visie ben je gelukkig zodra je nog niet helemaal volmaakt gelukkig bent, omdat je dan nog een doel hebt om na te streven. (vraag maar aan le socialiste voor details :D) het valt een beetje samen dus. niet het doel maar het streven is het doel

gelukkig of ongelukkig zijn is een illusie naar mijn mening.
is ook zo'n groot woord he, iedereen ervaart het anders...

Ik vroeg me toch af: als je dit zegt en mensen geloven je, gaan mensen dan niet streven naar het streven in plaats van naar het doel en komen ze zo niet verder bij hun doel vandaan?

Over het onderwerp: In zekere zin wel vind ik, maar ik denk dat ik eerst moet weten wat jij onder geluk verstaat, omdat ik gemerkt heb dat mensen daar nogal eens verschillend over denken :) .

wat een geniale gedachte (y) ik zal daar eens over moeten denken vrees ik. even snel denk ik echter dat het dus nodig is om uit te leggen dat je je doel nooit moet verleggen, en dat wat je zei moet in de stelling, en dan begrijpt men wel waar het om gaat. maar toch, geniaal...

Hmm, dan zou het wel kunnen misschien, maar ik ben benieuwd naar wat eruitkomt als je erover hebt nagedacht :) .

hmm.
ik denk van niet.
tenminste, niet per definitie.
sommige mensen worden spontaan gelukkig omdat ze een keer niet ongelukkig zijn.
maar over het algemeen denk ik dus van niet.
je kan je ongelukkig voelen, maar ook nog ongelukkiger of minder ongelukkig maar niet gelukkig. Je kan je ook gelukkig voelen, of nog gelukkiger of wat minder gelukkig. Ik bedoel, zoals iemand al zegt, het is niet zo zwart wit. Tussen die twee dingen zit een heel vlak van zwart, naar lichtgrijs en steeeeeeeds donkerder grijs, naar zwart. Maar wanneer zit je in het wit?! of in het zwart?! waar zit je eigenlijk? ik denk niet dat je dat precies kan aangeven, en ook dat dat voor iedereen verschillend is.

ik ben het dus niet (direct) met de stelling eens.

Hier klopt iets niet.... Je bent gelukkig als je nog niet volmaakt gelukkig bent omdat je daarnaar streeft, maar wat als het volmaakt gelukkig zijn bereikt wordt, ben je dan niet meer gelukkig omdat het doel er niet meer is om naar te streven? Dit spreekt elkaar tegen...

ja klopt, het kost een langere post om het kloppend uit te leggen, dit dispuut had ik onlangs met Le socialiste, ik zoek het wel even zo. wat ik zo even uit je post haal, is dat je niet streeft naar volmaakte gelukkigheid, maar dat je pas volmaakt gelukkig zou moeten zijn als je al je doelen berijkt hebt, omdat geluk daar van af schijnt te hangen.

ik zoek het wel even op

@ lovetear: anderes ben ik wel benieuwd :D



edit: dit was ongeveer de conclusie, het stond allemaal in het topic "leven", wat nog redelijk recent is (damn, ik loop overal hartstikke achter

is er dan geen middeweg??

quote:
--------------------------------------------------------------------------------

kleine correctie: als je alle doelen gehad hebt, ben je volmaakt gelukkig -> volmaakt gelukkig kan dus niet. ik denk dat je terwijl je opweg bent volmaakt gelukkig te worden, dat je DAN redelijk gelukkig bent. er zijn dalen, het schiet soms allemaal niet op, maar als je nog ergens naar streeft, heb je steeds het genoegen van dichterbij komen.

--------------------------------------------------------------------------------

Daar zit wat in :) .

(y)

Als je helemaal niet ongelukkig bent, moet je gelukkig zijn lijkt mij.

Stel je voor dat je geen enkele reden om ongelukkig te zijn hebt, dan moet je toch gelukkig zijn? Je hebt spijt van niks dat je gedaan hebt en dus moet je alleen maar dingen gedaan hebben die je gelukkig maken want anders zou je een reden hebben om ongelukkig te zijn.

in de perfecte sleur ben je gelukkig noch ongelukkig ?

Hey dude.

Ik zou zeggen dat dit geen uitgangspunt vraag is. Hiervoor moet eerst de term 'gelukkigheid' worden vastgesteld. Wat ik overigens een belangrijkere vraag vind als deze.

Je kan gelukkig zijn en ongelukkig zijn ook zien als twee uitersten. En waar je naar kunt streven is: naar het evenwicht.

Niet naar gelukkig zijn, dus. Ik denk dat we onbewust naar het evenwicht streven. Er zijn mensen die proberen, alleen maar geluk te voelen. Vaak zijn die op de vlucht voor problemen. Zo van: de hele dag lol hebben - omdat je je anders * gaat voelen. Wat je dan ziet is, dat ze voor ze het weten, óngelukkig zijn in plaats van gelukkig. Volgens mij is het ook geen gekke gedachte, dat je gelukkig kan worden van (op een bepaalde manier) naar ongelukkig zijn te streven.

Als je je echt ongelukkig voelt, dan heb je natuurlijk de neiging om alleen maar naar het geluk te streven. Dat is te begrijpen. Dan denk je simpel. Maar als je je gewoon rustig voelt, waarom zou je dan per sé "gelukkig" moeten zijn? Of "ongelukkig"? (voorlopig) tevreden zijn heeft toch ook zijn waarde. Of gewoon zijn wat je bent.

Geluk, dat zijn volgens mij tijdelijke momenten, die vanzelf komen en gaan. Net als ongeluk. Maar als je {geluk/ongeluk} zo'n beetje in evenwicht is, dan kun je het beste oordelen over van alles.