Ontstaan van de wind
 

De wind


Huiveringen banen zich een weg
over mijn uitgebluste lijf.
Kruipend, tergend langzaam slepend,
tot ze in de aarde zakken.

De wortels nemen over,
wat niet meer toebehoort aan mij.
Slingerend en zoekend,
tot ze de bladeren bereiken.

En zie, het waait.

Oeh, mooi. Heel rustig, uitgeblust komt het wel over vind ik, zit leuk in elkaar, strofen sluiten goedop elkaar aan. Einde is ook goed, leuk dat het zien is in plaats van voelen ofzo, dat had ik niet aan zien komen. Ja, ik vind hem goed.

idd :)


Leuk om te lezen zeg hoe je die weg beschrijft van:...huiveringen die de grond in kruipen, sluipen wortels binnen en dan zie ik de huiveringen weer omhoog "vloeien" naar de bladeren en de boom de mens/jou in beweging zet. Ik vind het beeld wat je schept mooi(personificatie); aan de ene kant zie ik een boom voor mij en aan de andere kant zie ik jou er staan.

Tenminste, zo zie/ervaar ik het.

Bedankt voor het mooie commentaar :)! Ik ben er zelf ook wel tevreden over, vind deze ook veel mooier dan m'n andere gedichten. Naja, dank jullie wel dus :).

Is het niet 'toebehoort'? (ik heb opeens een black-out, ik weet het echt niet meer :o :D)

Mooie klanken, mooi gedicht.. :)

:bloos: *omhoogkijk ende fluit*

Je hebt gelijk :). Is al verbeterd.

werkelijk prachtig!!!!!!
Ik kreeg er kippenvel van:)!!