Reïncarnatie
 

Ik ben dood.
Morsdood.
Ik voel niets.
Hoor niets.
Zie niets.
Ja, toch.
Een lichtje, ver weg.
Het beweegt.
God?
Ben ik wel dood?
Voetstappen.
Ik hoor voetstappen.
Help, haal me hier weg.
Geen zin.
Ik voel de wanhoop.
Wacht eens even.
Wat is dit allemaal?
Ik verlaat mijn donkere ruimte.
Glijd door een tunnel.
Op het licht af.
Wat is dit nou weer?
Aan het einde wordt ik opgevangen.
Felle lampen.
Harde stemmen.
Kou.
Opeens besef ik het.
Ik ben geboren.
Was ik dood of niet?
Volgens mij wel.
Ik voelde niets.
Hoorde niets.
Zag niets.
Maar nu wel.
Nu ben ik terug.
Maar wat nu?
Alles wordt weer zwart.
Ik zie niets.
De voetstappen versnellen
Om daarna te verdwijnen.
Ik hoor niets.
De kou verlaat mij.
Ik voel niets.
Ik sterf opnieuw.

Enkel het dikke zou moeten blijven volgens mij, er staat net iets te veel info in. Ik persoonlijk houd meer van het mysterieuze, een gedicht waar je het niet reeds allemaal ingelepeld krijgt.

Je vertelt je gedicht meer als een verhaal en niet als een gedicht.

ik vind het nogal slecht.. je zet alles maar achter elkaar, dat maakt het geen mooi geheel. je woordkeus is niet bijzonder, een bepaalde stijl zit er niet in... te prozaïsch. het idee is ok, maar de uitwerking (n)

Als je wat zinnen zou samenvoegen enzo, dan zou het wel een mooi verhaal-achtig-iets zijn. Maar ik vind het te lang en te druk voor een gedicht.

dit soort woorden als "nou, wacht eens even" maken het gedicht veels te toegankelijk en in zekere zin plat

volgens mij bederven zulke woorden het onderwerp...

I suck at this, I know............

dichten is niet echt mijn ding he?

Het is niet omdat enkele gedichten niet dat zijn, dat je het niet kan. Misschien moet je er gewoon nog wat in groeien of zo?
Je moet ook weten of het eigenlijk wel van belang voor jou dat anderen uw dichtkunst appreciëren. Het is heel goed mogelijk dat je dicht voor jezelf en daar tevredenheid mee kan nemen.

Laat je niet ontmoedigen.