0 + 1 = 1
 

En ik zag
hoe de wereld begon als 1 en oneindig niets
als een schoon en effen laken

Maar in haar groeide 0
hoewel 0 altijd geweest was
maar nog nooit was de vlek
zo treurig eenzaam
en hopeloos zelfstandig

0 werd het gat, het vat
Dat opgevuld moest worden
0 het antwoord
de mystieke lijn
want in haar kruisen
plus en schijn
echt en min
hemel hel en aarde

En 1 dupliceerde zich
en vormde de wereld
met al haar aspecten
Hij was de inhoud, het licht
de vraag, het lijden
en de eeuwige liefde

Beiden nu, wachten
hopend, strevend, naar dat
Glorierijke moment
waarop zij de eeuwigheid
zullen wezen


Mijn eerste gedicht op dit forum :rolleyes: ben benieuwd wat jullie er van vinden.

Een licht wiskundige uitwerking van het thema licht-duisternis? Iets is slechts gedefinieerd door zijn tegenpool?

't is niet veel, maar veel aanknopingspunten heb ik ook niet,

t

Nee, ik heb dit gedicht niet geschreven met het oog op dat hele licht-duisternis thema. Het ging eigenlijk over het ontstaan van onze wereld, het ontstaan van iets uit niets ---> 0 + 1 = 1...

Waarmee je aangeeft in schepping te geloven. Natuurkundige theorie is (voor mij) momenteel niet bevredigend, maar dat komt misschien doordat het ietwat ver buiten mijn referentiekader zit. In schepping echter, geloof ik niet. Ik heb de kennis en/of kunde niet om te bepalen hoe alles ontstaan is, ik leef slechts binnen het menselijk kader :/

het deed mij ook nog denken aan the matrix trouwens. smith die niet kan bestaan zonder neo. ik zag er bij het heel snel doorlezen dus ook die licht-duisternis tegenstelling in.

wat langzamer lezen leverde een mooi gedicht op. zeker heel origineel. wel erg lastig te begrijpen...vaak met dit soort diepgaande gedichten moet je eigenlijk de gedachtengang bij hebben :)