web
 

De weg is zo lang
en alles blijft zich herhalen.
Dat waar ik eerst op bleef drijven
en waar ik nu langzaam in verdrink.

Laat me verdwalen
in mijn eigen gedachten
wat eens mijn redding was

Maar de weg is zo lang
de nacht te donker.

In mn hoofd hoor ik
wat we zeiden,zongen,lachten.

Plotseling is het eind in zicht
tranen branden door de zon
aan het eind van de tunnel
ben jij het licht.


En daar ben jij en is het einde
ik zing want het voelt zo goed
Jij mijn licht zo dichtbij
ik kan ren, huppel, spring.

En als ik dan eindelijk in het licht ben
stopt de weg,heb ik niets meer om op te staan
moet ik dan terug het donker in?

Waarom zie ik dan pas
dat jij mijn licht bent
maar ook mijn afsluiting?





ik denk eigenlijk dat dit meer een gevoelsgedicht is, maar toch wil ik graag even jullie mening horen, tis al weer een tijdje geleden dat ik wat geschreven heb en vraag me af of het nog wel de moeite waard is.

Het is altijd de moeite waard om te blijven schrijven, al is het alleen maar om het van-je-af-te-schrijven. Het is idd een typisch gevoelsgedicht. Duidelijk je gevoel/gedachten weergegeven, maar niet orgineel in woordgebruik en ik mis ritme en Structuur; het gaat van de hak op de tak. Probeer het wat overzichtelijker te maken:)

Ik vind het eigenlijk wel de moeite waard, maar het is inderdaad wat standaard en wat warrig. De volgende zin klopt mijns inziens niet helemaal:

ik kan ren, huppel, spring.

Verder; mn = m'n & na een komma moet een spatie ;) :p. Het is een droevig gedicht; het gevoel komt duidelijk naar voren, dat waardeer ik op zich wel aan dit gedicht :). Ik vind het niet zo mooi dat je de twee laatste strofen hebt afgesloten met vraagstellingen, ik zou de laatste denk ik wat pakkender proberen te schrijven :).