leesvoer
Het kan zo mooi zijn. Twee mensen. Liefde. Vertrouwen. Maar tegelijkertijd is het walgelijk. Je bent alleen. Te lang. En je hebt enorm veel behoefte aan warmte, genegenheid. Je zoekt het. En telkens, wanneer je denkt het bijna gevonden te hebben, knapt het. Het verdwijnt, het lost op. Je voelt je alsof je in een glazen cel zit midden in een stad waarin alles beweegt. Voor je gevoel lijkt het wel of iedereen in je naaste omgeving wél diegene tegenkomt waar ze alles mee kunnen delen. Een golf van vreugde komt samen met een steek van pijn je maag in wanneer je beste vriendin je vertelt hoe lief hij wel niet is. Je wilt het ook. Je verlangt, nee, je hunkert er al tijden naar. Natuurlijk is het fijn als vrienden je vertellen hoe lief ze je vinden en dat ze je waarderen zoals je bent. Dik, dun, scheef, recht, whatever. Maar wanneer komt jouw prins op het witte paard aangegaloppeerd om jou achterop te vragen om samen verder te gaan het leven in? Wanneer mag jij weer es in de zevende hemel bivakkeren? Wanneer ben jij weer es aan de beurt?
Je vriendinnen zeggen dat er heus wel een keer iemand komt die “er doorheen kijkt”. Snappen ze het dan niet? Je wilt het niet “een keer”. Je wilt het nu. Linea recta. Op dit tijdstip. Op dit moment. Natuurlijk weet je zelf ook dat dit niet kan. Maar je wilt het zo graag.
Het is vreemd om te denken dat zij niet een meisje zien met een “niet meer normaal” gezicht, een litteken op haar voorhoofd en een groot medisch verleden. Ze zien jou niet zo. Dit ben je. Zo ben je altijd geweest voor hen. Zij zien een fris, 15-jarig meisje, oke, met een scheef gezicht, maar zo kennen ze je. Zo bén je. Zó houden ze van je…
comments please
|
