[Verhaal (begin van.. eigenlijk)] Miriam
 

Ben vanavond begonnen aan een verhaal(tje), tis nog niet veel maar ik zou t leuk vinden als ik wat opbouwende kritiek kon krijgen waar ik op verder kan borduren.

------------------------------------------------------------------------------------


Miriam
Het was ijzig koud buiten, de wind deed de bladeren voor haar voeten opvliegen. Ze werd nageroepen, maar omkijken durfde ze niet. Ze was bang voor de opmerkingen die ze zouden maken. Met gebogen hoofd liep ze verder.

Op het moment dat ze de voordeur opendeed, kwam het lawaai haar al tegemoet. Haar twee jongste zusjes renden gillend door de gang. Ze haalde diep adem en stapte naar binnen.
“Miriam, Miriam, kom je ook mee spelen?” riep haar jongste zusje vol enthousiasme.
“Nee, nu even niet.” was haar antwoord, en ze deed een poging tot glimlachen.
Ze sleepte zichzelf de trap op, toen ze halverwege was hoorde ze de muziek al. Toen ze de deur naar haar kamer open deed, die ze deelde met haar broer David, moest ze toch even lachen.
“Wat valt er te lachen?” vroeg David nieuwsgierig.
“Niets bijzonders, het is gewoon de manier waarop jij altijd je huiswerk maakt.” En daar had ze wel gelijk in, als David zijn huiswerk maakte ging dat nooit op een normale manier. Ze hadden een bureautje, dat ze samen moesten delen, maar dat gebruikte David nooit. De ene keer lag hij languit op de grond, een andere keer, zoals nu, lag hij op de vensterbank, zijn benen hield hij recht omhoog en hij leunde tegen de muur.
Ze gooide haar tas in een hoek, en ging met gekruiste benen op bed zitten.
“Hoe was het op school?” vroeg David belangstellend.
“Weer het zelfde liedje…” antwoordde ze vaag. David merkte dat haar stem zachter werd en sprong uit de vensterbank.
“Als er iets is kun je het mij altijd vertellen, dat weet je toch?” zei hij terwijl hij naar haar toe liep en een arm om haar heen sloeg.
Ze wendde haar hoofd af, ze wilde niet huilen, niet nu! Maar ze voelde dat de tranen in haar ogen sprongen...

to be continued :p (als jullie dat ook goed vinden :o)

Ik weet het niet, maar het zal wel aan mijn ervaringen met miriams liggen dat ik me een heel verkeerd beeld vorm van jou miriam, maar in het stukje staat ook niet echt veel natuurlijk. wat er staat vind ik wel ok, maar ik wacht wel op het vervolg

tsja, uhhm, titel vind ik niet zo geweldig.
Ik ben niet zo van namen als titel , maar ja, dat is maar een mening. De naam opzich ben ik ook al niet zo weg van.

Maar nu over het schrijven. Leuk dat die David zo aardig is en bemoedigend. In boeken hebben broers en zussen alleen maar ruzie enzo, op een gegeven moment ken je dat ook wel, dus dit vind ik heel leuk.

Alleen twee zinnetjes die ik wat minder/standaard/simpel vind:
"Weer hetzelfde liedje" ik zou dan toch misschien gekozen hebben voor zoiets als: "zoals altijd"

"ze wilde niet huilen, niet nu" tsja, dat zijn misschien mijn uhhm 'herinneringen' aan een bepaald persoon hoor, dat weet ik niet, maar ik vind het altijd een beetje zeurderig, alsof iemand zielig is. maar dat is vooral zo als ze dat ook uit zou spreken zeg maar. Maar goed, dat heeft dus misschien meer met mij persoonlijk te maken dan met het verhaal opzich.
Ik heb zelf namelijk ook best wel dat ik denk, shit, niet huilen nu.
(ik denk dat ik al weet waardoor het komt, er is wel eens iemand in mijn omgeving geweest die dan heel zielig deed, niet huilde, dan zei dat er niets aan de hand was, maar eigenlijk juist heel veel aandacht wou hebben, begrijp je? maar goed, dat is dus persoonlijk)

Kan een erg leuk verhaal worden dit, tenminste, als het er niet om gaat dat die miriam de moederrol op zich gaat nemen enzo en dat haar ouders probleemouders zijn ofzo, dat soort verhalen bestaan al genoeg vind ik!

Succes! zou graag meer willen lezen!

continue please ;)

Ik vind het goed, ben wel benieuwd naar het vervolg!

ik dacht al, dit heb ik eerder gelezen, maar dat klopte dus ook :D