het is terug.
 

Nu voel ik weer hoe het kan gebeuren. Voor je uit staren en niets kunnen. Gewoon staren en niet denken. Niet voelen. Helemaal niets. Maar van binnen schudt de wereld heen en weer. Alsof er een enorm beest binnenin je zit dat naar buiten wil en dat maar op één manier naar buiten kan; door jezelf pijn te doen. Dan is het monster eruit en kun je weer voelen dat je leeft. Dan kun je weer iets. Staar je niet meer alleen maar voor je uit. Maar het am'en mag niet meer. En het monster moet weg. En je hebt nooit echt geleerd hoe het eruit kan komen op een gezonde manier. Je hebt het tenslotte alleen maar weggedrukt omdat je wilde stoppen met je therapie zodat je op kamers kon gaan wonen. En je hebt soms het gevoel dat alles je teveel wordt. Dat het boven je hoofd uitgroeit. En de muziek die je luistert helpt je ook al niet, want daar word je ook niet vrolijk van. En opeens ben je weer terug bij af. Want je durft het tegen niemand te zeggen. Iedereen denkt tenslotte dat je er vanaf bent. Terwijl je weet dat het nooit weg is geweest.

Ik vrees dat hier een slotje op komt. :( Sterkte!

Waarom stoppen met je therapie? Het lijkt net of je het nu slechter hebt dan toen je nog in therpie zat?

Misschien toch weer hulp zoeken, om te leren hoe het er op een gezonde manier uit kan komen? Als je niks tegen bekenden durft te zeggen, dan ergens waar je nog niet geweest bent? Dan hoef je niks te zeggen als je dat niet wilt. (Hoewel ik denk dat mensen het op een gegeven moment toch wel gaan merken. En eerlijk zijn is uiteindelijk vaak makkelijker.)

Het is een kwestie van genoeg doorzettingsvermogen, genoeg wilskracht.. Je bent er toen vanaf gekomen omdat je heel graag op kamers wilde. Dat was een doel dat je jezelf stelde. Maar je hebt niet perse zo'n doel nodig om te stoppen...

Ik ben nog steeds bezig om te leren hoe ik met mijn woede om moet gaan, niet met therapie, maar gewoon zelf. Nu krop ik op, om maar niet am'en, maar dat is natuurlijk niet de goede manier. Met woede omgaan is best lastig, maar voor mij geldt de belofte aan mezelf om niet te am'en veel zwaarder dan de woede die me bezit. (snap je?)

Die woede komt er nog wel een keer uit. Ik kom nu al meer voor mezelf op, dat is ook al een stapje verder. Maar ik doe het niet meer door am... zelfs niet als ik de drang voel.

Ik heb een stukje geedit, ivm am, zie announcement voor
uitleg. :)

Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen eigenlijk. Ik ben
het wel met Leonoor eens; 'Misschien toch weer hulp zoeken,
om te leren hoe het er op een gezonde manier uit kan komen?'

Kan je er wel met je vriend over praten...?

Probeer iig goed voor jezelf te zorgen, je bent het absoluut
waard... (f)

okee..

hi -> ik ben toen gestopt omdat iedereen (inclusief ikzelf) ervan overtuigd was dat het helemaal weg was.

leonoor -> ik ga misschien binnenkort even langs de universiteitspsych, wie weet kan die me helpen.

xia -> ik ben er toen niet vanaf gekomen, ik heb het verdrukt zodat het weg leek te zijn. ik vind het wel erg knap dat je het zelf probeert. dat is mij niet gelukt..

kim -> ik zag het.. ik keek pas net in het announcement.. sorry..
ik kan er wel met mijn vriend over praten, maar hij kan me ook niet vertellen hoe ik ervan af kan komen. een psych kan dat ook niet direct, maar die heeft er wel voor gestudeerd :) dus wie weet kan die me wel helpen.. ik zal iig goed op mezelf passen en er hopelijk voor zorgen dat het niet verder gaat dan dit..

iedereen -> bedankt voor jullie advies/reply's :)