huilgevoel
 

dit onderwerp zal er vast al wel is geweest zijn.. maargoed ik wil het denk ik van me afschrijven.
gister had ik met een paar vriendinnen een etentje en ze hadden allemaal wel iets ergs.. het huis uit, vriendje dat vreemdging, rare familieverhoudingen... en ik zelf zat daar en kon mezelf eigenlijk heel gelukkig prijzen. ik heb niks van dit alles... alleen heb ik altijd ruzie met mn vader en hij laat me me ook echt kut voelen, maar hier heb ik me voor af kunnen sluiten. verer gaat alles goed. lieve moeder, lief vriendje, lieve vriendinnen.. en toch heb ik al bijna 3/4 jaar een kutgevoel. en als ik om me heen kijk zie ik zoveel mensen die het slechter hebben. maar daardoor voel ik me alleen nog maar kutter. ik heb beleidszaken gelezen en over een deel van mijn verhaal mag ik neit posten, maar dat hoeft ook niet. want ik wil van de oorzaak van dit alles af. ik heb het al aan een vriendin verteld, maar zij kan niet echt helpen. ik wil ook niet naar een psych. daar komen mn ouders achter en dat wil ik niet. vooral omdat zij altijd nogal bevooroordelende dingen zeggen over mensen met dit soort gevoelens (aandachstrekkers...) ik moet een soort van doel hebben voor mn leven.. iets waarvoor ik het doe, wat het waar maakt om het te leven. ik weet dat mensen mij zouden missen als ik er niet meer zou zijn (iets wat ik nooit mezelf aan zou doen, dat kan ik niet) maar toch.. soms zit ik gewoon met tranen in mn ogen, omdat het niet begrijp, deze gevoelens...

heey

ik herken best een hoop wat je zegt. ik zie ook veel mensen met problemen met ouders of problemen op school of wiens moeder overlijdt enzo, terwijl ik zelf helemaal niks heb om me druk over te maken.....in de theorie dan.....ik pieker echt de helft van de dagen de hele dag door. misschien helpt een psychiater wel en ik denk dat je je niet te erg moet laten weerhouden door je ouders, en ze duidelijk moet maken dat het belangrijk voor je is. ehm hopelijk heb je hier wat aan

Ik lees het best vaak op het forum, mensen die 'niks ergs'
hebben meegemaakt, en zich toch rot voelen. Maar bedenk
je dan alsjeblieft dat je niet per se 'iets ergs' meegemaakt
moet hebben om je rot te kunnen voelen oid... En dat
het meemaken van 'iets ergs' geen voorwaarde is om hulp
te kunnen/mogen zoeken...

Ik denk dat het goed is dat je een doel wilt hebben, maar
je zal er zelf achter moeten komen wat je wilt, en je zal
er zelf achteraan moeten gaan... (Wat voor dingen wil je
bereiken, welke dingen zou je in de toekomst willen?)

Als je hulp wil zoeken/nodig hebt, laat je dan niet weerhouden
door je ouders... Jij bent ook belangrijk, en het is ook voor
hun fijner als jij lekker in je vel zit ed, denk ik... Ik denk dat
het niet eens zo'n gek idee is om de sprong te wagen,
en hulp te zoeken.

Ga eens naar je mentor/huisarts/enz toe, zodat je samen
met hem/haar kan zoeken naar oplossingen, of kan worden doorverwezen. Je kan vragen of hij/zij met je ouders wil
praten, je kan zelf proberen het uit te leggen, enz.

Het is misschien niet makkelijk, maar je hebt dan iig iets
geprobeert... En wie weet wordt er wel heel anders gereageerd
dan je denkt oid.

Ik denk dat het toch het beste is om met iemand te gaan praten, huisarts, psycholoog. Je ouders hoeven hier niet achter te komen, je kunt naar demogelijk heden bij deze person zelf informeren. Maar dan als nog als je ouders dit bij een bepaald persoon vinden horen, jammer zou ik zeggen. Je voelt je kut, je wilt er van af, ga gewoon alsjeblieft voor jezelf. Vooor een eigen leven.

En is er ooit in je leven iets gebeurd waar je onbewust toch mee zou kunnen zitten? isschien toch je vader? Probeer over na ted nkene wat het zou kunnen zijn. Sta open voor alle hulp.

Heel erg veel sterkte! Knuffel

heel erg bedankt allemaal... als ik nu mn eigen verhaal lees denk ik: tis helemaal niet zo erg. maar dat komt gewoon omdat vandaag weer een goede dag is... misschien zou ik wel hulp moeten gaan zoeken maar ik denk niet dat ik t mijn ouders zel fkanvertellen.. maarja bedankt voor jullie hulp!

Ik herken je verhaal zo goed als volledig.
Ik moet je wel teleurstellen. Ik denk serieus dat het leven geen doel heeft. Bij mij leidde dat tot nóg meer kutgevoelens, en uiteindelijk ging ik in mezelf snijden om die gevoelens te voorkomen. Maarja, ik denk, dat vertel ik even voor het geval je aanvoelt dat dit bij jou ook wel eens zou kunnen gebeuren.
Maar in ieder geval, als je psychiatrische hulp wil moet je die gaan zoeken. Die schrijft je vast een antidepressivum voor, waardoor je je serieus weer beter gaat voelen. Je ouders moet je niet als drempel zien: je doet het voor jezelf, niet voor de mening van je ouders.
Veel sterkte ermee!

Als je ermee kan zitten is het erg genoeg om er iets mee te doen.

dat is al zo bij mij.. maar volgensmij vinden ze t op t forum niet leuk als je t daar over hebt ofzo

Het feit dat je het doet mag je kort vermelden, je mag er verder absoluut niet over uitwijden. Topics mogen ook niet geheel over snijden gaan. Alleen een korte vermelding is dus toegestaan.