Ik trek het echt niet meer.. Help?
 

Er gaan steeds meer mensen om me heen dood... Ik snap het niet.. ik kan het niet vatten..

Afgelopen jaren zijn er sowieso al een goede vriend van mijn vader (34), de exman van mijn tante (42), en mijn oom (45) overleden.
Een maand voor kerstmis zakte mijn buurvrouw van 41 inelkaar en overleed.
Afgelopen vrijdag krijg ik te horen dat een vriendin van mijn ouders op sterven ligt.
Vandaag krijg ik te horen dat er weer iemand uit mijn (best kleine) straat is overleden. Man van 40.. Net als mijn buurvrouw inelkaar gezakt en overleden.

Ik zou bijna gaan denken... Wanneer treft het mijn ouders?
Het is allemaal zo f***** dichtbij...

Ik snap het niet meer
Ik trek het niet meer...
Ik weet het echt niet meer..

Ik weet echt niet meer hoe ik met dit alles om moet gaan......
Iemand advies...?

*doorelkaar*

meissie, ik weet het ook niet.. Het spijt me echt heel erg...

Praat dr met iemand over, met je therapeut vooral.. Ik wil je echt wel helpen,maar zeg me wat ik voor je kan doen... En misschien is het verstandig om iig nu te gaan slapen(naja, dat te proberen)

take care, en xxx mir

ken het gevoel ik dacht ook ineens dat iedereen om me heen dood ging ikdnek dat het ook komt omdat als er iemand is dood gegaan je eropgaat fixeren en veel sneller merkt en veel erg vind als er iemand in ej straat dood gaat

Ik fixeer me er niet op, het zijn gewoon allemaal mensen die ik ken!

Thx.. je bent lief (K)

Misschien dat het idd verstandig is om te gaan slapen.. als dat al lukt *zucht*..

probeer het maar (y)

Soms kun je inderaad na een goede nachtrust dingen ineens beter relativeren... Succes, girl!!

meisie toch,
ik kan me voorstellen dat het je te veel wordt. *knuft*
probeer een beetje rustig aan te doen...

Lieve Laura, ik kan niet echt meer zeggen dat de mensen voor mij...

Bespreek dit goed met je therapeut, misschien heeft hij/zij een goede tip!

*knuff* en sorry.

late reactie....

maar meissie toch! ik kan me echt voorstellen hoe je je voelt. ik had hetzelfde, en toen overleden er (maar) 3 mensen in een jaar tijd. in die tussentijd werden er ook nog wel mensen ernstig ziek enzo, maar die overleden jaren later.
ik ken het gevoel wel dus.. maar jouw gevoel zou wel sterker zijn.

nu hoor ik het ook weer, allemaal mensen die ineens instorten of overlijden aan een of andere ziekte (en dan vooral kanker) op een leeftijd waarvan je zegt 'veel te jong'
de een was 33, de ander 42, en nog eentje van 42, en oja, ook eentje van 19 (oud leerling van mijn school, ken hem niet heel goed mja...). goed, je hoort het toch om je heen, en het raakt je, en zet je waarschijnlijk aan het denken. die mensen die ik net noemde... in een week tijd. ik heb echt zitten janken, omdat ik erover ga piekeren, terwijl ik ze allemaal niet heel goed ken, meestal ken ik alleen de mensen goed, waar ze familie van zijn (de vader van een vriendin bijvoorbeeld).

ik weet niet hoe ik je kan helpen. maar probeer iig op tijd te gaan slapen, schrijf het eventueel op, en zoek ook wat afleiding.

dikke kus! wen

De meest logische reactie van mensen als ze veel mensen om hun heen verliezen, is verdrietig worden en niet meer weten hoe alles kan. Ook wprden ze vaak bang. Dat is helemaal niet zo raar, want je realiseert opeens dat er ook opeens een einde kan zijn aan het leven...

Toch is het belangrijk om te zorgen dat het niet JOUW leven omver schopt. Je mag er best bang en verdrietig van zijn maar je hebt zelf ook nog een leven. En dat is soms best moeilijk om te bedenken.

Ik vind het trouwens heel oneerlijk hoor wat sommigen mensen meemaken. De 1 maakt veel meer ellende mee dan de ander.

Tot mijn 12de had ik nooit eraan gedacht dat mensen om me heen dood konden gaan. Maar toen overleed een klasgenoot en vriend van me. Het was opeens heel dichtbij en ik was er zo kwaad om, omdat hij pas 12 was en het was onverwacht want hij was niet ziek ofzo.

Daarna overleden er echt veel mensen die ik kende. Nog een schoolgenootje, buurvrouwen en buurmannen, kantinejuffrouw van mijn school, mijn opa, weer een buurvrouw en eergisteren mijn andere opa (maar die kende ik niet zo goed).

Het hoort bij het leven maar soms is het onverwacht en meestal komt het tegelijk. Maarja, je hebt er niets over te zeggen. Accepteren is het sleutelwoord. Zorg dat jij er niet door onderdoor gaat.

ja dat had ik dus ook.
een vader van een vriendin van mij had een herseninfarct, van de ene op de andere dag was hij er niet meer.
nou kende ik haar vader niet zo goed, maar haar natuurlijk wel (ze is niet mn beste vriendin maar toch wel een goeie vriendin), en dan ga je daar over nadenken. Dat iedereen, ook mijn ouders, en ook ikzelf, er ieder moment geweest kunnen zijn.
Dat is toch een rare gedachte :(
offtopic: maar die gedachte maakte me wel realiseren dat ik niet dood wil... wat ik vaak denk. dat ik zo plotseling dood kan zijn, maakt me eigenlijk heel bang... :s

Hey meissie,
Heb zelf pcies tzelfde gehad, en zit op dit moment ook weer met die angst mensen te verliezen. Het is niet te begrijpen, je wilt t niet begrijpen omdat het zoveel pijn doet. Bij mij hielp het om er veel over te schrijven. Ik moest mn angsten kwijt, wilde daar niemand mee lastig vallen, en besloot alles op papier te zetten. Dichten, gewoon een stuk tekst schrijven, het maakt niet uit, maar probeer iets. Ik ga dat ook weer doen. Sterkte, MH

Zoww,
Das wel heel erg zeg!! Allemaal jonge mensen en dan ook nog eens in jouw omgeving. Het is logisch dat je heel erg door de war bent, zoveel mensen en zo dichtbij.......

Ik weet niet echt wat ik moet zeggen hierover, maar de kans dat er iets met je ouders gebeurd is natuurlijk niet groter geworden door al die sterfgevallen in jouw omgeving. Praat erover met je vriendinnen of met je ouders of schrijf je gevoelens van je af. Doe er iig iets mee!!

Heel veel succes!!
Kus,
Carlie

Mij ook, en dat heeft mij ook tegengehouden, dus ik ben er wel blij mee.

Heej meissie
Het is echt kut voor je en voor al die mensen maar het is gewoon toeval dat het allemaal nu zo dicht bij is.......dit betekend helemaal niets voor je ouders, echt niet.
Succes ermee
xxxxies