vallen en weer opstaan
 

toen ik 5 was scheidde mijn ouders en moest ik bij mijn vader gaan wonen, niet bijzonders, maar onlangs kwam ik er achter waarom ik bij mijn vader moest gaan wonen, ik ben nu 16 en mocht daarom de closed files van de kinderbescherming doorlezen, die over mij natuurlijk. ze sloeg mij en mijn zussen en liet ons met -10 buiten staan in ons naakie en dergelijke dingen, ok straf zou je zeggen, maar wat als ik je vertel dat het was omdat je een vork op de grond liet vallen.

ok deze inleiding is persoonlijk voor mij van belang voor jullie echter niet,

daarom een vraagstelling

als jij uit huis geplaats zou zijn en ze willen je tot je 16e niet vertellen wat er precies is gebeurt, en je vermoedt dus al wat, zou jij je dosiers door willen kijken, zo ja hoe zou jij op dit soort schokkend nieuws reageren?

Ja, ik zou ze willen bekijken omdat ik wilde weten wat mijn achtergrond was. Ik weet niet hoe ik zou reageren... Ik zou flink geschrokken zijn, er vreemde gevoelens aan overhouden. Nadat ik n btje van het nieuws bekomen was, zou ik gaan praten met degene over wie het gaat, jouw moeder dus. Ik zou haar verhaal willen weten, en als het waar is, waarom, etc. Maar goed, dat is wat ik wil, jij kan daar heel anders over denken :) Succes, MH

Moeilijke beslissing, maar ik denk dat bij mij nieuwsgierigheid wint. Dan weet je het en dan ben je er klaar mee (hopelijk). Als je het niet leest blijf je er in je hoofd mee bezig, zonder het af te kunnen sluiten.

@arP: Kun je je er niks meer van herinneren? Ik weet dingen vanaf m'n derde....

Ik ben er ook pas achter gekomen dat ik helemaal niet zo'n "goede" jeugd heb gehad als ik altijd heb gedacht. Het was me wel al opgevallen dat ik nog maar nauwelijks iets wist van mijn jeugd. Mij is verteld dat hoofdzakelijk met verdringing te maken heeft..

Ik zou alles willen weten, hoe pijnlijk het ook is.

Beter dan het me de rest van mijn leven afvragen..

niet letterlijk maar ik geloof het zowiezo, aangezien mijn moeder zegt: Ik heb geen kinderen en Ik moest het van de kerk e.d.



met mijn moeder valt niet te praten, en het si waar want de kinderbescherming maakt niet voor niets een 56 pagina tellend document op

Nee, ik wil het niet. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik ongeveer net zo oud als jij was. Ik ben bij mijn moeder gaan wonen en heb geen contact met m'n vader meer (mag niet; kinderbescherming). Ikzelf kan me nog de nodige dingen herinneren waar ik not amused over ben...

Ik wil het verleden laten rusten, geen nare dingen oprakelen... *leef in het hier en nu* om er maar even een pathetische zegswijze tegenaan te gooien :)

Mijn ouders zijn ook gescheiden toen ik ongeveer 9 was. Ik heb zelf gekozen om bij m'n vader te wonen, maar ik heb ook een heel goed contact met m'n moeder. Ik geloof niet dat er schokkende dingen gebeurt zijn, het was vooral ruzie over geld e.d. Dat vond ik toen echt heel erg. Ik ging samen met m'n hond altijd achter de televisie zitten als ze weer eens ruzie hadden... Nu ben ik daar gelukkig over heen. :)

Ik denk dat ik het wel zou willen inzien, ik zou mn nieuwsgierigheid niet kunnen bediwngen, zeker als de antwoorden zo voor het oprapen liggen. Bij mij thuis is ook een hoop gebeurd, maar volgens mij staat dat nergens. Benieuwd of ik daar ooit nog achterkom.

Ik zou het willem weten ja, zeker als ik al een vermoeden heb.

Als ik het gelezen zou hebben zou er niet zo heel veel veranderen denk ik. Tja misschien de manier waarop je tegen je moeder/vader aankijkt maar meer niet.

ik vind het een heel goed argument, ik heb er ook heel lang over nagedacht, dat ik hier en nu moest leven, maar nieuwschierigheid won

Geez, is dat allemaal echt waar??? Dat is behoorlijk schokkend... :eek:

Ik zou dat soort dingen over mij persoonlijk graag willen lezen. Het lijkt me allesbehalve leuk als anderen meer weten over wat je meegemaakt hebt dan jijzelf. Bovendien lijkt het me belangrijk om te weten of je wat verdrongen hebt, want blijkbaar is dat toch onverwerkt materiaal.
Ik weet niet hoe ik erop zou reageren. Waarschijnlijk eerst emotioneel gezien niet, daarna even verdrietig, lange tijd boos en dan weer verdrietig en dan pas acceptatie. Oeh, dat klinkt ingewikkeld. Maar goed, dat is hoe ik mezelf zie.

Ik ben me ook een aantal dingen weer gaan herinneren een tijdje geleden. Dat waren kleine dingen (nou ja, belangrijk voor mij, maar niet zoiets als dit) en daar kon ik al snel mee omgaan. Ik ben blij dat ik dat nu kan. Dat geeft mijn vooruitgang voor mezelf aan.

Het is een beetje dubbel, aan de ene kant zou ik het willen weten, omdat het toch een stuk van je verleden is, toch iets wat je hebt meegemaakt en tjah, daar zou ik wel benieuwd naar zijn als ik dingen niet meer wist...

En aan de andere kant, wat coopergirl ook al zegt, het is gebeurd, het is geweest en waarom zou je dat willen weten aangezien je nu leeft en niet een paar jaar geleden, dat is er niet meer...

Toch denk ik dat ''het wel willen weten'' sterker is, dus dat ik het wel zal lezen...

nee ik ben glashard aan het liegen :rolleyes:

ja maar ik heb soms wel van: had ik het maar niet geweten, want het kan best pijn doen als je iemand anders hoort zeggen, ik ben gezellig met me moeder wezen <vul in> en jij realiseerd je dat de vrouw die je op de wereld heeft gezet; het niet verdient om moeder genoemd te worden

Ikzelf ben uiteraard ook ontzettend nieuwschierig.. Echter, ik ben bang dat ik er meer kwaad dan goed mee doe, hetgeen me ervan weerhoudt.. Ik kan me wél voorstellen dat je het hebt gedaan. Misschien geeft het juist wel een bepaalde rust voor je als je weet hoe de vork in de steel zit... Knap dat je die 'confrontatie' aan durft!

Sterkte!
Joyce

[offtopic]Wow, heftig man! Sterkte daarmee, met verwerken enzo. [offtopic]

Ik zou het willen weten, uit nieuwsgierigheid en zodat ik niet een hartstikke vertekend beeld eraan overhou.

Ik zou het willen weten...
Heb zelf ook zoiets meegemaakt, was het dan niet met mn ouders maar binnen de kerk waar ik zat, waar er dingen bekend werden. De eerste dingen daarover hoorde ik op mn 11e. Toen drong het nog niet tot me door, maar zo rond mn 14e ben ik daar veel over gaan uitzoeken... Met als gevolg een moeilijke tijd, mn hele leven werd overhoop gegooid...
Maar jah, ben achteraf blij dat ik het weet.

dank je :)

je moet wel begrijpen, als je niet een steenharde geest heb, en nog een greintje symphatie, dan kan je er aardig door verstrooid raken, met gevolgen van dien

Natuurlijk is het verwarrend. Maar als je er een beetje de tijd voor neemt leer je jezelf er wel mee omgaan. Misschien ben je dan uiteindelijk wel beter af.
Wat als je er nooit achter was gekomen? Was je dan niet uiteindelijk nieuwsgierig geworden naar je moeder? Had je haar niet willen opzoeken om te weten wie je moeder was? Veel mensen worden uiteindelijk nieuwsgierig. Ik zeg niet dat jij dat ook zou worden, want het zou heel anders kunnen lopen, maar stel dat. Zou de confrontatie met wat er gebeurd is niet veel pijnlijker zijn als je haar dan al leerde kennen op datzelfde moment?

Hoe het dan ook zij, je weet wat er in die rapporten staat. Dat kun je niet meer veranderen.

toen ik 9-10 was heb k contact met mijn moeder opgenomen, dat ging redelijk maar ze deed niets voor me. ze hield meer de schijn op, dat is een van de redenen waarom ik het contact weer heb verbroken.

en nee ik ben bij voorbaat niet nieuwschierig naar mensen die op de een of andere manier een relatie met mij hebben, en niets van zich laten weten

Dat kan ik me zeker voorstellen. Toch zou ik het willen weten, ookal heb ik geen steenharde geest. Ik geloof wel oprecht in de fijnheid van het leven, dus wat er dan ook gebeurd zou zijn, ik zou het doodredeneren en uiteindelijk die persoon vergeven, omdat-ie toch niet beter wist.
Anders blijf je zelf eht zo'n groot wrok zitten en dat koesteren is nooit goed..