omgaan met stress & emoties
 

Net een uur plat gelegen omdat ik weer zo'n extreme maagpijn had, net als ik een jaar geleden lange tijd heb gehad. Lichamelijk is er niets aan de hand, ik heb niets raars gegeten, maar ik ben wel erg gestressed voor school en ik zit vol emoties die er niet uitkunnen.

Ik ben nou al jaren bezig om de druk van school wat te verdelen, op een gezonde manier met stress om te gaan, beter te plannen, niet te perfectionistisch te zijn. En toch gaat het elke keer weer fout. Want op het moment dat ik huiswerk wil gaan doen, kan ik me er niet toe zetten. Ofwel omdat ik helemaal gedissocieerd ben en alleen maar zit te staren, ofwel omdat ik heel verdrietig of boos ben, ofwel omdat er gedachten/herinneringen mbt incest door m'n hoofd gaan die ik op wil schrijven om ze niet kwijt te raken.
En als het niet een van deze dingen is, dan is het wel dat ik moe ben, of me niet zo lekker voel. Elke keer is er wel íets, en ik word er zo gek van. Want het ene beïnvloedt het andere...

Ik word moe van de berg schoolwerk die op me wacht, en doordat ik moe ben, is mijn weerstand lager waardoor ik ziek word en ik weer niets meer voor school kan doen, of minder weerstand aan mijn emoties kan bieden en daar dan weer in omkom.

Soms denk ik: hou op met zeiken en ga gewoon wat dóen. Dan geef ik mezelf figuurlijk een schop onder m'n kont en dan wil ik dingen echt gaan aanpakken.
Om vervolgens weer te dissocieren en toch weer tot niets te komen....

Ik ben het zo zat dat ik elke keer op een of andere manier mijn vooruitgang saboteer, zonder dat ik weet waarom ik het doe en wat ik kan doen om ermee op te houden.
Moet ik me er dan maar bij neerleggen dat mijn school naar de knoppen gaat omdat het psychisch een puinhoop is? Maar er moet toch een manier zijn om toch te functioneren?

Herkent iemand dit of heeft iemand tips?

Misschien eens iemand om hulp vragen? (En dan bedoel ik niet mensen hier op het forum, maar bv. de vertrouwenspersoon op school, je huisarts, dat soort mensen.)

ik praat sinds kort met een vertrouwenspersoon bij mij op school, maar ze kan weinig voor me doen. Veel van de problemen die ik heb, zijn gevolgen van incest, en dat is gewoon een te groot onderwerp voor haar. Dat hoort niet bij een vertrouwenspersoon.
(professionele hulp kan pas over een half jaar, als ik uit huis ben. Dat ga ik dan ook meteen doen, maar daar heb ik nu niet zoveel aan....)

Ik weet niet wat mijn huisarts voor me zou kunnen doen, ik kan me er geen beeld van vormen. Ik denk dat ik, om van de dissociatie en concentratieproblemen af te komen, (een deel van) mijn verleden zal moeten verwerken, maar dat lukt niet zolang ik thuis woon.

Waarschijnlijk is het irreeel om te denken dat jullie wel oplossingen hebben, maar ik kan me gewoon maar moeilijk voorstellen dat andere mensen die misbruikt zijn of last hebben van dissociatie wél goed functioneren verder...En als ze wel goed functioneren, hoe ze dat dan doen... :s

Waarschijnlijk staat het al wel ergens op het forum, maar waarom kan die hulp pas als je huis uit bent?

Je huisarts kan je doorsturen, dat zal hij waarschijnlijk ook moeten doen als je over een half jaar die hulp wilt zoeken.

[QUOTE]Steleto schreef op 31-12-2003 @ 17:37:
ik praat sinds kort met een vertrouwenspersoon bij mij op school, maar ze kan weinig voor me doen. Veel van de problemen die ik heb, zijn gevolgen van incest, en dat is gewoon een te groot onderwerp voor haar. Dat hoort niet bij een vertrouwenspersoon.
(professionele hulp kan pas over een half jaar, als ik uit huis ben. Dat ga ik dan ook meteen doen, maar daar heb ik nu niet zoveel aan....)[QUOTE]


Is er bij jou op school een schoolpsycholoog?, die zou je wellicht wel tijdelijk wel verder kunnen helpen.



Je kan altijd met je huisarts gaan praten, al is het alleen maar dat je het van je af kan praten en dat hij je wellicht bepaalde tips kan geven.


Na je verhaal te hebben gelezen, krijg ik idd het idee dat je bepaalde dingen nog moet verwerken (emoties "die er niet uitkunnen", veel bezig met herinneringen, lichamelijke klachten etcetc). Heb je bepaalde dingen waar je je wel door kan uiten?, ik denk namelijk dat, dat heel belangrijk is. (B.v Schilderen, dichten, dagboek bijhouden, muziek, sporten, Toneel).

Nog even een vraagje: Hoe is je thuissituatie op het moment?

Ik heb het hier geloof ik inderdaad als eens neergezet, maar zal het nog even kort opschrijven:
-mijn vader is doodsbang dat hij geen macht meer over me heeft en ik zal gaan praten over vroeger. Hij zal er dus alles aan doen om me klein en zwak te houden. Therapie vormt een regelrechte bedreiging voor hem, en dat zal hij dan ook op alle mogelijke manieren tegenwerken
-het hele gezin wordt samengehouden door de illusie dat alles goed is, en als een gezinslid dit plaatje dreigt te doorbreken, wordt diegene met wat/een boel psychisch geweld terug op zijn plek gezet.
-ik ben al een klein beetje bezig met het verwerken van het misbruik, omdat het proces op gang is gekomen en ik het niet meer kan stoppen. Ik probeer er zo min mogelijk mee bezig te zijn, en zelfs nu merk ik al hoe beklemmend het is om met emoties bezig te zijn die (thuis) niet mogen/kunnen bestaan. Ik zou, als ik in therapie ging, meer ruimte voor mijn emoties nodig hebben dan ik hier thuis krijg...en dat gebrek aan ruimte zou me erg opbreken.
-het is erg moeilijk om met het misbruik aan de slag te gaan als ik nog met hem in één huis woon en me nooit echt veilig voel.

Over een halfjaar verhuis is naar een andere stad, en daar zal ik dan hulp zoeken. Dan heb ik de ruimte en privacy om dat wel te doen, maar het kan nu nog niet...


Nee, we hebben geen schoolpsycholoog. Wel een maatschappelijk werker, maar daar ben ik al eens geweest en dat was veel te simplistisch. Hij kon maximaal 6 keer met me praten, en het klikte niet echt met hem, hij voelde totaal niet aan dat ik de eenvoudige, technische kennis al had uit eerdere therapie en wat ik op dat moment nodig had. Hij sloeg elke keer de plank volledig mis, en toen ben ik maar niet meer naar hem toegegaan..


Ja, daar heb je gelijk in....


Ik schilder graag, schrijf in een dagboek, schrijf heel soms gedichten. Maar in mijn dagboek schrijven is eigenlijk het enige dat ik echt regelmatig doe en waar ik veel in kwijt kan. Voor schilderen maak ik meestal geen tijd omdat ik vind dat ik die voor school moet gebruiken, en voor dichten moet ik echt in de stemming zijn...


Het gaat wel...het lijkt allemaal vrij rustig, er zijn geen ruzies meer, hij zit niet meer aan me. Maar hij maakt nog regelmatig vernederende of seksueel getinte opmerkingen, en als hij in m'n buurt komt, word ik erg bang dat hij toch weer aan me zal zitten.
Niet echt ideaal en veilig dus.... :s

Misschien kan je op school je huiswerk doen en je proefwerken leren. Gewoon in een rustige ruimte, de mediatheek ofzo.
En dan neem je bijvoorbeeld een schriftje mee, waarin je dan alles opschrijft wat er in je hoofd zit op dat moment. En als je dat hebt opgeschreven ga je dan weer verder met je schoolwerk.

En over dat andere deel. Ik zou als ik jou was toch echt proffesionele hulp zoeken. Misschien kan je met school of met je huisarts iets regelen zodat de rest van je familie er niet achter hoeft te komen. Als je er zo veel 'last' van hebt in het dagelijks leven lijkt het me toch wel belangrijk. Je kan vaak ook onder schooltijd gesprekken hebben met een psychiater. (En dat word vergoed door je verzekering als het goed is.)

Goede tips (y). Het op school leren of bij een vriend/vriendin?, i.g. minder in je thuissituatie, omdat dat misschien te veel herinneringen/gevoelens opwekt op het moment?.

psychiater wordt, voor zover ik weet, idd vergoed.

Is je school niet te zwaar? Ik weet niet wat je doet ofzo, maar het is wel een logische mogelijkheid vind ik.
Maar... ik herken je gevoelens wel. Wees er op bedacht dat die gevoelens kunnen lijden tot een depressie! Als het echt te ver gaat moet je echt ingrijpen.
Nouja, je moet niks, OK, maar je snapt wel wat ik bedoel.

Ik heb precies hetzelfde! Maar je moet idd opassen dat het niet een depressie word! Dat is bij mij wel gebeurd en heb een jaar flink een depressie gehad met o.a zelfmoord neigingen enz....gelukkig ben ik nu weer een heel klein beetje op de goede weg. Ik had ook met een vertrouwenspersoon gepraat, iets wat ik NOOIT meer doe. Ik had hem verteld wat ik voelde en dat ik geprobeerd had zelfmoord te plegen. Dat was heel fout, ik wou niet dat mijn ouders dat wisten maar hij heeft het ze verteld, waardoor mijn problemen op school nog groter werden omdat ik zo kwaad op hem was dat ik hem uitgescholden heb en bijna heb willen slaan. Waardoor alles dus nog erger werd. Maar ik heb het een paar weken gelden weer bijgelegd met die persoon.

Maargoed om niet verder over mezelf te zeuren, zorg er dus voor dat het geen depressie word! Ik weet helaas niet hoe je zoiets kan voorkomen.

Tóch proff. hulp zoeken, als je er zelf niet uitkomt.

Ik zou niet stoppen met je school, ik heb het gevoel dat je heel intelligent bent maar wie ben ik...

Ik heb medelijden met je situatie, maar ik denk dat je dat al genoeg gehoord hebt en op zoek bent naar goede doelgerichte hulp. Ik weet eerlijk gezegd niet waar je die kan krijgen. Wel kan ik je adviseren om alles goed te regelen zodat je in 1 klap weg uit huis bent in plaats van dat het een mislukte poging wordt waarna je vader je alleen maar nog meer aan het lijntje probeert te houden. Ik heb respect voor de manier waarop je er mee omgaat, want niet veel mensen zouden op zo een manier erover kunnen praten en zouden zoveel mogelijk gewend raken aan de situatie waarin ze leven totdat het bijna niet meer mogelijk is om zeflstandig los te koppelen zeg maar...

Good luck :/

Die mogelijkheid is er inderdaad wel op school, maar het vervelende is dat de concentratieproblemen niet komen door dingen om me heen, maar het zit echt in m'n hoofd. Ik kan bijvoorbeeld een uur alleen maar met een vak bezig zijn, echt lezen enzo, en vervolgens niet meer weten wat er stond en wat ik gedaan heb. Of ik kom niet eens aan echt werken toe omdat ik heel ver weg in gedachten ben en het me niet lukt om terug te komen...
En opschrijven, ja, dat heb ik wel eens geprobeerd. Uiteindelijk zat ik toen de hele tijd te schrijven en afwezig te zij, en kwam ik niet meer aan huiswerk toe :s

Op zich moet het lukken om het buiten mijn ouders om te doen, maar dan nog is er emotioneel geen ruimte voor...
Als ik in therapie ga, ga ik namelijk de muur om mezelf afbreken, en dat kan eigenlijk nog niet omdat het nog niet veilig is thuis. Er zijn dan twee bewegingen: mijn ouders die mij klein en zwak willen houden en me als het ware "in elkaar drukken", en ik die sterker en meer ik word en groei, maar dat kan niet binnen de thuissituatie, en uiteindelijk ploft er dan iets (ik? de thuissituatie?)

Ik zit in 6 vwo, en tot nu toe haal ik wel vrij goede voldoendes...op zich kan ik het aan, tot nu toe wat moeilijkheidsgraad betreft nooit problemen gehad. Alleen de hoeveelheid in combinatie met geen concentratie...dat lukt niet zo.

En een depressie...tja...wat zal ik zeggen. Ik ben twee jaar behoorlijk depressief geweest. Toen heb ik hulpverlening gehad, er is me herhaaldelijk aangeraden om medicijnen te gaan slikken etc. Of ik officieel nu nog depressief ben weet ik niet, maar ik heb eigenlijk nog steeds zo'n periodes dat het heel erg slecht met me gaat, en periodes dat het "wel gaat". Soms gaat het zelfs nog dieper dan de voorgaande jaren....maar ik sta er nu anders in, kan er een beetje mee leven ofzo.

Ik heb er heel vaak over gedacht om te stoppen met school, of om havo te gaan doen, maar ik wéét dat ik het wel kan...en dan vind ik het zonde om dat op te geven. En daarbij wil ik, als het wat beter met me gaat, toch ooit nog wel een fatsoenlijke toekomst hebben. Dan lijkt een opleiding me op zich ook wel handig...

Naar die oplossing heb ik gezocht, maar bij de instantie die me die hulp zouden kunnen bieden, kreeg ik te horen dat ik m'n zaakjes te goed zelf kon regelen en dat ik hun hulp niet nodig had. Op eigen initiatief heb ik ook overwogen, dus bij vrienden gaan wonen enzo, maar dat blijft gevaarlijk omdat mijn vader me dan toch weet te vinden en ik uiteindelijk wel weer mee naar huis zal moeten. (en financieel lukte dat ook niet helemaal)


:bloos: :)

Ik ben al een paar jaar bezig om me deels los te maken. Aan de ene kant is dat fijn omdat ik nu al verder ben met "verwerken", maar aan de andere kant is het ook wel rot om te zien wat er allemaal mis gaat terwíjl het nog elke dag om je heen (en met jou) gebeurt. Dat doet behoorlijk pijn eigenlijk....
Het is dus nogal dubbel om het zo helder te zien.
Het helpt me in elk geval om, als ik over een half jaar weg ben, gerichte en goede hulpverlening te gaan zoeken. Maarja, dan moet ik het wel een beetje overleven tot die tijd.

Die mogelijkheid is er inderdaad wel op school, maar het vervelende is dat de concentratieproblemen niet komen door dingen om me heen, maar het zit echt in m'n hoofd. Ik kan bijvoorbeeld een uur alleen maar met een vak bezig zijn, echt lezen enzo, en vervolgens niet meer weten wat er stond en wat ik gedaan heb. Of ik kom niet eens aan echt werken toe omdat ik heel ver weg in gedachten ben en het me niet lukt om terug te komen...
En opschrijven, ja, dat heb ik wel eens geprobeerd. Uiteindelijk zat ik toen de hele tijd te schrijven en afwezig te zij, en kwam ik niet meer aan huiswerk toe :s
Misschien kan je het opschrijven. Samenvattingen schrijven oid. En dan die samenvattingen op een ander moment dat je er minder last van hebt leren.

Ik edit dit bericht even als ik straks weer terug ben.

Mijn vader heeft weer een rotperiode. Hij is de afgelopen dagen heel beledigend, seksistisch en chagrijnig en hij komt weer dichterbij. Ik word er zo woedend van. Vanochtend was ik zo boos dat ik alleen nog maar kon denken aan wat ik kapot wilde maken en hoe ik me op hem zou afreageren. Mijn hele lijf zat vol woede.
Toen ben ik gaan schilderen en dat hielp wel, maar het blijft in m'n lijf zitten. Ik weet niet hoe ik het daar uit kan krijgen. Een vriend van me zei dingen als vechtsporten, fitness ed, maar dan kan ik allemaal niet in m'n eentje op elk moment doen (en ik wil niet dat anderen mij zien als ik met mijn lijf bezig ben...klinkt misschien wat vaag, maar zo voelt het)

De neiging tot zelfdestructie door bijvoorbeeld mezelf uit te putten met te weinig slaap, blijft erg groot. Maar eigenlijk wil ik mezelf niet kapotmaken, ik wil alleen mijn woede kwijt. :s

Ik ben zo verrekte BOOS!


(en nee, ik weet ook niet wat ik met dit berichtje wil bereiken)

Sorry dat ik het nu weer zeg maar misschien kan je toch beter hulp zoeken... (hoewel ik denk dat je vader eerder hulp nodig heeft dan jij)