Gedichten/verhalen schrijven zonder ze iemand te laten lezen..
 

en dan vooral de autobiografische verhalen/gedichten, maar ook de andere.

Laten jullie je verhalen/gedichten altijd lezen of alleen niet als ze heel persoonlijk zijn of...?

Ik laat ze nooit aan bekenden lezen, tenzij ik er niet bij vertel dat ze van mij zijn.
(Zo heb ik ooit wel eens heel autobiografische gedichten in m'n schoolkrantje geplaatst, maar gewoon m'n naam er niet onder gezet)

Nee, gedichten zijn voor mijzelf, maar ik streef dan ook niet naar het perfecte gedicht. Ik schrijf ze in een bepaalde gemoedstoestand, gewoon om dan even wat kwijt te kunnen ofoz, niet om een mooi gedicht te schrijven

Ik schrijf puur voor mezelf, om mn dagelijkse beslommeringen van me af te werken. Ik denk dat het meeste van mijn schrijfwerk dan ook nogal onsamenhangend en vooral niet boeiend zou zijn voor anderen om te lezen (tenzij ze mij als persoon beter willen leren kennen ;)). Ik geloof dat mijn inzending voor de verhalenwedstrijd dan ook een van de weinige stukken van mij is dat anderen hebben gelezen.

Ik schrijf totaal niet voor mezelf. Waarom zou ik een verhaal schrijven en lezen dat ik toch al ken? Ik schrijf om gelezen te worden en soms is het zelfs zo erg dat ik teksten die nog lang niet af zijn al plaats, om maar gelezen te worden.

LUH-3417

Ik denk voor mijzelf, schrijven doe ik voor anderen.

:D dit klinkt wel een beetje bekend eigenlijk...

Ja, ik schrijf ook om gelezen te worden. Omdat ik het anders net zo goed niet kan doen. Ik wil gewoon waardering - ik heb een misschien wel enigzins extreme vorm van zelfexpressie. Want ik heb het niet alleen met schrijven, ik heb het ook op school, in de muziek die ik maak, eigenlijk in alles. Ik wil interessant gevonden worden. En misschien is dat wel heel fout, en ik probeer het ook niet te laten merken, maar het is nou eenmaal zoals ik ben.

Wow, dit is wel een heel openhartige post, nu ik het zo nalees.

;)

Krummeltje

Voor mij geldt: Ik ben interessant, en dat wil ik graag aan anderen laten zien. En trouwens, openhartig is het zeker, maar daarom absoluut niet fout.

Om de openhartigheid vol te houden:

Ik kan er totaal niet tegen als mijn ouders of andere mensen die ik gek ken een tekst van me lezen. Ik heb hen dan ook nog nooit iets van me laten zien. Ik wil het ook niet hebben dat mensen een tekst van me lezen terwijl ik in dezelfde kamer ben, zodat ze me daarna in het gezicht kunnen vertellen wat ze ervan vinden. Ik heb liever dat mensen de tekst lezen en compleet niet aan mij denken, dat ik er los van kan staan. Ik weet niet waar het aan ligt. Waarschijnlijk een hopeloze kloof in mijn gefragmenteerde identiteit; enerzijds een anoniem, gezichtsloos schrijver die mompelend in de schaduw wil blijven, anderzijds iemand die een leven heeft. Maar zodra ik dit schrijf, weet ik alweer dat er weinig meer van knopt.

Ik vind het erg lastig om na te denken over mijn 'schrijverschap' en 'Waarom' ik schrijf. Ik denk dat het ook komt door mijn opleiding, die me alle vaste grond onder de voeten heeft weggeslagen. Niet alleen op litarerair gebied, maar ook 'levensbeschouwelijk', zoals dat tegenwoordig op de middelbare school heet. Misschien is het voor sommigen een 'eye-opener', deze studie, maar mijn beide ogen zijn dichtgeslagen en tastend val ik in de diepte.

LUH-3417 - Het is te merken dat ik niet meer kan schrijven, ik doe allerlei stompzinnige, prozaïsche ingrepen in een normale post. Ook de schuld van Nabokov, die ik nu lees, vrees ik.

:) ik laat mijn verhalen zelden aan bekenden lezen. Op internet is het wat anders, daar ken ik de meeste mensen niet, maar in mijn dagelijks leven mag niemand eraan komen.
En kan er helemaal niet tegen als ze het voor mijn neus gaan zitten lezen :p

Dat heb ik nou ook!

maar ehh, ik geloof dat mij even ontgaan is welke studie jij dan volgt. Of heb je dat bewust niet verteld?

Literatuurwetenschappen.

LUH-3417 - Ik steven af op een glansrijke carrière bij een grote sociale dienst in het midden des lands.

Ah, oke!
Leuke studie?
Klinkt wel leuk namelijk, maar ik ben zelf bij dat soort studies altijd te bang dat het dan uiteindelijk veel te 'technisch' voor mij zal zijn bijvoorbeeld....

Ja, ik ben er wel tevreden mee. Ik heb eerst een jaar Nederlandse taal en cultuur gedaan als opstap (toen had literatuurwetenschappen nog geen eigen propedeuse/eerste jaar). Te technisch, ach... Ik studeer in Leiden en het ligt er aan. Er zijn vier verplichte colleges, de rest is voornamelijk zelf invullen. Je kunt het zo technisch maken als je zelf wilt. :)

LUH-3417

Ik volg nu ook Nederlandse taal en cultuur (in Groningen), maar bij ons hebben we geen aparte opleiding Literatuurwetenschappen (volgens mij dan...), vind ik best wel jammer, want letterkundige vakken zijn wel mijn favoriete vakken...

Gedichten laat ik soms lezen, maar nooit aan mijn ouders. Aan mijn vrienden wel, maar ik zou niet willen dat Jan en alleman die kan lezen.

Verhalen van vroeger heb ik nooit lezen. Kan nu niet meer omdat ik ze allemaal weg heb geflikkerd als afsluiting van een klote periode in mijn leven. Heb je meteen de reden waarom ik ze niet liet lezen; ze zeiden gewoon te veel over mijzelf, mijn zelfbeeld en mijn gehele wereldbeeld en dat was nou niet echt vrolijk....

Tegenwoordig laat ik het wel lezen. Ik schrijf dan ook een stuk minder autobiografisch tegenwoordig..

Zou je me eens een keertje meer willen vertellen over die studie?
Lijkt me leuk namelijk!
Heb er eigenlijk nooit zo bij nagedacht dat het bestond...

Het hele dagboek principe heeft me nog nooit gelezen, en vooral toen ik eindelijk dacht dat ik wel vermakelijk kon schrijven, heb ik het maar openbaar gemaakt.

Ik schrijf voor mezelf, maar probeer wel zoveel mogelijk mensen bij te brengen wat ik toen voelde, dacht, meemaakte. Ik schrijf zoals ik lees, escapistisch, en hoop dat mensen mijn dingen ook niet anders kunnen lezen.
Ik ga niet voor het perfecte verhaal, ik ga voor het gevoel. Het gevoel dat ik had, welteverstaan, en dan maar hopen dat ik dat goed overbreng.

Ik zeg te vaak hetzelfde... Maar ja.

Charlottetje, natuurlijk. Het is misschien handiger als je een PM stuurt, dan hoeven we de rest er niet mee te vervelen.

Escapistisch lezen... hoe bedoel je dat? Het klinkt vrij goed. Als ik over mezelf schrijf (wat ik zelden doe), kan ik moeilijk serieus blijven. Ik probeer wat ik schrijf direct weer onderuit te halen met ironie en door het er te dik op te leggen.

LUH-3417 - Ik ben niet arrogant genoeg om te denken dat mijn leven voor anderen interessant is. Ik heb zelf al moeite om wakker te blijven.

ik schrijf soms liefdesbrieven aan mijn ex...
die ik niet verstuur

Hm... Als ik schrijf, heb ik toch het liefst dat mensen het lezen, geloof ik.... Sommige uitzonderingen daargelaten, maar die zijn te erg om gelezen te worden:D

Maar de meeste verhalen en gedichten laat ik wel aan mensen lezen, hoe persoonlijk ook:o

Juist, dat heb ik nu ook! Ik heb liever dat mensen die ik nauwelijks ken het lezen, zeker m'n ouders niet of goede vrienden..dan lezen ze het verhaal niet goed, denken ze steeds aan jou als persoon..en ik ben altijd bang dat ze rare dingen gaan denken.

Ik laat ze soms aan anderen lezen, soms niet.

ik laat steeds meer lezen, maar niet aan iedereen. gedichten aan bijna niemand, zeker niet aan familie :| mijn familie leent zich daar niet voor.

Met het enige verschil dat ik al die verhalen nog heb en nog altijd van mezelf schrik als ik ze terug lees..

Af en toe laat ik mijn gedichten aan andere lezen maar dat is ook maar heel weinig, ik ben nu met een verhaal bezig en die laat ik alleen aan vrienden lezen.

ik laat mijn gedichten zelden aan iemand lezen... en verhalen..ik heb er net weer 1 geschreven sinds een heeeele lange tijd, en ik vraag me af of ik hem hier zal posten of niet.... :|

Gewoon posten! Daar word je echt niet slechter van!

De laatste X dagen heb ik een oncontroleerbare behoefte om redelijk lange lappen tekst te schrijven zonder er verder iets mee te doen. Het zijn geen verhalen, geen columns, geen dagboeknotities, geen overdenkingen, of wat dan ook. Het zijn pastiches, lege samenraapsels van verschillende elementen die ik zonder bedoeling bij elkaar gooi om er een min of meer consistent geheel van te maken. Parodieën die hun gevoel voor humor verloren hebben.

Ik weet niet wat ik er mee moet doen. Sommigen plaats ik op mijn beschamend 'livejournal' account, anderen verdwijnen in de krochten van mijn dode harde schijf, of blijven zwerven in mijn hoofd rond om langzaam dood te gaan.

Ik weet niet wat ik er mee aan moet vangen.

LUH-3417

okee momentje ;)

ik schrijf, maar post het op fora. ik laat het niet aan bekenden lezen. misschien door de reactie.. ;)
toen ik tweeling Tuinder aan een vriendin liet lezen stopte een vriendin al na de eerste haatdragende gedachte. en trouwens, van vreemden kan je beter commentaar hebben :)

In mijn Nederlands theorieboek stond:

"Escapistisch lezen: Lezen om de wereld te vergeten"

En dat doe ik. En zo schrijf ik ook. Ik hoef een boek niet helemaal te begrijpen, en het scheppend nihilisme uit Hermans' boeken zal me aan mijn aars corroseren, zolang het maar leuk is, en ik even in een verzonnen wereldje weg kan zakken.
En dat is bij het schrijven precies hetzelfde. Ik schrijf om even een wereld te creeëren die deze wereld niet is, zodat ik alle sores om me heen even kan vergeten...

Ok, ik vat hem.

LUH-3417