dood...
 

Wat staart de nacht me lievend aan
en hult me in glinst’rend sterrendeken
kust ze me haveloos in haar donder
en flitsend – gunt ze me wat weten

droom maar, droom maar, lieve kind
strek je uit op mijn blauw tapijt
zeg de wolken een blijvend gedag
en dief het witte rozenblad

wees niet bang, mijn brave kind
mijn sterren zien je zo heel erg graag
pluk hun stralen, plant ze in je diadeem
vlucht met de zwaluw naar de lente

en maak voor mij, zweef van mij
in de eenzaamheid van mijn bestaan
hou van me en leg je hart nog even
bij het mijne, in mijn donkere ziel

luister naar mijn zachte stem
die op je wacht tot de dag
dat ik zal komen en je helemaal
opnemen zal, weg van die wereld
weg van alles dat je pijn doen kan

*nervous breakdown*

Erg mooi taalgebruik, een mooi gedicht, alhoewel ik hem iets te lang vind, maar dat is meer iets persoonlijks. Je laatste strofe vind ik trouwens erg jammer, de laatste 2 regels verpesten het helemaal voor mij door de onlogische woordvolgorde. Verder loopt het wel goed en: "dief het witte rozenblad" vind ik erg sterk.