vriend van mama
 

hallo, ik wil even een probleem voorleggen waar ik al meer dan een jaar mee zit...
m'n mama heeft al anderhalf jaar een vriend (en dat is nu het probleem). Hij is hier elk weekend en ik kom gewoon niet graag meer thuis vrijdag omdat ik weet dat hij hier zit. Hij heeft totaal geen respect voor mijn mama, moet altijd alles beter weten en denkt enkel rationeel (gevoelens laat hij nooit zien)
om een voorbeeld te geven: ooit zei hij dat als een vrouw hem slaat, hij zeker zou terugslaan. 's zondags vertikt hij het om om de koeken te gaan als er nog geen koffie gezet is voor hem. Hij zegt nooit dankje als mijn mama haar maar weer eens uitslooft voor hem enz... Ik schaam me gewoon zo diep in hem, een vriendin van mama heeft ook al gezegd: wat ziet ze nu in hem? hij behandelt haar zo slecht. dus het is niet zo dat enkel mijn zus en ik het zien. Het probleem is ook dat mijn zus en ik hem zo vlug mogelijk buiten willen en hem echt haten, maar langs de andere kant vinden we hem zo zielig, ik zit dus de hele tijd tussen die twee tegenstrijdige gevoelens en dat maakt het er niet makkelijker op.

Ik zou het echt eens tegen m'n mama willen zeggen, gewoon om het dan van me af te vertellen en haar te laten inzien dat hij niet goed is voor haar (alhoewel ze hem altijd verdedigt, ik weet niet of ze mij gelijk zou geven of niet). Maar ik ben zo bang dat ze weer partij voor hem gaat trekken en blind blijft voor zijn gebreken... Ik weet echt niet meer wat ik moet doen, want als ik het vertel kwets ik m'n mama, maar langs de andere kant moet ik het vertellen, want zo kan het niet verder...
wat zou ik het best doen?

ik ben zo'n (jonge)man alleen dan met iets meer respect en dank, ik moet zeggen
ALS JE MOEDER ZO GELUKKIG IS, BEMOEI JE ER DAN NIET MEE!

het is namelijk haar keuze niet de jouwe

Dilemma zeg!.

Je zegt zelf al dat het zo niet verder kan, ik denk dat er niets anders op zit dan het te vertellen, al is het alleen maar dat je die tegenstrijdige gevoelens "kwijt" kan. Als je vanuit jezelf blijft praten, wat jij voelt/denkt ervaart, op een rustige manier of je schrijft het op en geeft het haar.......

Heb je het er wel eens over met je zus?, wat zegt zij over de situatie verder?

Het is zeker haar moeders keuze, maar Flower_4_u en haar zus wonen er ook en als het zo niet gaat, zal daar toch over gepraat moeten worden?. Je moet je ei toch kwijt kunnen?

Nog even een paar vragen....waarom vinden jullie hem zielig?
Hoe is het contact tussen jou (je zus) en hem?
Heeft hij alleen vervelende kanten of......?

Je wilt je moeder dus vertellen dat haar vriend niet goed voor 'r is.......
Ik vraag mij af of het de juiste manier van benaderen is....
Ik bedoel...hoe zou je reageren/hoe zou je het vinden als je moeder dat over jouw vriendje zei?...

>>Hoe zou je, je moeder kunnen benaderen, zodat jij je gevoelens over hem/de situatie kwijt kan, maar dat je niet te veel in een rol gaat zitten van "dat is niet goed voor je".?

Grote kans dat haar moeder niet gelukkig is maar denkt dat ze nog ongelukkiger zou zijn zonder hem. Haar moeder moet dus gewoon volwassen worden.

Dikke kans dat je moeder inderdaad blind is voor zijn gebreken als ze verliefd is.

Je moet denk ik ook niet tegen je moeder gaan zeggen dat die man niet goed voor haar is, want ik denk dat dat inderdaad niet helemaal goed over komt. Maar misschien kun je wel gewoon zeggen wat jij van hem vindt. Ik neem aan dat jouw moeder vindt dat je best wel een mening mag hebben, ook al zal ze die niet altijd leuk vinden. Ik weet niet wat voor band jij met je moeder hebt, maar de mijne zegt altijd dat ik het moet zeggen als iets me dwars zit (doe ik niet, maar das een ander verhaal). Als jouw moeder dat nou ook vindt, dan kun je er denk ik best met haar over praten.
Als jij dan zegt wat je niet aan hem bevalt, dan gaat je moeder dat misschien ook wel zien. En als ze het voor hem opneemt, niet boos worden, want dan krijg je alleen maar ruzie en heb je een dikke kans dat je moeder op dat moment helemaal niet meer naar je wil luisteren.
Misschien kun je dit ook samen met je zus doen.

Sterkte in ieder geval!

Waarom blijft je moeder bij hem? Heeft ze door dat ze beter verdient of ziet ze niet in hoe slecht hij mensen behandelt? Misschien moet je eens met je moeder praten en vragen wat zij vindt van zulk gedrag. En niet alleen als hij het doet, maar ook wat ze zou doen als anderen zo zouden doen. Dat kan misschien een helderder beeld geven.
Wellicht kun je haar ook vertellen wat je er zelf over denkt, maar hou daarbij haar gevoelens in acht. Als ze verliefd is zal je kritiek niet zo goed kunnen verdragen, dus let een beetje op je bewoording.

Je kan je moeder een brief schrijven met wat jij ervan vind. Hem aan haar geven als je weg gaat, naar school ofzo, en haar vriend er niet bij is. Zo hoeft ze er niet gelijk op te reageren en haar vriend te gaan verdedigen maar heeft ze de tijd om erover na te denken.

Het gaat verder dan bemoeien of niet. Ik wil dat zij gelukkig is, en ik weet dat mijn mama meer verdient dan zo'n man. Mijn mama is meer waard en verdient het iemand te hebben die ook voor haar zorgt en die haar mening respecteert enzo. Als m'n mama zo'n vriend zou hebben, zou ik me er niet mee "bemoeien" en zou ik haar keuze laten voor wat het is. want ik zie niet liever dan dat m'n mama gelukkig is na al wat ze meegemaakt heeft.


Volgens mij was haar keuze veel te vlug gemaakt, ze was 8 maand gescheiden van m'n papa en die vriend stond al aan de deur. Ze zei toen: "het leven is al zo moeilijk, en dan nog alleen twee kinderen opvoeden... alleen is maar alleen" Ik denk dus dat ze de eerste de beste (bij wijze van spreken) genomen heeft en haarzelf nu dwingt gelukkig te zijn. Maar ik weet dat ze diep vanbinnen niet gelukkig is.

- we vinden hem zielig omdat we altijd maar zeggen dat hij niets goed doet enzo. het maakt hem zielig dat niet alleen wij, maar ook andere mensen zich irriteren in hem. Dat vind ik zielig om te zien. gewoon het gevoel om tussen haat en die sympathie om zijn zieligheid te zitten is verschrikkelijk. Ik wil hem haten maar het lukt me niet door z'n zieligheid... snapje?

- in het weekend praat ik maar soms met hem, ik loop ook meestal slechtgezind omdat ik niet anders kan. maar m'n zus doet er normaal tegen. m'n mama heeft dan ook wel iets door dat ik hem niet goed kan verdragen, maar van m'n zus heeft ze geen idee.

- hij heeft niet alleen vervelende kanten, maar die overwegen toch. we gingen eens met nog 4 mensen voor 5 dagen naar parijs en die konden hem ook niet meer verdragen achteraf, gewoon door zijn betweterigheid enzo. Die slechte kanten wegen gewoon meer door.

- ik zou ook verdrietig of geschokt reageren als m'n moeder zo over m'n vriendje zou praten, maar dat ligt nog steeds anders vind ik. Mijn vriendje zit hier niet elk weekend enzo... Maar ik weet dat ik het uitermate voorzichtig moet aanpakken (als ik het al aanpak) omdat het zo'n complex en gevoelig onderwerp is...
zelfs bij kleine dingen verdedigt ze hem direct, ook al weet ze dat ze fout is.

- Ik weet totaal niet hoe ik haar het beste kan benaderen... misschien door het er gewoon eens uit te flappen, want nu heb ik soms van die huilbuien en dan wil ze dat ik praat en zeg wat er is maar dat kan ik dan nooit omdat ik haar ook niet wil zien huilen.

Ja, inderdaad, ze denkt dat ze ongelukkiger is zonder hem, omdat het huishouden en de "last" van twee kinderen dan alleen op haar schouders valt. Ook financieel is die vriend een grote steun... niet dat we ervoor tekort kwamen, maar hij zorgt toch wel dat er veel geld naar m'n mama gaat.

Volgens mij heb je die scheiding nog niet verwerkt :|

Van wat ik heb gelezen, denk ik dat eigenlijk ook. Ik kan me voorstellen dat je iemand irritant vind, maar de dingen die TS noemt mja... om hem daar nu om te haten gaat erg ver. Hij doet betweterig, en daarom is hij slecht voor je moeder? Hij zegt dat wanneer een vrouw hem zal slaan, hij terug zal slaan... dus daarom is hij slecht voor je moeder? Jij ziet nooit dat hij haar bedankt... hoe weet je zo zeker dat hij dat niet doet wanneer jij even niet kijkt?

Mja, misschien moet je eens langs zijn gebreken kijken (zoals dat betweterige) en hem leren kennen... maar imo klinkt hij niet als iemand om echt te haten... of als iemand die slecht zou zijn voor iemand...

(En tja, dat enkel rationeel denken... er zijn mensen die dat een goede eigenschap vinden, misschien is jouw moeder daar een van..)

Maar goed, ik weet het natuurlijk niet, ik ken hem niet he...

ja gepraat kan er worden, bemoeid niet

Het klopt dat ik de scheiding nog niet helemaal heb verwerkt, maar mijn zus heeft dat wel gedaan en die ziet het ook. Ook buitenstaanders (dus geen leden van het gezin) zien het en irriteren zich eraan, dan ligt het toch niet aan mij?
ik kan me gewoon niet voorstellen dat mijn mama gelukkig is met iemand die zo minachtend tegenover haar doet.
als ze een andere mening heeft luistert hij niet en draait hij met z'n ogen achter haar rug. hij gaat mee naar de familie als het echt moet en als hij naar de volleybal komt kijken heeft hij z'n krant mee omdat het hem niets interesseert. in het weekend blijft hij tot 12 uur in bed liggen zodat hij zeker niets moet doen en als hij een verkoudheid heeft lijkt het alsof hij doodziek is en moet alle aandacht naar hem gaan. (terwijl mama mijn verkoudheid weglacht) en zo kan ik nog honderden voorbeelden geven.

Dan vraag ik me af, zijn er ook voorbeelden die jij gezien hebt dat hij wel lief doet voor je moeder?
Zou het niet kunnen dat hij eerder lief doet tegen haar als jij (of iemand anders) er niet bij bent..?

sorry hoor, jouw moeder is een volwassen vrouw, en hoe jou idee over geluk is maakt niets uit. het is je moeders keuze, zij wilt dit kennelijk en dan moet je niet zeuren, wat zou jij ervan vinden als je moeder comentaar gaat leveren over jouw vriend,

trouwens geluk is relatief iedereen ervaart dit anders dus jij kan niet zeggen hoe iemand gelukkig is

mijn moeder HEEFT al commentaar geleverd op m'n vriend en ik weet dat het moeilijk is om dat te horen, maar ik heb haar achteraf wel gelijk gegeven. ik denk dus nu dat ze gewoon blind is en dat iemand haar even moet wakkerschudden.
ik kan inderdaad niet zeggen hoe iemand gelukkig is, maar als ik m'n mama in deze afgelopen maanden een paar keer zie huilen, en als ik dat de vorige 15 jaar nooit heb gezien, zal ik me toch vragen stellen.

dat weet ik natuurlijk niet, of hij lief is als wij er niet zijn, maar het zal zijn karakter toch niet veranderen, of wij er zijn of niet?
er zijn inderdaad voorbeelden dat hij lief is, maar die kan ik eerder op 1 hand tellen.

Mja, ik denk niet dat je verder komt zónder met haar of hem te praten. Dus dat zou ik doen...

en voor de rest, liefde maakt blind, ik denk dat het moeilijk is om je moeder te laten inzien dat hij slecht voor haar is (aangenomen dat hij dat is, want ik vertrouw de eenzijdige informatie niet echt)

ik zou eenzijdige informatie ook niet echt betrouwen, hij is en blijft subjectief, en ik weet dat ik de scheiding nog steeds niet goed verwerkt heb enzo. Maar als vrienden van m'n mama het zelfs opmerken en zeggen tegen elkaar, is het niet zo'n eenzijdige informatie meer denk ik.

Die man is gewoon anders dan papa :|

*edit*
Niet flamen graag.

Doe even normaal man!,
tsjonge hier help je iemand mee zeg!. :rolleyes:

hmm ik zie dat mijn commentaar voor 'en voor de rest weg is'.

naja dat stukkie opnieuw dan:

dit zou ik ook doen, kom nou, vrouwen willen gelijke rechten, dan ook gelijke plichten (het niet slaan van anderen of datg nou man of vrouw is)

ja, ik geniet van een ruimschootse mentale achterstand, maar ik weet wél dat het "jouw mama" en "jouw papa" is in plaats van jou...

en wat doet jou vermoeden dat ik een mentale achterstand heb? als je niets zinnigs te vertellen hebt, zwijg dan.