Naamloos
 

2 dingetjes van een vriendin van me, meestal laat ze anderen ze nooit lezen, maar omdat ik ze altijd wel met plezier lees post ik ze even stiekem hiero.
Ze schrijft nogal ongeordent, maar dat vind ik juist het mooie...anyway....




My mind is like a shadow, like a black cloak over a moonlit sky.
My soul embraced by darkness.
Like black ravens in front of an evening sun, and I burn from within.
Emotion overload.
Raging flames embrace my heart.
Thoughts like arrows, straight through my head.
Did I die?
Am I dead.
Heaven?
Heaven is a trick of the mind, an excuse for the sinfull lives we lived.
I dont know
I dont remember
I think Im dead.




Do you hear me?
Im calling you, cant you hear me?
Screaming.
Silence
I hear you, Im right here.
Alone.
Dont you know me anymore?
I see you, dont you see me, Im right here
Reaching.
I crave for your touch, dont want it no more.
The pain.
Away.
Make it leave
End it.
Please.

Love me once more.

Sjonge, hoeveel heb ik er hier wel niet van gelezen. Typisch een gedicht geschreven door een onzeker meisje, dat tegen depressiviteit aan zit te hikken. Oh, sorry, laat je hierdoor niet onzekerder maken hoor, want het kan nog twee kanten uit met je. 1. Je leert van je fouten, en probeert dingen eens wat genuanceerder en positiever te bekijken. 2. Je wordt een verschrikkelijk aandachttrekkerig mens, die dit soort irritante gedichtjes blijft schrijven, en ze aan iedereen laat lezen waardoor mensen je gaan vertellen dat je heel zielig bent en dat ze heel veel medelijden met je hebben. Ik hoop voor je dat je voord de eerste optie kiest.
Welnu, het lijkt alsof ik je gigantisch zit af te kraken, maar zo is het niet bedoelt. Ik heb gewoon een hekel aan dit soort gedichtjes die alleen maar over dood, verderf en duisternis gaan. Ik wil hoop zien!

Leuk leven leeft langer
verlang naar de toekomst

Veel succes met je verdere dichtcarriere,

Timocreon

(HR)