iemand helpen met problemen die je zelf hebt doorstaan
 

heyz,

hoe goed zouden jullie het uithouden om iemand te helpen met problemen die je zelf hebt doorstaan (am, verkrachting, depressies, etc...)...

wat zouden jullie reacties zijn? zou je jezelf in die persoon herkennen, zou je er zelf onder l(ei/ij????)den.

kweenie of dit nou duidelijk is maar goed...

zit nu min of meer in deze situatie en begin een beetje aan me zelf te twijfelen, vandaar....

Ligt heel erg aan de situatie, denk ik. Hoe goed ik iemand ken, hoe vaak ik iemand zie, welk probleem het is, hoe lang het geleden is, hoe ik me op dat moment voel, maar vooral hoe die persoon er zelf mee om gaat.

Waar begin je aan te twijfelen?

Ligt eraan, een wildvreemde zal ik niet zo snel helpen met zulk soort dingen omdat het toch wel erg persoonlijk is natuurlijk.. maar gewoon vrienden, kennisjes waarom niet? Als ze iets kunnen opsteken van mij, (y)

ik begin te twijfelen over hoe goed ik het zelf heb verwerkt ...

gaat over am + depressie, 3-1,5 jaar geleden

Ja. Op het moment dat je er zelf onder gaat lijden,
denk ik dat het geen goed idee is om ermee door
te gaan om die persoon te proberen te helpen.

En/of het er met die persoon zelf over te hebben, soms helpt dat ook. (Iemand echt helpen met ernstige problemen kan, denk ik, ook niet...je kunt ervaringen uitwisselen, hij/zij met jou en jij met hem/haar, 't zou een wisselwerking kunnen zijn.)

ik wil gewoon dat ze eerder reageert dan ik toen...

Heb ik ook vaak gehad en nog steeds wel...maar ik probeer mezelf te realiseren dat ik fouten heb gemaakt en daarvan heb ik geleerd. Iemand moet dingen zelf in zien, dat heb jij gedaan en dat zal de ander ook moeten doen. Denk ik. 't is moeilijk...maar iemand dingen verplichten of opdringen helpt vaak toch niet...helaas misschien.

Ik denk dat je goed in staat bent om anderen te helpen met problemen. Je weet namelijk, als je de problemen zelf hebt gehad, in hoeverre iemand iets heeft aan de goedbedoelde hulp van anderen. Mensen laten zich niet altijd goed helpen en zelfs als ze dat wel doen moeten ze vaak nog een heleboel zelf doen. Dat weet je als je het zelf hebt doorgemaakt.

Ook is het misschien makkelijker om iemand te helpen met problemen die je ook hebt gehad omdat zo iemand je dan wat meer vertrouwt op wat je zegt. Mensen met problemen zijn al snel geneigd te zeggen: "Jij begrijpt het toch niet". Dat gaat gewoon niet op. Bovendien schept het delen van schokkende (?) ervaringen ook een vorm van vertrouwen die je kan gebruiken als je iemand wilt helpen.

ik heb bij een voorlichting voor de studie SPH (sociaal pedagogische hulpverlening) gevraagd of het 'erg' was als je zelf ook problemen hebt gehad. Of je het er dus zwaarder mee kreeg of juist niet. Deze docent zei juist dat het goed was.

Ik denk dat ik wel zou helpen, tuurlijk zal er veel naar boven komen, maar het is altijd goed om over problemen te spreken met mensen die het zelf ook meegemaakt hebben.

schokkende ervaringen... kweet niet of ik die wel wil delen... die heb ik volgens mij erg diep begraven...

lastig...
:(

Toen ik mee deed met een meeloopdag SPH vroeg ook iemand dat. Het antwoord was ook daar dat het in je voordeel kon werken, maar dat het ook in je nadeel kon werken. Zeker als je er op dat moment nog midden in zat of het nog niet had verwerkt. Wanneer je er niet meer in zat en/of het had verwerkt, dan kon het idd in je voordeel werken, omdat je dan weet wat iemand mee maakt. Het kan wel zwaarder zijn, bv. door herkenning, enz., maar dat ligt, denk ik ook aan je zelf.

Zie je zelf wat je zegt? "Begraven". Dat is dus niet verwerken.
Misschien moet je daar zelf dan eens aan gaan werken?
Bv. door er met die vriend(in) over te praten?
(Of door iets anders, dat kan natuurlijk ook.)

Dat ligt er dus een beetje aan wie het is nu zegmaar. Is het familie of vrienden ofzo, zou ik dat wel doen. Omdat ik dan zegmaar ''ervaring'' heb en hun kan vertellen hoe je dat het beste op zou kunnen lossen. Bij een vreemde is het toch een beetje anders, omdat je dan wel iets heel persoonlijks hebt. Maar daar zou ik in principe ook geen moeite mee hebben. Ligt er natuurlijk ook wel een beetje aan waar het over gaat en hoe goed ik daar zelf uit gekomen ben zegmaar

Het kan je heel erg helpen dat je er ervaring mee hebt, hoe cru dat ook klinkt, maar het kan ook tegen je werken als het te confronterend is.

Ik merk heel erg dat ik ontzettend probeer om mijn nu verworven inzichten op anderen over te dragen.

Ik probeer iemand die heel negatief denkt in te laten zien dat hij/zij zelf verantwoordelijk is voor zijn/haar leven. Ik wil zo graag dat die mensen het inzien, omdat ik, als ik het eerder had ingezien, niet zoveel jaren van mn leven had verkloot. Mensen hebben het mij ook moeten vertellen, en hoewel het toen niet tot me doordrong, realiseerde ik me later wel dat diegene toen gelijk had gehad. Ik wil zo graag dat mensen hun leven eerder kunnen oppakken, er eerder aan kunnen werken. Het is ook een beetje machteloosheid, omdat ik weet dat ik het niet op kan lossen. Ik kan soms echt te hard zijn in die dingen, terwijl je soms inderdaad gewoon maar moet zien dat diegene zover nog niet is. Dat het niet uithaalt om het de hele tijd te blijven herhalen.

Het is wel moeilijk... Maar ik hoop wel dat mensen wat aan mijn adviezen hebben.

ik zou sowieso vertellen hoe ik me erbij voelde en hoe ik erop reageerde en hoe dat bij mij uitpakte.. een voorbeeld uit de praktijk lijkt mij een goede steun.. (ze weten iig wat ze wel/niet moeten doen)

ik denk dat het goed is als je iemand kunt helpen met je eigen ervaringen, maar dan moet je wel zelf je eigen ervaringen verwerkt hebben en erover kunnen praten met anderen zonder in tranen uit te barsten ofzo... daar heeft de persoon in kwestie ook niet zo veel aan.
Ik zou zelf wel anderen helpen met dat soort dingen, ik weet van mezelf dat ik goed over die onderwerpen kan praten, dus als het nodig is zal ik anderen daar ook zeker mee helpen.

Het is heel erg goed mogelijk iemand met dezelfde problemen als die jij hebt gehad te helpen. Jij weet namelijk hoe die persoon zich voelt en waar deze aan denkt.

Zelf doe ik het ook wel eens, maar zodra ik voel dat het teveel beslag op mezelf legt merk ik dat ik dat stukje dus niet zo goed verwerkt heb..

Kweet niet zo goed.. of het nou goed of niet goed is..

ik zou proberen om er voor die persoon te zijn, hem/haar te laten vertellen en zelf vooral veel luisteren.

ik kan mezelf misschien wel in diegene herkennen, maar ik denk niet dat ik er heel erg onder zou lijden. natuurlijk is het verschrikkelijk voor iemand om één van de bovenstaande dingen mee te maken en natuurlijk raak je er zelf waarschijnlijk ook wel door van slag, maar je moet proberen om je er niet door te laten meeslepen. als iemand zo iets aan jou vertelt, betekent dat meestal dat diegene denkt dat jij hem/haar kan helpen. daarom is het niet slim om je erin te verliezen. je hebt zelf tenslotte ook nog een leven. het klinkt misschien hard, maar zo heb ik het tot nu toe ervaren.

probeer om jezelf niet kwijt te raken. als jij erdoor gedeprimeerd raakt, zal degene die je probeert te steunen ook niet veel aan je hebben. probeer om diegene in te laten zien dat er ook nog toffe dingen zijn. dat is moeilijk, maar ik denk dat je dat wel kunt. sterkte.

thanx people... (y)

sorry dat ik em nu up..

Na één dag is niet echt uppen, je reageert gewoon nog en dat mag. :) Je kunt moeilijk van mensen verwachten dat ze 24/7 achter de computer zitten, toch? :)

:p

ik ken een meisje, die gewoon bijna dezelfde dingen meemaakt, als ik een paar jaar geleden. Ik probeer haar te helpen, weet hoever ik kan gaan bij mezelf, zodat ik er niet onder door ga.
Ik herken me in haar, zie dezelfde dingen die ik eerst deed en geef tips over dingen die ik toen niet deed, maar wel had moeten doen.
Maar als ik een mindere dag heb, dan heb ik t ook niet met haar over haar problemen, dan 'kap'ik het af als ze erover wil praten. Klinkt lullig, maar anders ga ik er maybe ook aan onderdoor en dat wil ik zeker voorkomen

*sorry als ik veel herhaal en t stuk nergens op slaat, beetje in de war :s *

kben 3 tot 1,5 jaar geleden druk aan het am-en en depressief zijn geweest... toen op de psychiatrische afdeling van een ziekenhuis belandt (crisis dus) daar helemaal door het lint gegaan... gekste dingen gedaan... (lag op gegeven moment vastgebonden en zonder bezoek, schoenen, boeken en zelf potloden.
op een of andere manier ben ik naar 1,5 maand gaan reageren... (begonnen met eten, drinken, ...)

maar die psichiater was echt een conductist... nooit echt veel mee gepraat...

ik mocht na 2 maanden weg maar ik moest wel naar een psych.. om alles zeg maar te verwerken..

deal gesloten met pa... ik deed niks meer en zou me goed gedragen als ik maar niet naar een psych hoefde en geen medicijnen hoefte te slikken... als het fout ging zou ik dan direct weer worden opgenomen..

zo gezegd zo gedaan, is allemaal redelijk goed gegaan... terug vallen gehad maar ben ik zelf uit geklommen...

maar nu ben ik dus 1,5 jaar verder... al 10 maanden ofsow zeg maar helemaal clean... en nu merk ik dus dat ik veel beter naar de psych had kunnen gaan omdat ik het helemaal niet verwerkt heb...

alle herinneringen en gevoelens komen weer boven... vooral ook omdat zij niet erg haar best doet om haar armen te verbergen... (ik snap wat ik bedoel...)...

dus nu zit ik hier dus... zwaar in de war... maar ach... krabbel ik ook wel weer uit...

zoiets... waarschijnlijk onleesbaar maar goed I tried...

sorry voor de spelfouten

me

P.s.Blackdolphin was op zw..??? (manier van schrijven klinkt bekend...)

Ik vind het wel leuk om te doen. Maar ik merk wel dat het niet echt goed voor me is, heb anorexia gehad namelijk, en als ik dan hoor hoe weinig die mensen wel niet wegen en hoe weinig ze eten, voel ik me zo'n vette zwakkeling en ben ik bang om weer terug te vallen in mij oude patroon. Wat ik niet laat gebeuren :)
Ik vind het geweldig om mensen te kunnen helpen, zolang ik maar genoeg afstand houd, en voor ogen houd dat de persoon in kwestie alleen zichzelf kan helpen. Het is heel belangrijk dat je jezelf niet de schuld geeft als de ander niet beter wordt.

Ben het helemaal eens met diegene hier boven me.
Ik denk zeker dat het kan helpen. Heb zelf twee goede vriendinnen via internet leren kennen en die begrijpen me toch beter omdat ze het zelf ook hebben meegemaakt. ik denk dat het een grote steun voor de ander zou kunnen zijn omdat je de andere tips kunt geven enzo. Ik denk ook dat er niet voor niets ervaringsdeskundigen bestaan. Soms heb ik ook het gevoel, he kon ik er maar met iemand over bpraten die hetzelfde voelt als ik.
Als je anderen zou willen helpen moet je wel echt zelf willen. Je moet zelf wel sterk in je schoenen staan om een andere te steunen(bijv. bij misbruik) en je moet anderen niet op ideeen brengen(am of geweldsmisbruik) Een lerares heeft het me zelfs aangeraden om te doen!!!
Zo dnek ik er over.......
Groethes esther

@TS: Kun je niet als nog naar een psycholoog toe?

Ik vind het niet lullig, eerder knap & (y). Zouden meer mensen moeten doen... Het kan toch nooit de bedoeling zijn dat
je er zelf aan onderdoor gaat?

Ligt eraan.. An sich kun je je heel empathisch opstellen (inleven). Aan de andere kant moet je uitkijken dat je niet gevoelens voor de ander gaat invullen. (Zoals jij bv depressie hebt ervoeren, hoeft voor een ander niet per defeinitie overeen te komen).

Uhmz, ik zit ondertussen de andere replys te lezen.. Volgens mij heb ik het bericht vd topitstarter verkeerd geïnterpreteerd :bloos:

@leonoor

kheb echt geen zin meer in psych... (geen goede ervaringen mee gehad). Bovendien gaat het nog goed zat... als ik een zware crisis zie naderen geef ik wel een gil bij een van mijn vrienden...

ik heb laatst wat met haar gepraat en toen kreeg ik nog al directe opmerkingen (ik bewonderde je echt toen je am-de, waarom doe je het niet gewoon weer? enzo...)
daarom was ik een beetje in de war, maar ik pas wel op...

Geef niet toe aan dat soort opmerkingen. 'k kan me voorstellen dat je dan in de war raakt. Pas goed op je zelf ajb. En geef idd op tijd een gil bij een van je vrienden. (y)