Wat zou nu echt een vernieuwend thema zijn voor een boek?
 

na veel boeken gelezen te hebben, mis ik soms toch bepaalde maatschappelijke thema's die nog niet vaak aan de orde zijn gekomen.

Wat ik bijvoorbeeld nog niet vaak tegen ben gekomen is een puut verderfelijk slechte hoofdpersoon en de wereld vanuit zijn optiek.

Misschien omdat deze invalshoek niet echt populair zou zijn, maar het is wel vernieuwend.

missen jullie ook iets in de literatuur.

Ik mis boeken zonder problemen. Boeken waarin de hoofdpersonen heel erg gelukkig zijn, nog gelukkiger worden en nog veel gelukkiger blijven. Boeken waarin niemand problemen heeft, zelfs niet iets kleins, zoals bijvoorbeeld het missen van een bus.

Maar dat soort boeken zijn vast niet interessant om te lezen. Ze zullen een spanningsboog missen, een conflict en een climax.

Misschien is dat wel een uitdaging. :)

Volgens mij bestaat dat wel hoor. Wat dacht je van American Psycho van Bret Easton Ellis? Ik heb het boek overigens zelf niet gelezen, maar het personage lijkt me wel puur verderfelijk. ;)

En ja, boeken zonder problemen. Ik denk dat er nu eenmaal veel problemen voorkomen in een menselijk leven. Moeilijk om er niet over te schrijven...

Mja, een uitdaging zal het wel zijn, maar aan de andere kant heb je grote kans dat het een doodsaai boek zou zijn:p

Ik mis boeken over... *denkt* Ik weet het niet zo goed, eerlijk gezegd:o

Ja, daarom is het ook een uitdaging. Hoe ga je zo'n boek dan toch nog interessant maken?

Ja...

Geen uitdaging voor mij, kan me niet eens voorstellen hoe het is om altijd gelukkig te zijn:o

Maar als het jou lukt om het te schrijven, lees ik het graag hoor:p

Ik denk dat er genoeg boeken zijn met slechte hoofdpersonen, waarin ook geen vervelende verteller aanwezig is die zegt hoe slecht de hoofdpersoon wel niet is. Ik las recentelijk 'Wanhoop' van Vladimir Nabokov, waarin de hoofdpersoon constant aan het woord is. Hij is een verachtelijk, arrogant persoon, volledig overtuigd van zijn eigen geweldigheid (ook in zijn schrijven) en vermoord in een dubieus plan een arme, haveloze zwerver. Hij blijft volhouden dat hij niet 'slecht' was of iets in die geest, maar ik vond hem een lul. Het was ook erg moeilijk om met zo'n vervelende verteller in het verhaal te komen.

Ik heb het idee dat er meer boeken zijn over slechte mensen dan over goede mensen. Voornamelijk over veel goede mensen die slecht worden en daar moeite mee hebben. Slechterikken zijn veel interessanter dan de good guys.

Maar boeken waarin iemand voor honderd procent slecht is en met een kettingzaag een bejaardhuis afmaakt zal je niet snel tegenkomen. Dat is namelijk een beetje te simpel en flauw.

Boeken over mensen die compleet gelukkig zijn en nog veel gelukkiger worden zijn er denk ik minder. Hoewel die er ook wel zullen zijn. Het is een kenmerk van ons tijdperk dat alles al eens gedaan is.

LUH-3417 - Ik zou wel wat meer boeken willen zien die de hoop opgeven en met compleet onverschilligde, saaie, grijze karakters door het leven slepen.

Voorlopig blijft het een uitdaging. Maar ooit komt er een op en top gelukkig boek. En dat heb ik dan geschreven. ;)

Misschien moet je eerst zelf voor 100% gelukkig zijn om zoiets te kunnen schrijven... en dat is dan onmogelijk, want niemand is voor 100% gelukkig. Dat kun je dan weer verzinnen, dan kan het wel... :p

Dat is ook leuk. :) Het tegenovergestelde van gelukkig zijn.

Wat ik mis, is inderdaad het soort boeken dat al door de topicstarter werd aangehaald, maar dan nog specifieker. Een boek, geschreven vanuit het perspectief van een geestesziek persoon, die er allerhande ogenschijnlijk vreemde ideeën op nahoudt, maar die helemaal niet zo vreemd blijken te zijn als hij het uitlegt; sterker nog, zijn ideeën zijn juist heel logisch...
Zo'n verhaal wil ik nog eens schrijven, en dan in één klap alle vooroordelen over geesteszieke mensen uit de weg ruimen.

En dan echt een goed, samenhangend verhaal, dat tegelijkertijd druipt van krankzinnigheid en genialiteit (dus niet zoiets als Keefman van Jan Arends, want dat is crap)

Krankzinnigheid en genialiteit gaan niet zelden hand in hand...!

Pirandello - Iemand, Niemand en Honderdduizend komt daar misschien wel bij in de buurt. Het is van een Italiaanse modernist en vrij lastig te lezen, maar op zich wel erg stoer. Gaat over een man die, nadat zijn vrouw hem vraagt of hij zijn scheve neus aan het bekijken is, beseft dat anderen hem altijd anders gezien hebben dan hij zichzelf zag. Hij gaat vervolgens op zoek om zichzelf te zien zoals anderen hem zien, maar ontdekt dat ook dat niet zo makkelijk is, omdat iedereen hem weer anders ziet. Levert lastige gedachtenkronkels en leuke spellen met de spiegel op. Bovendien wordt het gezien als een 'literair meesterwerk', dus dat staat weer tof als je het leest in de trein. Dat telt toch ook.

LUH-3417