verblinding
 

Verblindend witte zonnestralen
In een strakke blauwe lucht
De zon, steeds feller door het raam
Je kijkt naar buiten,
Veilig
Naar binnen gevlucht

Dan sta je op,
Het regent al lang niet meer
Nu loop je weg
En de warmte prikkelt je alweer

om naar buiten te gaan,
van het raam vandaan
om vrolijk te mauwen,
naar die rare mensen,
die zoveel van hun kat houden

Oei, dat rijmen vind ik erg geforceerd.En das echt heel erg zonde, want je gedicht vind ik afgezien daarvan heel erg mooi. Vooral je eerste twee strofen: je schept een prachtig beeld. Bij je laatste strofe snap ik niet helemaal waarom die kat en dat mauwen erbij wordt gehaald. Hierdoor lijkt of je jezelf niet serieus neemt ofzoiets...het past voor mijn gevoel neit bij de rest. Overigens , bij die eerste strofe, vind ik t rijmen niet geforceerd overkomen :).

Jep, met die kat ben ik het eens, het maakt van het geheel een grapje terwijl het zou goed zou kunnen zijn dat ook goed zou zijn als het serieus zou zijn (volgt u het nog?).
Daarnaast zou ik proberen het gedicht in een ik-vorm te plaatsen. Dat maakt het persoonlijker en geeft voor de lezer nog meer ruimte om zich in het gedichtkader te bewegen.

eh, jongens, het is ook een grapje (niet zo'n leuke, geloof ik).
het gaat over de kat, die naar buiten kijkt. (echt waar). (tja, ik ben nou eenmaal lang niet zo grappig als ik zelf soms denk)
ik wil ook altijd iets te veel, als je begrijpt wat ik bedoel.