het leven gaat gewoon door...
 

Hij is overleden, maar het leven gaat door... mensen blijven zich drukmaken om niets, vliegtuigen brommen boven mn hoofd, auto's blijven rijden, vogels blijven vliegen, honden blijven blaffen, mensen blijven schreeuwen... en ik, ik adem gek genoeg gewoon door... oftewel wat is er nou verandert behalve dan dat hij van de aardbodem verdwenen is?
Zo ongelofelijk frustrerend....

Sorry meisje, maar waar wil je heen met dit topic?

Weet ik niet, sorry, het moest er gewoon uit...
Mensen die het herkennen? En hoe gaan ze ermee om? Want ik kan er niet mee omgaan, echt niet.

Hoezo frustrerend? JE geeft al gewoon antwoord. De wereld en de tijd gaan door. Met de oude vertrouwde mensen of zonder.

Als er gebeurd is wat ik denk dat er gebeurd is lijkt me dat echt klote voor je...

Ik zou denk ik vooral een gevoel van onmacht en frustratie hebben en me enorm op iets af willen reageren...

Het beste is om verder te gaan met je leven inderdaad, maar het lijkt me heel lastig om verder te gaan alsof er niks gebeurd is. Je moet het toch verwerken en hopelijk kan je een manier vinden die goed bij jou persoonlijk past maar zorg niet ervoor dat je enorm veel ellende op je hals haalt doordat je andere dingen verwaarloosd want anders blijf je met een erfenis hangen die je JUIST herinnert aan wat er gebeurd is.

Good luck! :/

idd

het leven om je heen blijft gewoon doorgaan, maar er zullen nu ook dingen niet gebeuren, dingen niet gevoeld worden als hij er wel nog was geweest. Dat is wat er wel veranderd is!

Je moet het wel zien te verwerken, er tijd voor nemen, maar inderdaad andere belangrijke dingen niet (te veel) gaan verwaarlozen.

Sterkte en succes!

Waarom frustrerend??? Mijn hele werled stort in, en alles lijkt maar gewoon door te gaan, die gedachte, is voor mij, heel frustrerend.

Dankje.... Ik probeer ook wel verder te gaan, maar het is nog maar zo kort geleden, gister was de begrafenis, gister was heel moeilijk, al het geregel afgelopen en dan zie je duidelijk zo'n lege plek thuis. Ik denk dat ik zo naar school ga, want ik ben alleen thuis, ik word gek hier, en naar school gaan lijkt me ook wel een manier om mn leven weer op te pakken...

Hej meis, ten eertse gecondoleerd met het verlies en heel veel sterkte met het verwerken!

Ik heb nog nooit van dichtbij iemand verloren, dus ik weet niet hoe het voelt, maar probeer je te uiten en niet alles op te kroppen, is er misschien op je school waar je mee kan praten, een vertrouwenspersoon ofzo? Of schaf een dagboek aan en schrijf daarin alles op...

Liefs en knuffel, Suzanne.

gister was de begrafenis, van een leraar van ons. Het voelt raar als je vlak voor het nieuwe jaar, op oudjaars dag, op eens heel onverwacht zo'n brief binnen krijgt. Ik dacht eerst dat het me rapport was. Het is zo'n typje waar je t niet van had verwacht. Hij was dan wel niet de jongste, maar zijn ouders leefden nog. Ik vond het allemaal vreemd en een hele onprettige sfeer hangt hier rond op school. Aan de ene kant gaat alles door, je hoort mensen lachen, al tijdens het eerste uur, aan de andere kant is het toch heel anders. Het leven gaat door maar een paar blijven stil staan. Ik kende de leraar, net als alle anderen hier op school, pas een half jaar. Toch had ik het serieus liever een ander gegunt, je gunt het niemand maar toch, het is niet iemand waarvan je het had verwacht. Naar die begrafenis ben ik niet heen geweest, te vreemd, te raar, ik weet t niet. Ik merk dat ik zelf ook verder ga, je vergeet het, het is niet heel dicht in je omgeving en iedere minuut gaan er mensen dood die je amper kent, toch.. Ik herinnerde me net dat de laatste les, de laatste dag voor de vakantie, toen ik ging spijbelen omdat ik maar 1 lesje had en niemand je immers op schreef, dak toen ckv3 had, tekenen, van die leraar. Dan voelt het wel raar en voel je je bijna schuldig. Ik weet niet hoe ik je hier mee moet helpen, hi, had nie eens gedacht dat ik er zo mee zat, naja, iig is het waar, alles en iedereen gaat gwoon door, maar aan de andere kant ga je ook door als je stilstaat, de klok tikt nog steeds, er zijn minuten dat anderen aan jou denken en jij aan anderen, alles gaat gwoon door. Op een dag zul je je waarschijnlijk realiseren dat ook jij doorgaat, door bent gegaan. Ik weet nooit zo goed wat ik moet zeggen en iets beters dan dit kan ik niet bedenken dus ik laat het wel staan. ik wens je iig heel veel sterkte, denk dat je dat wel nodig hebt :) het komt wel goed denk ik (ik weet dat ut stom is om dat te zeggen maar tis wel zo denk ik) vdr week nie veel nuttigs te zeggen:) alleen suc6

Laatste keer dat in mijn omgeving een dierbare stierf was praten een heel goed medicijn.

Je zult inderdaad door moeten gaan met je leven, maar het is ook niet verkeerd om nu nog even stil te staan bij de gebeurtenis. Anders ga je het allemaal wegstoppen, en dat is ook niet goed.
Dingen opschrijven kan daarbij een hele goede steun zijn.

Ik herken het allemaal even goed. Het is verschrikkelijk kut en onbeschrijfelijk wat er allemaal door je heen gaat en zal gaan in de komende dagen, maanden, jaren. Zoals je zegt, het leven gaat door, niemand lijkt rekening met jou te houden want iedereen moet zorgen dat hij verder leeft. Het lijkt zo onwerkelijk maar toch is het de keiharde waarheid. Verwerken lijkt onmogelijk en ooit weer lachen en plezier maken ook. Maar de ervaring leert mij dat dit niet waar is. Zorg dat de mensen waarvan jij houdt goed op de hoogte zijn van hoe jij je voelt. Vraag ze rekening er mee te houden en probeer er over te praten. Hoe cliché dit ook mag klinken, het is echt waar. Het werkt. Blijf niet alleen piekeren maar probeer het met geliefden op te lossen.
Ik wens je heel veel sterkte.

ik kan nix meer doen alleen aan hem denken en aand e begrafenis:( t word ook niet minder t is een maand geleden maar t lijkt wel of t elke dag erger word:( kweet niet meer wat k moet doen... maar ooit zal t wel minder worden toch?? :(

Het verwerken van het overlijden van iemand om wie je veel gegeven hebt is altijd moeilijk en kost vaak veel tijd. 't klinkt 'raar' en voor jou gevoel is het misschien al heel lang (iig dat je je rot voelt), maar een maand is nog best kort geleden. Ik denk dat het in het begin idd alleen maar erger wordt, pas na verloop van tijd gaan de scherpe kantjes er van af. Blijf niet zitten met je verdriet, praat er over met mensen. Sterkte. (f)

Probeer er met iemand over te pratten.. Het in ieder geval niet opkroppen...want dan blijf je er mee rondlopen... en dat is echt niet goed..
Als je er met mensen over praat, kunnen die mensen jou misschien ook helpen/steunen.

*knuvv*

Laura

Ja, wat al eerder gezegd is en onderhand best cliché gaat klinken. Praat erover. Het is heel moeilijk het verlies van iemand die je dierbaar is, hier dus je vader, in je eentje te verwerken.
Zoek daar hulp bij. En mag ik je nog een tip geven? Schrijf alle mooie herinneringen aan hem op zodat je die later terug kunt lezen en er nog wat bij kunt schrijven. Daar zal je veel aan hebben. Hoeft niet direct, omdat je daar misschien nog niet aan toe bent. Maar doe het op den duur wel. :)

Succes meisje!

het is nog maar kort geleden, je moet het verwerken.
Krop het niet op, praat erover. Ik schreef vooral brieven aan een vriend van me, toen hij pas overleden was. Gewoon schrijven dat ik m miste, dat ik om hem gaf enz. Net zoiets als Mushu dus, alleen in briefvorm..

bij mij was het ook een soort vriend van me.. niet een HELE goede maar toch..
praten zou wel kunnen helpen.. thnx:) zal t is gaan proberen..

Ik kan er (nog) niet over praten, maar ik begin het wel steeds meer te willen.... :(

nie echt gelukt om erover te praten:S k kan er niet over beginnen:(

dat heb ik nou ook (n) . en ik ben bang dat mensen me maar een slappe zeikerd vinden

daar ben ik dus ook bang voor:( daarom heb ik het er maar met niemand over.. :(

Ik denk niet dat dat zal gebeuren. En de mensen die dat wel vinden, die zijn zelf slappe zeikerds. 't is toch niet gek dat je hier mee zit? Ik denk dat sommige mensen het misschien ook al wel door hebben, maar er zelf ook niet over wil of durft te beginnen ofzo.