Voor de pauze was het op zich nog wel te doen, ik heb me al vanaf het begin kapotgelachen(hoe die moeder aan die bril kwam :D ) en tot de pauze was het eigenlijk non stop grappig(al was ik wel een van de weinigen die om de scene waarin ap te laat op zijn werk kwam door de zomertijd moest lachen, maar ja, ik was dan ook de enige 'nederlander' van het groepje waar ik mee ging, ik denk dat dat ze iets te bekend voorkwam ofzo).

Na de pauze was het echter een totaal ander verhaal, nou ja, verhaal zou ik de film trouwens niet echt willen geven, het ging nergens echt naartoe. Maar toen leila weg was, en ap haar op ging zoeken en haar sloeg was spontaan alle sympathie die ik tot toen voor hem had weg. Toen ging hij ook nog zo'n meisje uit marokko halen, en toen had ik al helemaal geen medelijden meer. Als je een comedy maakt lijkt het mij dat je er best een stuk drama in kan stoppen, maar dan moet je wel meeleven met de acteurs. Eigenlijk was iedere marokkaanse jongen die in de film zat een klootzak. En niet iemand die het goed bedoelt maar het steeds per ongeluk verpest, maar gewoon echt een klootzak.

Ik vond de film echt geen feelgood, al helemaal niet doordat die vader werd begraven in marokko, en dan wat die oom zei als de familie bij dat graf stond, dat hij alleen maar slechte kinderen had, en dat nederland hem niks had gebracht, maar dat hij wel het grootste graf had gekregen. Daar stak die laatste scene, waarin je ap en zijn vrienden als conducteurs achter de trein aan ziet rennen, een beetje schril bij af vond ik.

Ik denk dat er beter een keuze gemaakt had kunnen worden tussen een comedy met een boodschap, of een dramafilm met wat relativerende humor erin, dit hing er een beetje tussenin en liet mij met een kutgevoel achter. De nederlandse versie van Jalla jalla! was dit zeer zeker niet.