Vriendschap = hopen op een wonder
 

Oke, een beetje kortzichtige titel. Ik zal 'm even uit proberen te leggen...

Ik had het er eens met mijn psycholoog over.
Ik heb namelijk geen vrienden, wil ze graag, zou willen weten waarom ik ze niet heb, en hoe ik ze dan wel krijg zeg maar.
Nu hebben we het hier niet zo vaak over (dit was de tweede keer en toen nog maar kort), maar van wat zij zei kwam het er op neer dat het van mij graag willen van vrienden, hopen op een wonder is.

Ik zou een stikker plakken op mensen die samen zijn (vrienden/relatie hebben). Natuurlijk kan alleen zijn ook heel fijn zijn. Ik ben ook wel eens bewust alleen, echt heel erg alleen, maar alleen zijn terwijl je wel eens met een ander een filmpje wil kijken, de kroeg in wilt of gewoon een keertje aan de telefoon wilt hangen en kletsen is toch echt niet zo fijn.
Samen zijn leverd ook problemen en frustraties op, maar wegen die op van het negatieve van alleen zijn?

Ik denk zelf dat het vriendschappen hebben met alle problemen van dien toch fijner is (voor mij) dan het altijd alleen zijn met alle 'problemen' van dien.

Ik wil ook helemaal niet dat vriendschappen willen hebben hopen op een wonder is. Ik wil niet dat dat zo hoeft te zijn. Voor mijn gevoel moeten vriendschappen hebben bijna een soort van zelfsprekend zijn. Nou is dat ook wel weer overdreven, maar toch.
Ik vind dat het normaal moet zijn dat iedereen tenminste 1 vriend heeft en dat je dat niet als een wonder hoeft te zien...

Tjezus een lastige...

Bij mijn vrienden heb ik het gevoel dat ik ze goed begrijp en aanvoel en zij hebben dat ook bij mij. We staan open voor elkaars visie en hebben iets dat we gezamenlijk leuk vinden. We herkennen iets in elkaar ofzo of lijken in een bepaald opzicht op elkaar.

Vriendschap uitleggen is lastig, waarom zijn het je vrienden? Ik denk dat het bovenstaande het ongeveer is, maar het is zeker niet alles...

Als je genoeg mensen ontmoet vindt je altijd wel iemand die jou wel aardig vindt / snapt / aanvoelt...

Daarnaast snap ik je niet.. waarom spreek je jezelf tegen in een ander forum:

Als je een vriendschap wil omzetten in een relatie moet die er wel zijn dus heb in ieder geval een vriend?

Ik begrijp jouw psycholoog om eerlijk te zijn niet helemaal. Waarom zou een vriendschap in jouw geval gelijk staan aan hopen op een wonder?

Zegt ze nou eigenlijk niet dat jij geen relaties (niet alleen romantische) kunt aangaan met anderen? Ben jij in die zin dan zo a-sociaal?

(hmm, om eerlijk te zijn is het nog niet eens zeker dat ik met die jongen bevriend ben zeg maar. Hij reageerd niet echt op mailtjes en smsjes, maar toen ik hem voor de 2e keer weer zag voelde het wel goed... Of ik hem dus nog een keer ga zien buiten die vereniging om weet ik niet eens...)

en ja, het is een lastige, ik was het nu ook voor het eerst meteen niet met haar eens, daarom zet ik 'm ook hier.

ik heb het met haar nog nooit over 'romantische' relaties gehad. ga ik niet doen ook. jammer genoeg is dit nou juist het gesprek dat nooit is opgenomen omdat het microfoontje niet in de stereo zat...
Ik had het idee dat zij dat als algemeen vond, dat vriendschappen wonders zijn. maar zoals ik het hier verwoord heb zo verwoorde zij het ook.
"Maar als je zo graag vrienden wilt, hoop je dus eigenlijk op een wonder" dat heeft ze gezegd.

Gelukkig vond ze 3 weken geleden dat het goed met me ging, dus misschien ben ik wel snel van die therapie af...

Okee, I stand corrected :)

Ik vroeg me dat alleen af. Tjah, ik denk niet dat ik je meer kan helpen.. hoe aparter je bent hoe minder er zijn zoals jij maar hoe meer mensen je tegen komt hoe groter de kans dat je ook een apart iemand tegen komt.

Er van uitgaande dat je inderdaad anders bent dan anderen.. Je komt hier niet als een sociaal gestoord persoon over ;)

Bezwaar als deze naar L&R gaat?

Tsja, als het daar beter past vanwege het onderwerp vriendschap zal het wel moeten....
al vind ik wel gaan om een manier van denken, dus dat het hier thuishoort, maar goed....

Vriendschappen moet je in elk geval niet zoeken. Op het moment dat je een vriendschap probeert aan te gaan omdat je denkt dat mensen dat van je verwachten, ben je fout bezig. Je loopt het risico dat je jezelf teveel verliest in die vriendschap, net als wanneer je een relatie met iemand aangaat om een onvolkomenheid in jezelf te maskeren. Dat werkt niet. Vriendschappen moeten vanzelfsprekend komen (en gaan). Daarom geloof ik ook niet in een vriendschap die bestaat bij de gratie van hoe vaak je elkaar ziet. Ware vriendschap is vanzelfsprekend.

Dan blijft het hier. Het ging me even om de bedoeling van het topic. :)

Weinig mensen hebben echte vrienden. Ik heb dan ook maar besloten geen nep-vrienden te hebben en contactloos te blijven totdat ik een echte vriend(in) tegenkom. :) Geen probleem toch. Het gaat toch om jezelf in het leven.

Daar heb je gelijk in, als jij je er dan ook maar prettig voelt zo...

Ik vind dat het samenzijn niet zwaarder opweegd tegen het alleen zijn, ik kan goed alleen zijn hoor, maar ben toch liever samen (met echte vrienden)...

Ik denk dat je beter een of twee vrienden kan hebben met de problemen die die met zich mee kunnen brengen, dan dat je alleen bent met alle gevolgen van dien.

Zelf heb ik een relatie, maar heb daarbuiten geen vrienden.
Er is wel een periode geweest waarin ik (dacht dat ik) vrienden had en daardoor merk ik nu extra wat je bij een vriendschap wel hebt, maar bij alleen zijn niet.
Inderdaad kleine dingen als aan de telefoon kunnen hangen met zo iemand als je je verveeld, uitgaan met vrienden als je vriend een keer geen tijd of zin heeft (in jou geval dat je dan niet alleen ergens naar toe hoeft te gaan)...

Of vriendschap hopen op een wonder is? Voor mij wel een beetje.. Alle vriendschappen die ik met mensen aangegaan zijn zijn stukgelopen en begin daardoor nogal te twijfelen aan het feit of ik ooit echt vrienden zal hebben.
Maar ik denk dat dat weer "ieder voor zich" is..

Huh?
Je psychologe vind vriendschappen een wonder?
Dat lijkt me beetje vreemd. Dat neem je toch niet aan uit een opmerking zoals dit?

Zei ze dit niet als reaktie om iets wat jij gezegd had? Een gedachtegang ofzo? Zou ze misschien een bepaalde gedachte gang kunnen bedoelen?

1 vraag: waarom zegt jouw psycholoog dat hopen op vrienden hetzelfde is als hopen op een wonder?

Als ze dit serieus bedoeld (en dat hoop ik niet) moet je echt naar je eigen gedrag gaan kijken en wat je fout doet.

Bedoelt die psycholoog niet gewoon dat de manier van denken hetzelfde is? Dat, wanneer je zo er op zit te wachten, het net zo lijkt alsof je hoopt op een wonder?

:confused:

nee, ze heeft niet naar aanleiding van een opmerking van mij dat gezegd nee...

ik kom bij die psycholoog om nou juist mijn fouten te verbeteren om het zo maar eens te zeggen.....

Vrienden moet je misschien inderdaad maar gewoon tegenkomen, maar als je ze tegenkomt is het misschien dus ook wel een wonder....

Vrienden maken is niet echt een wonder. Met een klein beetje sociale vaardigheden kom je een heel eind. Vrienden blijven. Dat is pas kunst.

Misschien is dat haar eigen standpunt? Dat ze vrienden tegenkomen zelf als een 'wonder' ziet, en dat het daarom alleen maar hopen is dat je ze tegenkomt...
Het is wel raar geformuleerd dan, maar het lijkt me niet dat het voor jou percé een wonder zou moeten zijn. Je lijkt me een normaal en aardig persoon, en ik denk dat je dus vanzelf de juiste mensen tegenkomt.

Ik heb liever vrienden, dan dat ik alleen ben. Natuurlijk ben ik op momenten ook liever even alleen, maar echte vrienden gunnen je die ruimte dan. Het is niet zo dat elke vriendschap problemen met zich meebrengt, er zijn van die (bijna) perfecte vriendschappen. Ik heb een vriendin waar ik het heel goed mee kan vinden, we lijken een beetje op elkaar, kunnen lachen, en praten. Daar ben ik natuurlijk heel blij om..

Maar goed, wat ik vooral zou doen, is (als je dat durft) praten met je psycholoog over deze opmerking. Dan kom je er misschien achter wat ze bedoelde, en is het wat duidelijker. Misschien zit je nu wel op de verkeerde weg.

Het is nog niet zo zeer mijn standpunt als wel dat van mijn psycholoog.
Ik vind dat vriendschappen hebben (en moeten onderhouden ook) geen wonder moet hoeven zijn, maar als een standaard gezien kan worden. Ik heb ook altijd het idee gehad dat je wat voor een vriendschap moet doen. En nog steeds trouwens...

Maar fijn en gelukkig dat jij mij als een normaal en aardig persoon over vind komen. Hoop dat dat in werkelijkheid ook zo zou zijn...

Ik heb het er ook wel eens met iemand over gehad dat de mensen die ik nu (in het dagelijks leven) tegenkom, misschien niet zo erg "mijn soort mensen" zijn, dat we niet dezelfde interesses en ideeen delen en daarom ook niet bevriend raken zeg maar. Begrijpt iedereen nog wat ik bedoel?
Ik hoop dat dat anders wordt wanneer ik volgend jaar ga studeren. Dat je dan dus met z'n alle in hetzelfde schuitje zit en toch ook wel dezelfde interesses deelt voor een gedeelte en dan het vrienden maken misschien toch iets makkelijker gaat...

Precies... Vrienden maken is makkelijk, spreek gewoon een paar keer met iemand af om iets leuks te doen en je merkt snel genoeg of het klikt of niet.
Maar dan... Het valt me vaak op dat sommige vriendschappen toch niet zo hecht of sterk blijken te zijn als dat ze altijd leken. En wat je dan kan doen: weinig tot niks denk ik... helaas

ik kan ze niet eens krijgen... hoe moeilijk moet het dan wel zijn om ze te behouden?

Je moet je er ook voor open stellen, er moeite voor doen, en het zou ook heel goed kunnen dat ze je laten barsten, daar moet je dan tegen kunnen...
Natuurlijk heb je verschillende mensen waar je dan graag verschillende dingen mee doet. De een bel je op, de ander is alleen voor in de kroeg, Sportvrienden.. etc. Mensen overdrijven het vaak, maar ik denk dat er veel mensen zijn zonder een ECHTE vriend.

Ik stel me er ook voor open! Doe absoluut m'n best. Kan niet echt uitleggen hoe, maar kennelijk is het wel de verkeerde manier...
(al zei mijn psych toen dus dat ik dan hoopte op een wonder)

Dat is de goede instelling (y) En lijkt me ook zeker mogelijk.
Die mensen daar doen iets wat ze leuk vinden om te doen, waar ze een soort van passie voor hebben. Dat heb jij ook, dus dan hebben jullie al een soort overeenkomst, een heel groot gespreksonderwerp. Ik denk dat je daar meer kans hebt om "jouw soort mensen" te ontmoeten, dan nu.

En niet alle vriendschappen zijn moeilijk om te behouden. Sommige zijn zo goed, of vanzelfsprekend, dat het dus vanzelf gaat. Dat is bij elke vriendschap anders. Dus het lijkt me niet, dat omdat je nu nog geen vrienden hebt gevonden, het al helemaal lastig zou zijn om ze te houden.

Je zegt zelf dat je misschien andere interesses etc hebt. Ja, dan is het moeilijker contact maken omdat er geen gezamelijke interesse is.

Maar als je interesse toont, je niet vastklampt aan iemand en initiatief neemt, moet het mogelijk zijn om vrienden te maken.

inderdaad, moet het mogelijk zijn om...
theoretisch gezien dus