Het verhaal van Pietertje en de liedjes-dobbelsteen.
Op het Sinterklaas forum wordt er niet echt gereageerd, vandaar dat ik hem daar maar ff ga verwijderen straks...en hoop dat er hier iets meer mensen reageren (thank you, Sleeping Beauty voor je reactie btw http://forum.scholieren.com/smile.gif). Mijn vraag is: kan ik dit aan de kleuters in mijn stageklas voorlezen als soort van introductie op een mzuiekles?
Pietertje was het allerkleinste pietje dat bij Sinterklaas werkte. Hij was niet zo lang geleden jarig geweest en hij was nu oud genoeg om mee naar Nederland te mogen. Elk jaar had hij gekeken hoe alle Pieten alle pakjes en al het snoep de boot insjouwden, en nou mocht hij zelf mee! Toen de Rinus, oudste Piet, hem kwam vertellen dat hij mee mocht naar Nederland had hij een gat in de lucht gesprongen, zo blij was hij.
Omdat hij mee naar Nederland ging moest hij ook mee helpen de boot in te pakken. Hij sjouwde heen en weer met chocoladeletters, marsepeinen worsten, ander snoep en natuurlijk met heel veel pakjes. ’s Avonds was hij zo moe dat hij op een stapel cadeautjes in slaap viel. Maar daar was Rinus alweer ‘wakker worden, Pietertje, we zijn nog niet klaar, de laatste cadeautjes moeten de boot nog in. Daarna mag je slapen.’ Die nacht sliep Pietertje natuurlijk heel goed. En toen hij ’s morgens wakker werd was hij dan ook goed uitgerust. Hij kleedde zich aan en liep naar het dek toe om naar de meeuwen te kijken die rond het schip vlogen. Het meeuwen kijken was hij al snel zat. Hij rende naar de keuken, waar de kok eieren stond te bakken. Pietertje voelde zijn maagje knorren en hij kreeg van de kok 2 eieren met spek, die hij lekker op at.Toen hij de eieren op had wist hij niet meer wat hij moest doen. Honger had hij niet meer, dus eten hoefde hij niet meer. Naar de meeuwen kijken had hij al gedaan, dus dat ging hij ook niet meer doen. Wat kon hij nou nog meer doen op zo’n boot? Maar eens een rondje lopen. Misschien kwam hij iets leuks tegen. En ja hoor, in de voorraadruimte van de boot, waar aaaaaaaaaaalle pakjes en al het snoepgoed lagen, daar vond hij iets leuks. Een kleurboek. Hij hield heel erg van kleuren. Zo erg, dat hij er niet bij nadacht dat de cadeautjes eigenlijk helemaal niet voor Pieten bedoeld waren, maar voor de kinderen in Nederland! Hij vond ook stiften. En met het puntje van zijn tong zover uit zijn mond, dat hij de kleurplaat bijna aan raakte, begon hij te kleuren. Hij kleurde alle kleurplaten van het boek netjes in. Maar toen hij met de laatste kleurplaat bezig was stond Rinus voor hem, en met zijn zware stem zei hij ‘Pietertje, die cadeautjes zijn voor de kinderen in Nederland! Die zijn niet voor de pieten.’ Pietertje schrok van Rinus zware en boze stem. ‘Wat is hier aan de hand?’, dat was de stem van Sinterklaas. Rinus keek naar Sinterklaas ‘Sinterklaas, Pietertje heeft alle platen uit dit kleurboek gekleurd, hoe moet dat nu? Nu heeft er straks een kindje geen cadeautje.’ Pietertje keek geschrokken naar Sinterklaas, dáár had hij niet aangedacht! Sinterklaas keek eerst even een beetje boos. Maar daarna kwam er een glimlach op zijn gezicht, hij vroeg aan Pietertje ‘jij verveelde je zeker een beetje hier op zo’n grote boot, zo zonder andere pietjes om mee te spelen?’ Pietertje knikte verlegen. ‘Ik weet al wat’ zei Sinterklaas ‘we maken van de kleurplaten die Pietertje gekleurd heeft een liedjes-dobbelsteen. En die doen we dan bij Juf Leonie in haar schoen. Dan kan ze met de kinderen Sinterklaas-liedjes zingen’. Dat vonden ook Pietertje en Rinus een goed idee. Sinterklaas gaf Pietertje het werkje om zo’n dobbelsteen te maken, en daarmee was hij bezig tot ze in Nederland aankwamen, hij hoefde zich dus niet meer te vervelen. En zo was het mooi opgelost, Pietertje had iets te doen, Juf Leonie had een leuk cadeautje en jullie kunnen liedjes zingen met de liedjes-dobbelsteen.
|
