Plaats van Liefde
 

Wat is de plaats van liefde en de uiting daarvan in een relatie met een bepaalde persoon in het leven?

Is het een levensdoel, is het een mooie bijkomstigheid?

Kan men geluk in de liefde vereenzelvigen met geluk op zich?

Liefde is het primaire levensdoel. Zonder liefde geen geluk.

heb je het dan hier over liefde in het algemeen of over liefde met één bepaalde persoon? :)

Liefde algemeen dus goede vrienden vindt ik nodig
Liefde in de zin van een partner leuk is het zeker niet echt noodzakelijk maar wel het leukste

Met één bepaald persoon. Ook wel bekend als Mevrouw Vriendin :)

Kun je dat ook beargumenteren?

Ik zie het meer als een levensdoel. Geen bijkomstigheid.
Geluk in de liefde gaat volgens mij niet samen met geluk op zich. Geluk in de liefde kan je visie tegenover de wereld zodanig veranderen dat je meer openstaat voor geluk en jezelf in het algemeen gelukkig kan prijzen.
M.a.w. liefde kan je visie tegenover het leven helemaal veranderen.

Wat valt er te beargumenteren aan een karaktertrek van mij ?

Liefde in ruime zin is voor mij wel een eerste levensbehoefte. Ik heb mensen nodig waarmee ik kan praten en die ik vrienden kan noemen. Liefde in enge zin is leuk, maar geen noodzaak. Op het moment dat je je levensgeluk afhankelijk stelt van het al dan niet hebben van een relatie, reduceer je de mogelijkheid gelukkig te worden wel heel erg.

Jíj wel. :D :p

Nou dat zeg je wel vrij gemakkelijk. Ik denk niet dat zoiets een karaktertrek is, daar kun je toch over nadenken, over filosoferen. Als ik jou vraag dat te beargumenteren bedoel ik dus: wat is er in jou dat ten grondslag ligt aan het feit dat jij zonder vriendin niet gelukkig bent? Zie je dat niet als een probleem dat dat zo is?

Genotype en millieu.

Zolang ik een vriendin heb niet nee :bloos:

1. Liefde speelt een steeds grotere rol. Ik bedoel vroeger waren mensen niet geïnteresseerd of je nu wel verliefd was, die man was goed voor je; hup trouwen! Ik denk dat liefde nu wel in de top 3 van levensbehoeften thuishóórt.

2. Persoonlijk vond ik liefde altijd onzin. M'n tijd niet waard. En dat vind ik nog steeds een beetje. Totdat ik een paar jaar geleden zelf écht verliefd werd (ja, dat kan op die leeftijd), dan verandert alles natuurlijk. Het is zo iets moois, je kan er totaal van slag van geraken, zo vrolijk van worden. In het begin vond ik het héél eng. Want ik heb een behoorlijk ruwe en koude persoonlijkheid. Een soort van "schijt aan de rest" instelling.
En dan krijg je zo'n gevoel, ik schrok eerst heel erg. Maar nu vind ik het een mooie zaak, om het zo maar te zeggen. Een mens, ieder mens, maakt niet uit wie, heeft behoefte aan liefde. Dus ja, nu is het een levensdoel. Wat voor soort liefde dan ook.

3. Op sommigen momenten is het grootste geluk wat je kent, liefde. En het geluk in die liefde. Wat ik al zei, liefde kan je zo blij maken, zo vrolijk, je laten voelen of je de wereld aan kan, niks is verkeerd en ga zo maar door. Maar toch vind ik geluk iets wat op zichzelf staat. Geluk bestaat uit een aantal dingen en is weer een definitie. Dat wil dus zeggen dat ieder zijn/haar eigen mening over geluk heeft.
Bij mij bestaat geluk uit drie dingen:
* Geluk in de Liefde
* Geluk qua werk
* Geluk in de algemene situatie waar je je in begeeft (als iemand dat snapt)

:)

Absoluut niet.
Geluk is een zeer persoonlijk aspect en ookal kan liefde dat misschien voor veel mensen zijn, is het geen primair levensdoel. Het echte primaire levensdoel van de mens is de zelfontplooiing, de zelfverrijking. Geluk kan bereikt worden op veel verschillende manieren, niet alleen door liefde.

Liefde is voor mij geen levensdoel, het zou toch erg zijn als ik alleen maar leef voor liefde en dat zelf ook weet? Een bijkomstigheid vind ik zwak uitgedrukt, het is mooi als je ware liefde vind.
Liefde is gewoon vreemd en niet te definiëren.

Zelfontplooiïng is alles behalve primair bij de mens... Bekijk de behoeftepiramide van Maslov maar eens.
Sowieso lijkt het mij vrij belachelijk om liefde van op zo'n afstandelijke manier te bekijken.