Ik schaam me hier eigenlijk best wel voor...
Voor dit alles gebeurde was ik nog totaal 'seksloos', althans, in de puberteit, VOOR de puberteit heb ik een en ander geprobeerd met vriendinnetjes (op seksueel gebied), wat ik destijds allemaal heel leuk en interessant vond. Daarna is er niks meer gebeurd, ook geen relaties.
Tijdje geleden jongen leren kennen via t internet, ik dacht dat ik verliefd op m was, maar denk achteraf dat dat toch niet echt verliefdheid was. Of half i.i.g. Hij vond mij leuk. Het duurde een hele tijd voor ik wat durfde te doen/zeggen, m.n op seksueel gebied, ik voelde me heel verlegen. Maar we deden t stap voor stap en hij heeft absoluut niks tegen mijn zin in gedaan. Toch bleef ik tijdens alles een beetje het gevoel houden dat ik t vies vond :X (lees voor meer informatie mijn topic in seksualiteit over seks vies?...ed kan ook alleen op fok staan). Mijn ouders hebben me echter nooit meegegeven dat seks vies was, of zondig, of iets dergelijks, integendeel, dus ik snap t helemaal niet, en ik heb ook nooit nare ervaringen met seks gehad, in de zin van aanrandingen ofzo.
Ik vond t aan de andere kant ook gewoon echt leuk en spannend, hij heeft me nergens toe gedwongen, en we deden alles stap voor stap. Ik wou verder gaan, en ik had niet t idee dat ik er niet klaar voor was.
Van orgasmes was echter geen sprake, ik kon/kan alleen klaarkomen d.m.v. de douche, en vingeren vind ik niet fijn. Beffen is wel leuk, maar ik kom er absoluut niet van klaar.
Op een gegeven moment ben ik gaan twijfelen, de spanning die er in het begin was (en die tevens maakte dat ik zo bang was en niet verder durfde te gaan) leek weg te zijn, en op een of andere manier leek de behoefte aan nieuwe dingen proberen weg. (terwijl er nog zat nieuwe dingen waren, daar niet van). Ik wou vooral geen moeite doen, en als hij wat bij mij wou doen (op uitzondering van een paar dingen, zie dat andere topic) was t oke, maar mocht ik moeite moeten doen, dan hoefde t niet meer. Ik voelde me daar schuldig over, heb dat tegen hem gezegd en gezegd dat we beter maar (even?) niks meer aan seks konden doen met mekaar, anders voelde ik me toch zo, en dan had t toch geen zin.
Hij kwam nog een paar keer, we deden niks aan seks, maar ik heb nooit duidelijk gezegd dat ik absoluut niks meer aan seks wilde doen, omdat ik dit ook helemaal niet wist, en hij probeerde me dus nog wel eens op te winden. Ik voelde dan een enorme irritatie opkomen, alsof t ineens allemaal teveel was, en reageerde dan ook geprikkeld.
Toen heb ik ook t topic over 'celibatair gaan leven' geopend, puur uit deze twijfels.
Nu heb ik hem al een tijdje niet gezien, en de laatste tijd als ik aan hem denk voel ik een enorme afschuw opkomen en schop/sla/etc ik hem letterlijk uit mijn gedachten. Ik snap dit niet en ik weet niet wat ik ermee aan moet en vraag me af of iemand me misschien verder kan helpen..? De gevoelens waar ik het over heb (dat wegschoppen, die 'afschuw') lijken een sterkere variant te zijn van hele lichte schaamtegevoelens die ik altijd gehad lijk te hebben i.v.m. mensen waar ik verliefd op werd/wordt. Ik hoor hier nooit iemand anders over, maar altijd zijn er van die hele piepkleine dingetjes (trekjes, manier van doen, bepaalde uiterlijkheden) die me een geirriteerd schaamtegevoel geven, die maken dat ik er niet aan moet dénken deze persoon voor te stellen aan mijn ouders of andere mensen, en waarom ik alleen met die persoon wil zijn als in t geheim en ik liever niet bij hem ben terwijl iemand anders dat is. Wat dit is heb ik nooit begrepen. De afschuw die ik nu voel lijken hieruit voort te komen, maar dan veel sterker. Juist die dingen (zijn geur, smaak, manier van doen) waar verliefde stelletjes juist zo dol op schijnen te zijn en geen genoeg van krijgen, en wat mij het gevoel geeft dat ik hem niet kan luchten of zien. (niet meer).
Wat is dit? Was ik er misschien toch niet klaar voor, geestelijk gezien of emotioneel? Wat moet ik hiermee? Waarom voel ik me zo? Herkent iemand dit (of aspecten ervan).
|
