[Stukje] Over het jeugdig schrijverschap
 

Voorbestemd tot falen
Diep van binnen weet je dat je iets heel graag wilt, dat dat 'iets' de kern van je bestaan is en dat je er niet zonder kan. Je wilt er ook niet eens zonder leren leven, want het is een deel van jezelf. Als je dat ene opgeeft, geef je je hele eigen identiteit en persoon op. Dan kan je net zo goed je leven beëindigen.
Maar toch zijn er die externe factoren, die onaanwijsbare negatieve impulsen die je doen twijfelen aan alles. Aan jezelf, aan je capaciteiten en al helemaal aan je toekomst. Want dit ben jij, verloedering van je talent betekent een schipbreuk voor je hele leven. Als 'dit' niet goed is, ben jij ook niet goed, want het jouw eigen creatie.
Omdat het zo belangrijk voor je is, doet het zo'n pijn als je weer bang wordt. Je vindt het zo essentieel, je vindt het zo bijzonder, dat je niet zonder kan. Je wilt het zo ontzettend graag, dat je gaat twijfelen aan je keuzes. Niets is meer zeker, alles lijkt onder je voeten weg te vallen. Het ooit stabiele milieu ben je liever kwijt dan rijk zijn. Je wilt opnieuw beginnen en laten zien dat je het wél kan.
Alleen de gedachte aan het falen brengt je al tot tranen. Want er is niets maar dan ook niets op de hele wereld dat je liever wilt dan dit. Constant is het in je gedachten aanwezig, je staat er mee op en gaat er mee naar bed. Het is een materialistische vorm, het geschreven woord, dat jouw persoonlijkheid voor altijd probeert vast te leggen. Wanhopig probeer je je vast te klampen aan studievooruitzichten, maar zelfs nu besef je al, dat je het vast niet zult maken. Dat je niet dat doel zal bereiken waar je eigenlijk voor geboren bent.
Dat je zult falen als schrijver, is je allergrootste angst.

Ik ben zelf geen groot voorstander van het 'lijdende ziel' idee over een geniale kunstenaar, dus ik het er soms ook wat te dik opliggen in dit stuk. Maar in feite is een continue lijden een geweldige basis om kunst tot stant te laten komen.

Maar ik voel je problematiek wel. Het probleem met ons 'schrijvers' is dat eigenlijk niemand op ons zit te wachten. Natuurlijk, boeken zijn 'nodig' in een maatschappij, maar wie gaat er geld of eten geven aan een schrijver? Alleen de top loopt zo binnen en de rest verkneukelt zich in afstompende levens om zonder kansen te sterven.

LUH-3417 - Ha, ik heb er zin in.

Ja, maar er zijn wel bepaalde subsidies natuurlijk. Okay, daar word je ook niet rijk van. Dat wordt zorgen voor een baantje erbij op een redactie van een literair blad, of zo.

Leuk stukje trouwens.

Ik voel me normaal ook niet zo'n lijdende ziel, maar vandaag wel... :bloos: Vandaar, het is meer een gemoedsuiting. (En geniaal vind ik mezelf niet hoor... :p)
En het is zeer triest, het schrijverschap van 'ons, jeugdigen'. :(

Maar je moet toegeven dat als je je brood wil verdienen met schrijven (en dan beperk ik het niet eens tot echte literatuur, maar ook andere dingetjes) je écht mazzel moet hebben. :o
En dankje. :)

Nee, jammer genoeg niet word je er niet rijk van. En mazzel moet je sowieso hebben. Maar ik denk dat als je een echte schrijver bent, je er wel komt. Ooit.

En oeps, zag ik daar twee fouten staan? :( *edit*

Mooi geschreven, zonder in sentimenteel gedoe te vervallen. Ken je "Dagboek van een jongeman" van JM Coetzee? Dat heeft zo'n beetje hetzelfde thema: een jonge schrijver met talent, maar hij is onzeker.

Coetzee is ok.

LUH-3417 - Als er geen rijm in zat, had ik het niet gezegd.