Misselijkheid
 

Hey,
Ik zit met een probleem waar ik nu helemaal gek van wordt..
Vorig jaar heb 'k op een avond antibiotica moeten nemen. Die is toen slecht op mn maag gevallen en precies toen m'n vriendin aan de deur stond moest ik heel erg overgeven.
Daarna, elke keer als ik m'n vriendin zag, werd ik wat misselijker... to ik op den duur gewoon vanzelf elke keer moest braken..
Daarna is het uitgegaan en niet veel last meer mee gehad.
Toen ik een nieuwe vriendin had ging alles in het begin goed, maar op een gegeven moment dacht ik even aan mijn misselijkheidsverleden en hupla, had 'k 't ook bij haar.
Nu ga ik weer gewoon als vrienden om met met ex (die toen aan de deur stond) ,maar sinds een paar dagen heb ik nu gewoon weer de enorme misselijkheid. Ongewild en onbewust denk ik steeds dat ik misselijk word en ik word het ook.
Vandaag fietste ik met haar van school nr huis, en ik heb drie keer moeten kokhalzen en net niet moeten overgeven..
Ik heb er al met mijn moeder ove gepraat en die weet ook niet echt wat ik moet doen..
Ik heb al geprobeerd om aan andere dingen te denken of om 't uit mn kop te zetten , maar 't lukt niet...
Ik ben gewoon goeie vrienden met haar, en verder niets, maar toch denk ik alleen bij haar steeds aan die avond waar het begon...

Weet iemand wat ik nog kan doen om het weg te laten gaan?
Ik weet niks anders meer dan een psychiater ofzo...al heb ik verder niets te vertellen en weet ik niet wat hij eraan kan veranderen...

Ik zou zeggen, ga eens naar de huisarts toe, zodat hij/zij
je kan doorverwijzen naar de juiste perso(o)n(en) die
je kun(nen) helpen...

Echt tips oid heb ik verder niet. :x

Misschien proberen niet telkens te denken dat je misselijk
wordt ed, de gedachte/angst aan/voor misselijkheid kan
er best wel invloed op hebben denk ik nl. Mja.
Dat soort dingen zijn vaak makkelijker gezegd dan gedaan.

Dat probeer ik ook ,maar dan denk je van "ik wordt nu NIET misselijk" en dan ben ik 't al omdat 't woordje 'misselijk' erin voorkwam.. (n) :rolleyes: wat ben 'k toch ingewikkeld...

zowiezo is n huisarts wel raadzaam ja

ik denk ook dat je je heel hard moet realiseren dat misselijkheid nix met een vriendin maar (in jou geval ) met antibiotica te maken heeft
als je die ene keer maar blijft associeren met het feit dat je vriendin voor de deur stond, komt de misselijkheid terug als je aan de aanweziogheid van haar denkt ( wie je vriendin op dat moment ook is)
als je het met die zooi associeert is het meer biologisch en "mag" het meer

maar dat is mijn theorie

ik snap je niet helemaal..vooral dat laatste.. :s :bloos:

als je het in connectie brengt met dat spul wat je slikte is het in de trant van "ik heb iets verkeerds gegeten"
natuurlijk wel anders, maar je hebt heel duidelijk dat je iets de schuld kan geven
de schuld ligt dan bij de pillen die niet helemaal lekker vielen

jou vriendin staat er dan los van, ja ze was erbij maar ze speelde geen rol int verhaal.

ik bedoelde duz dat als jet los kan laten dat het duz iets is met "vriendinnen" je het nie meer hebt als je naar haar toegaat

zowiezo denk ik dat jeje niet te druk moet maken, niet stressen of zo

nu duidelijker????
;)

oke, nu snap 'k 't al wat meer :p bedankt.
Dat was eigenlijk een idee waar ik nog niet op gekomen was.
Kga 't eens proberen. :)

Ze hebben experimenten met ratten gedaan en daar bleek dat als ze voor de eerste keer iets aten waardoor ze ziek werden ze het nooit meer aten. Ik weet de exacte omstandigheden niet meer, maar in ieder geval was er toen heel veel ophef omdat mensen het raar vonden dat ratten in 1 keer permanent iets konden leren.

Ik heb ooit een keer over moeten geven van het eten van een boterham en toen heb ik heel lang boterhammen niet lekker gevonden kreeg ik kotsneigingen. Je lichaam onthoudt het ofzo.

Je verhaal doet me beetje denken aan Kyle uit Southpark

Wendy Testaburger *BLERGH*

;p sorry

hier ben ik echt heel veel mee Digitracker! tx! :d :p

mja, tis niet echt dat ik nu geen antibiotica meer kan nemen omdat ik ziek ben geworden, ik heb 't de dagne daarna nog moeten nemen en dat ging zonder problemen.
Het heeft puur met die avond en gebeurtenis te maken en mn gedachten verzinnen ervanalles bij...

ja, je zou zeggen dat er twee manieren zijn om jezelf te bewijzen dat de misselijkheid niet met een vriendin te maken heeft.
1 is een lange tijd met je vriendin doorbrengen, die misselijkheid zal toch wel stoppen dan?
2 weer misselijk worden van antibiotica eigenlijk, alleen dan als er geen vriendin in de buurt is

maar je zou zeggen dat de huisarts je inderdaad wel even een verwijzing kan geven om dit door een proffesioneel psycholoog oid te laten behandelen. Want kennelijk lukt het je zelf niet de verkeerde associatie te verbannen

leuk feitje: ik kan op dezelfde manier niet tegen suikerwafels en shoarmapizza :P

sorry

Hej!!

Wat een raar verhaal zeg!! Ik zit het hier te lezen en denk egt naja.....
Maar als ik jou was zou ik maar een keer snel naar de huisarts gaan. Die kan kijken wat er aan de hand is, want die heeft er veeeel meer verstand van dan iedereen op dit forum. Die kan je ook doorverwijzen naar een psycholoog/psychiater.

En proberen er niet aan te denken, ook al is dat moeilijk!
Succes!!!

als je tegen jezelf "Ik word nu NIET misselijk" zegt, dan heb je meer kans dat je het juist wel wordt, omdat het woord misselijk op zichzelf al als trigger voor misselijkheid kan werken.
Wat je wel kan doen, is zeggen dat je jezelf goed voelt, en blij bent. Geen ontkenning, want dat is negatief, net als misselijkheid.

Het lijkt op een fobie. Jij legt namelijk een verband tussen het meisje en jouw misselijkheid, waarschijnlijk omdat je een keer moest overgeven toen zij net bij je was. Dat is natuurlijk iets om je voor te schamen, of nouja, leuk is het in ieder geval niet. Nu is er een soort angst om over te geven en als je dat meisje ziet word je steeds banger ervoor, net zo bang totdat het weer echt gebeurt.

Ga eens denken over therapie tegen fobiën...dat schijnt heel effectief te zijn.

Vorige week zag ik er nog een tv-programma over. Het ging oa. over een jongen die ooit een film had gezien dat er iemand lag te baden in witte bonen in tomatensaus. Sindsdien had hij een enorme angst voor blikjes met witte bonen. In het programma lieten ze zien hoe hij het ging verwerken dankzij een therapie. In die therapie werd hij geconfronteerd met de witte bonen, stapje voor stapje. Eerst naar het blik kijken, dan aanraken, dan openmaken en de bonen bekijken, dan zelfs de bonen koken.
Toen ik jouw verhaal las moest ik hier aan denken.

sorry voor het geval het al 10 keer is genoemd, maar ik heb ff geen tijd de replys te lezen, ga over enkele minuutjes weer weg.

het doet mij heel erg denken aan een fobie. bij een fobie is het zo dat je bang bent, niet voor haar, maar voor wat er gaat gebeuren, het kokhalsen dus. net als iemand met bijv. claustrofobie, diegene is bang, voor de angst die hij krijgt wanneer hij in ee kleine ruimte is. zoiets herken ik ook bij jou terug.
gelukkig kan je van een fobie best wel afkomen, alleen is het erg moeilijk dat zelf te doen. je zou er eens mee naar je huisarts kunnen gaan.

liefs, wen

tx all vr de reacties.

kweenie of 'k 't echt als een fobie moet beschouwen... ja, t kan eigenlijk wel.. :s
Nja, 'k denk dat 'k dan toch maar eens naar de huisarts moet gaan.
Het stomme is gewoon dat het echt in mijn hoofd zit en als ik er bijvoorbeeld even bij haar ben of als ik iets heb wat me afleid dan is het ook gelijk weg! Ook iets heel raars is dat als ik eenmaal overgegeven heb (of net niet) is het daarna ook gelijk over. (omdat ik dan bij mezelf denk: "keej,dat is er ook weer uit, nu gewoon weer verder..")
Als ik dus op de een of andere manier afgeleid word is het ook zo weg..en dan kan varieren tot lezen,muziek,ofover iets praten waardoor ik gewoon aan iets anders denk. Dat kan in 2 seconden veranderen.. Het irritante is dat dat pas na een paar minuten enorme misselijkheid gebeurd..