...daar dobberen we samen aan...
 

Ik dobber
smalle passen
op de vlakte
zwarte sneeuw

ik zak
ik voel me

blanke handen
grijpen me
naar beneden
waar we dobberen

daar dobberen we
samen aan

in de vlakte
zwarte sneeuw

Heel mooi. Mooier eigenlijk nog dan die andere, ( Daphne).
Ik vind dit korter, maar krachtiger. Verder zelfde commentaar als bij Daphne ;) mooie titel trouwens ook.

ik moet heel eerlijk zeggen dat ik er niet bij kan. Ik snap hem niet. zwarte sneeuw is een symboliek voor iets, weet niet wat...

het gevoel dat ik erbij krijg is een; iets heel fragiel moois, tussen veel slechts...

ach ik ben niewschierig..

Wel, ik kreeg eigenlijk het idee toen ik gisteren naar de tuin keek, die volgesneeuwd is. En toen ik mijn kat erop zag lopen en er zelf opliep, het is zo puur, maar toch val je erdoor. Ineens is het niet meer overal wit, maar leggen je voetstappen het gras bloot. En ik voelde me zo ontzettend nietig en vergankelijk. En wou liefst in een ruk van de wereld geplukt worden.
Oh ja, ik hou niet zo van sneeuw, daarom maakte ik ze zwart, ze symboliseert een beetje mijn zorgen, en samen met mijn zorgen krijg ik steeds meer zorgen.

Ah, grappig, ik zag het heel anders, ik zag juist hoe slechte dingen je zo doen beseffen dat je leeft (zwarte sneeuw, ik zak, ik voel). Ik vind hem mooi, juist omdat je zo beknopt schrijft en het daardoor open laat voor andere interpretaties, het is niet vaag, maar gewoon op meerdere manieren te zien, dat vind ik knap.