verscheuren?
 

oke, eigenlijk weet ik wel wat het beste is, maar ik ben bang voor alles..

Ik kwam vandaag thuis van een echt supertoffe vakantie, :) :D :) :D ik wou absoluut niet naar huis, en ik voelde me eigenlijk wel beroerd na die lange reis.

Zoekend naar kerstkaartjes in de post vond ik een pakketje van altrecht.. ik was dr niet echt blij mee, maar uit nieuwsgierigheid maakte ik het open..
Mijn god, ik heb een gesprek de 15 maart, met beide ouders.. zijn ze nou helemaal gek, das echt een ramp.. :(

Me pa wil er zowiezo niets van weten en staat dr absoluut niet achter. Mijn moeder staat er ook niet echt achter, ik heb geen idee of ik haar mee krijg. Maar ik ben ook bang voor zo'n gesprek, het word een ramp..
Bij die uitnodiging voor het gesprek zaten heel veel formulieren...(vragenlijsten) een paar voor me ouders.. en een voor mij, en 2 voor school.. :| ik wil dit niet, ik wil niet dat ze dat over mij moeten invullen.... Ik ben bang voor de antwoorden, ik weet helemaal niet of me moeder meewerkt(me pa dus zowiezo niet)
en school.. owh my god... :o :(

Het liefst verscheur ik alles, de envelop ligt hier... klaar om verscheurt te worden, dat betekend kappen met de hulpverlening, het komt nu zo dichtbij en dan vlucht ik, terug in de oude situatie die niet lang vol te houden is...

Ik weet niet meer wat ik moet doen, ik wil niet zo, met dat gesprek en die vragenlijsten.. ik wil dit niet.. ik moet stoppen... pff.. ik weet het niet meer... ook weet ik dat als ik doorzet ik ze eerlijk moet invullen, dat kan ik niet.. ik weet ook niet of wat ik invul besproken word bij het gesprek met me moeder..(als die meewil) ik kan niet eerlijk zijn, ik kies overal het beste antwoord.. :o

Ik weet het echt niet meer...

:(

Ik heb het ook al in de mixtopic gezegd; het is zonde om
je eigen ruiten in te gooien.

Je hebt eindelijk die stap gezet, laat je dan niet tegenhouden
door formulieren en gesprekken. Ik begrijp dondersgoed
dat het absoluut niet makkelijk is ed, maar jij weet net
zo goed als ik dat het verscheuren kiezen voor de
oude situatie is, die zoals je zelf al zei, niet lang houdbaar is.

Bedenk je dat je dit voor jezelf doet, en dat je soms door
de zure appel heen moet bijten. En bedenk je dan ook
gelijk dat je er wel heel veel mee kan bereiken.

Ik kan je verder niet beïnvloeden denk ik, maar ik hoop
echt dat je nu niet voor het makkelijkste kiest.


En als je dan toch die formulieren gaat invullen, doe het
dan eerlijk. Wie wil je nou voor de gek houden?

Heej meisje,
Je hebt de eerste stap gezet, een moeilijke stap, maar wel eentje die je vooruit helpt. Het is moeilijk, al helemaal als je ouders niet achter je staan, maar JIJ moet verder, JIJ bent degene om wie het nu draait. Die formulieren invullen zal moeilijk worden, misn juist doordat je leest wat andere mensen over jou opschrijven, maar als jij nú niet doorzet, vraag ik me af of je dit ooit wel nog gaat doen... Zet door, met of zonder medewerking van de mensen om je heen. JOUW toekomst staat op het spel, niet die van een ander. Probeer jezelf er ajb doorheen te slaan. Liefs, Heleen.

Ik sluit me helemaal aan bij de dames boven mij :)

Het komt goed meis, ik weet het zeker! *knuffelt*

Nu ff doorbijten inderdaad.


Alleen voel ik me toch niet goed bij, als ik dat tegen je zeg. Ik weet hoe moeilijk het is en dat er voor jou nu niets anders mogelijk lijkt dan het verscheuren, maar als je nu niet doorbijt zal het misschien nooit beter worden. Sterkte meis, probeer ervoor te gaan.

Heej,

Ik snap heel erg goed hoe moeilijk het is om eerlijk te zijn tegen die stomme papiertjes.. Toch zou ik ze invullen (wel eerlijk) zodat ze je precies zo kunnen helpen op de manier die jíj nodig hebt..

Je hebt de eerste stap gezet en eigenlijk is het wel zo : wie A zegt moet B zeggen en je moet dus wel hiermee doorgaan, hoe moeilijk het ook is.

Fijn overigens dat je vakantie zo super was! (leuke dingen zijn belangrijk en fijn enzo :o:p)

Voor de rest sluit ik mij bij iedereen hierboven wel aan..

Sterkte!

Je kan het écht wel!

Veel sterkte, nu ff doorbijten maar dan heb je uiteindelijk ook wat bereikt om blij over te zijn!

Ga eerst een lekker slapen, zorg dat je die jet lag kwijt bent... Dit scheelt ontzettend. Ik voel me ook altijd superberoerd nadat ik terug ben gevlogen, als je eenmaal weer bent bijgekomen, dan kun je er rustig over nadenken...

thnx mensen, voor de reactie's.. heel lief :)

maar ik weet het nu niet meer, ik wil nog steeds niet.. ik weet dat ik zelf moet beslissen, ik weet dat het voor mijn toekomst is... maar ik word gek als ik aan zo'n gesprek moet denken...

btw, ik ben nu 1 dag terug van me vakantie.. en het is weer "gezellig" NOT...
Ik wil weer weg... please, laat me hier weggaan... :'(

Ik weet het niet.. ik hoop het zo....

liev

Ik hoop het ook heel erg...Heb je trouwens een idee waarom je vader er niks mee te maken wil hebben?

omdat ie wel weet dat ie zelf (ook) hulp nodig heeft, hij wil niet praten over zichzelf, hij heeft ook bij het maatschappelijk werk gezeten.. nu wil hij niks van de hulpverlening weten.. en dat MW heeft ook geen zak geholpen, hij veranderd nooit...

Waar zie je tegenop als je aan het gesprek denkt? Wat is er zo erg aan, als je er eenmaal zit dan kan je toch zelf kiezen wat je wel en (nog) niet vertelt?

Zeg je trouwens bij voorbaat al dat je ouders en vooral je vader niet mee willen werken of heb je het daar al echt over gehad? Probeer anders eens uit te leggen hoe erg jij het nodig hebt en dat je heel blij bent als je hun steun in ieder geval hebt...Want alvast een antwoord geven voor je ouders, en nog wel een negatief antwoord, dat is niet goed, dan blijf je in het negatieve hangen terwijl je ouders misschien gewoon het beste voor je willen en twijfelen bij die hulpverlening.

Ik hoop dat je nu niet meer terugkrabbelt want ik denk dat je dit veel goeds zal doen. En als ik eerlijk ben over mijn hulpverlening: zo erg was het niet...

Sterkte ermee...

Je moet zelf weten dat je niet gaat. Als je het niet wil moet je het niet doen. Toch twijfel ik daaraan omdat je al stappen ondernomen hebt, zonde dat je dan niet verder wilt.

Als je eenmaal echt hulp WILT, dan zul je het ook krijgen en daar zul je veel aan hebben.

Maar je moet je niet gewongen voelen door anderen en ook niet geblokkeerd voelen door je ouders. Als je wil, dan doe je het.

En dat hoeft echt niet meteen en misschien wil je het wel nooit.

hey meissie,

kweet hoe moeilijk je het nu hebt ermee, maar zoals ik al zei i kvind dat je moet doorzetten..je heb de eerste stap al gezet en tzou zonde zijn om af te haken, je kunt altijd nog terug als het nix is ..probere kun je altijd. die mensen zijn er om je te helpen en ze schepen je niet af ofzo. Het zal niet meteen beter worden, maar als je aan jezelf begint te werken is dat al een grote stap in de goede richting.
dat je vader er vooral niet achterstaat maakt het nog moeilijker , maar ik denk dat jij oud genoeg bent om zelf de keuze te maken. je weet zelf goed of je hetnodig hebt of niet .
ik hoop dat je doorzet, ik wil je niet nog meer zien zakke inde shit :s :( ik weet zeker dat je het kunt meissie!!xxxx

Bedenk eens voor jezelf the worst case senario... Wat is het ergste wat kan gebeuren door/na dit gesprek?

Zeer waarschijnlijk kan het niet erger dan dat jij je voelt en gevoeld hebt. Ze doen die gesprekken niet voor niets, de bedoeling is om het beter te maken, dat is iets wat jij wil en wat je ouders ook willen vermoed ik... Zie het als een uitdaging, kan je situatie nog veel slechter? Lijkt me niet van alles wat ik altijd lees van jou.

Ten eerste is het verstandig die formulieren gewoon in te laten vullen. Je moeder doet het heus wel, ze heeft ook het formulier ondertekend dus dit kan ze ook wel even doen. Dat kost tien minuutjes.

Je hoeft niet bang te zijn voor wat ze invullen. Als ze rake dingen invullen kan er wat aan gedaan worden, als ze het helemaal verkeerd zien zegt dat je psych ook genoeg.

Misschien is het maar beter dat zij ook een gesprekje aangaan met iemand die van zaken weet. Dan kan iemand anders ze vertellen dat je echt hulp nodig hebt en dat ze achter je zouden moeten staan. Misschien vertrouwen ze jou niet helemaal op je beoordelingsvermogen, zo zijn ouders wel vaker, maar naar een specialist zullen ze vast sneller luisteren.

van mij mag me moeder met iemand praten die dr kan vertellen dat het nodig is (:() maar ik wil dr niet bij zijn..
ze zijn beide tegen hulpverlening. Ik had mazel dat ze dr handtekenig zette, of ze zover mee wilt werken weet ik niet...

kuzzies mir

het ergste is echt dat gesprek, of miss niet het gesprek zelf, maar dan als we thuis zijn.. zonder mensen die kunnen inspringen.
als me moeder hoort van am, mijn god, ze gaat uit dr dak.. ze zal me een aansteller vinden, enz..
als me vader dat hoort is het huis helemaal te klein.

IK ben gewoon te bang, bang dat ik daar moet gaan zeggen, " ja mam dat klopt ik snijd mezelf"

en bang voor al die vragen, de antwoorden van de anderen.. ik wil niet meer.. het komt te dichtbij..
zoals ik ergens al zei de papieren liggen onder me bed, klaar om vergeten te worden

ooow meisje toch!
probeer in ieder geval met je moeder te praten. Het is moeilijk om de stap te nemen. ook om echt hulp te krijgen, maar het is wel beter om de hulp die er is te pakken

ik weet niet echt wat ik moet zeggen en wat ik heb gezegt is ook maar bull. ik krijg binnenkort ook hulp maar zie er verschrikkelijk tegen op, dus beetje raar dat ik jou loop op te peppen.
maar in ieder geval, heel veel succes en sterkte.

groetjes

leg je moeder uit dat je je echt niet aanstelt, dat het een uiting is, een manier om dingen te verwerken, om met dingen om te gaan. Ik neem aan dat je moeder van je houd. Toen mijn vader het te horen kreeg (van mijn snijden) zei hij. "Ik snap niet dat je het doet, dat zal ik ook nooit snappen, maar je moet het ook meegemaakt hebben om het te snappen.". Hoe erg hij het ook vond, en hoe dom, hij zei niet dat het stom was. Wat ik hier mee probeer te zeggen is dat je moeder het misschien stom en raar vind, maar ze kan niet snappen wat jij voelt. ptobeer dat uitteleggen.,

ik weet niet hoe ze zal reageren. Ze zal zeker gaan flippen.. :(
Ik wil ook niet dat ze het weet, ze zal de schuld bij zichzelf leggen. IK wil niet dat ze het weet. Ik wil dr niet nog meer pijn doen.
Maar ik weet ook niet hoe ze zal reageren op al die vragenlijsten, ze is namelijk tegen altrecht. :(

zwijg niet om haar geen pijn te doen. heb ik ook lang gedaan en ze komt er waarschijnlijk toch wel achter, dat doet haar nog meer pijn.

Als je ouders je dom vinden omdat je je snijdt kan ik dat prima begrijpen. Alleen zullen ze ook in moeten zien dat je hulp nodig hebt. Gewoon laten lullen zolang ze niet redelijk zijn, pas zelf ook serieus worden als zij weer wat gekalmeerd zijn. Uiteindelijk moeten ze het weten, dan kunnen ze je in de gaten houden en ondersteunen.
Als je haar geen pijn wilt doen moet je het vooral nu vertellen, niet over tien jaar. Nu kan ze nog de goede moeder uithangen, later kan dat gewoon niet meer want dan ben je daar te volwassen voor. Als je het later pas vertelt zal ze zich echt een enorm slechte moeder voelen.

en toen wist ik het helemaal niet meer :(

Dit sowieso, een moeder is niet dom, ze merkt op dit moment echt wel dat er iets met je is... ik denk dat toekijken meer pijn doet dan de mogelijk om te kunnen helpen. Nu denk ik dat ze juist geen idee heeft wat ze kan doen, jij laat het niet toe, dus wordt ze daarin constant afgewezen...

Hoeveel pijn denk je dat het doet dat je weet dat je dochter doodongelukkig is, maar dat je niets kan doen?

Zou ze niet 'blij' kunnen zijn dat je het eindelijk eerlijk verteld?

Daarnaast, het flippen, is alleen maar omdat ze het vreselijk vindt voor jou, voor haar, voor jullie gezin, dat dit alles gebeurt... Dit wil je tochn iet dat je dochter doormaakt? Ze zal zo ontzettend bezorgd om je zijn ed en ja dat kunnen mensen op foute manieren uit... omdat ze niet anders weet waarschijnlijk. Maar dat kun je haar moeilijk kwalijk nemen, jij uit je dingen ook op een verkeerde manier...

En jij (~~dolce~~) probeert te leren om je anders te uiten, je bent er iig mee aan het werk. En dat is (y), laat je daar dus niet in weerhouden. En wie weet leert je moeder er ook nog iets van.

zo goed gaat dat leren dus niet.. de 2 weken niet, is verbroken...

*voelt zich een beetje egoistisch dit nu pas te lezen en wel een eigen, btje errug vrolijke topic te openen*

lieve meid, dit lijkt me echt heel erg moeilijk.
maar denk eens terug aan die tijd. nog maar best kort geleden, eigenlijk vlak voordat je naar Amerika ging. hoe je je voelde, en wat je hebt gedaan om dit te bereiken, dat je eindelijk hulp krijgt.

je schreef dat je je zo goed voelde in Amerika, dat het zo leuk was, en je gelukkig was. Weet je, als je nu die vragenlijkst invult en het er met je moeder over gaat hebben, kan je je op den duur misschien weer net zo voelen, maar dan hier, gewoon hier in Nederland.

ik begrijp dat het moeilijk is!! maar zet nu door lieverd...

(f) wendy

Offtopic: Meis, iedereen is alleen maar blij voor je hoor. Daar hoef je je echt niet schuldig om te voelen.

waar heb je het ingodsnaam over?

Als ze tegen Altrecht is waarom heeft ze dan haar handtekening gezet?

En weet je zeker dat je ouders nog niet doorhebben dat je aan AM doet? Meestal hebben ouders namelijk meer door dan je denkt...

??

hey mensen,

Ik heb een tijdje niet gepost, want het ging niet echt goed. IK heb besloten om toch door te gaan met altrecht.
Mijn moeder heeft de vragenlijsten ingevuld en zou wel mee willen naar het gesprek. Morgen geeft ik de vragenlijsten op school en straks vul ik er zelf een in :(
Vanochtend werd ik gebeld en kreeg ik te horen dat ik ook alleen mocht komen naar dat gesprek, dus ik ga gewoon lekker alleen :p

kuzz mir

Geweldig meis :) (y) goed om te horen