Je sprak...
 

Je sprak...

je zei,
je spreekt wel vaker.
Nooit gedacht dat
denken aan jou,

me meer kon laten bevriezen,
dan buiten in de sneeuw-kou.

Je zegt,
zoals gezegd is,
vaker dan het
woord van spreken.

En je armen liggen,
rustend,
als een warme deken.

Je preekt,
je doet wel vaker zo,
afstandelijk alsof jij,
de wereld bent
in zijn totaal,

en het woord komt dichterbij.

Nee,
je bent het niet,
nooit geweest
en al vergeten,

in de regen blijven staan.
je woorden zijn reeds versleten.

Je begin vind ik erg mooi, maar de rijm verpest het een beetje in deze vind ik. Je zei, je zegt, je preekt, nee, die strofes vind ik mooi, daar zit een bepaalde kalmte in, maar die andere strofes spreken me toch niet aan. Waarom sneeuw-kou, in plaats van winterkou, ik vind het niet lekker lezen, wat is de betekenis daarachter?

Vond het erg gejaagd overkomen, maar dat heeft eigenlijk wel wat. Rijmen vind ik ook neit zo geslaagd hier, terwijl de rest van je taalgebruik me eignelijk wel aansprak. Wel erg leuk beschreven, 'het woord komt dichterbij'...leuk!