Typische vakantiedag..
 

Ik kijk naar buiten,
aanschouw de grauwe lucht.
Ik ben helemaal suf,
en geef een diepe zucht.

Al de hele dag,
typen, leren, vervelen.
Dat alles op mijn vrije dag,
is dit een leven?

Let niet op de oppervlakte,
diep van binnen ga ik kapot.
Ja, stukje bij beetje,
ga ik helemaal verrot.

Ik heb pieken en dalen,
maar de wanhoop slaat toe!
Deze verandert me,
maakt me neerslachtig en moe.

Misschien zit ik teveel online,
misschien teveel in mijn eigen wereld,
misschien is het niets voor mij,
misschien verdien ik het niet..

Met trieste muziek in de achtergrond,
passend bij mijn gevoel,
ga ik weer verder met leren,
en heb ik tenminste een doel..

hmmmm weet er weinig op te zeggen...

Als gedicht: Simpel, netjes, saai, niet echt van hoog niveau

Als inhoud: Tjah zoek eerst eens uit wat je zelf wil, ik denk niet echt dat er iemand is die een antwoord voor je kan verzinnen, maar je bent jong, en wanneer je dingen uit gaat proberen kom je vanzelf iets tegen waarin je jezelf meer kwijt kunt en wat je leuk vind...

I know .. was ff in 10 minuten samengepropt..

Tsja, is moeilijk. Zoveel dingen vind ik niet leuk, en de dingen die ik leuk vind zijn meestal niet de meest sociale aangelegenheden (computers, in de natuur wandelen)..

Het is moeilijk te verwoorden; ik geniet aan de ene kant van de stilte, van de rust .. aan de andere kant voel ik me alleen.

Voor het ene moet ik het andere opgeven :/

Na ja, ik zie wel..

wel...zoek dan mensen met dezelfde intresses...zodat je niet alleen hoeft te wandelen..?

Na ja, we hoeven hier geen psychologie van te maken :)

Ik heb alles al duizend keer overdacht, al duizenden adviezen gehad, uiteindelijk komt het op 1 ding neer: ik moet mij aanpassen aan de anderen, anders leg ik geen contact.

Het heeft weinig nut er verder op in te gaan :)

Hehe en toch doe ik het:p

Ach als je jezelf moet aanpassen....tis altijd een beetje geven en nemen, maar je hoeft niet compleet te veranderen, anders zijn zulke mensne je vriendschap niet eens waard denk ik zo...

Nee, dat snap ik.

Maar ik bedoel aanpassen in die zin dat ik me in hun wereld begeef. Jij leeft ook in een andere wereld dan mij; voor jou zijn heel andere dingen belangrijk dan voor mij.

Zo zit ik met mijn gedachten meestal ergens anders. Of ik nou boven op de bergen sta in Noorwegen en het Hemsedal overzie, of thuis achter mijn PC zit; ik aanschouw de rust, de stilte om mij heen. Ik let dan niet op mezelf, merk niet eens hoe ik erbij loop, want het boeit me dan simpelweg niet. Ik geniet van de stilte, heb dan ergens ook helemaal geen behoefte aan mensen, wil het liefst helemaal met rust gelaten worden..

Maar ja, daar moet ik dus doorheen, ik moet mijn eigen vrijheid opgeven en ineens komen opdagen om met mensen om te gaan. Mensen verwachten dingen van je, contacten moet je onderhouden als je geen teleurstellingen wilt .. en daar zit het hem in.

Ik verdwijn vaak maar al te graag weer in mijn wereldje en wil met rust gelaten worden; genieten van de stilte..

Zal wel vreemd overkomen, na ja :)

Integendeel:)

Je kent me van meetings, natuurlijk ben ik daar sociaal, wie niet?
Maar net als jij zit ik erg graag in mijn eigen wereldje, ik hou ervan om mezelf dagenlang op te sluiten, muziek te maken, te schrijven en te dromen...

Maar in tegenstelling tot jou heb ik mezelf er dus een beetje toe moeten dwingen om sociale contacten te behouden, heowel ik er dus niet echt veel behoefte aan heb.

Tsja, dat is het gewoon.

Ik moet bijblijven, mag mezelf niet laten verkomen. Je hebt geen idee hoe erg het bij mij al een keer was :o *verdween vroeger wekenlang op kamer .. at soms amper wat, verzorgde zich nauwelijks*

Dat is nu allemaal wel een stuk beter, ook al kost het soms wel moeite. Na ja, ik kom er wel op de 1 of andere manier uit denk ik, maar het gevoel zal me wel bij blijven.

Ach, het is gewoon een vrije dag .. als ik me verveel voel ik me tamelijk snel rot. Waait wel weer over denk ik :)

Volgens mij wouden we dop meer richten op de kwaliteit van de gedichten ipv op de inhoud, en dat zie ik hier niet gebeuren. Het zou fijn zijn als ook jullie hier een beetje op zouden letten.

1] Komma+en, foei.

2.1] De enige kwaliteit van een gedicht zit in de inhoud. Dat dit helemaal niet over het gedicht gaat, maar over het leven van ********, is waar. Nu wilde ik vervallen in een tirade tegen dit soort acties, doe het toch maar niet :D.
2.2] @Leonoor: Zou je me willen vertellen wat dan de kwaliteit van een gedicht bepaaldt. Ik denk dat je de vorm verwardt met kwaliteit, als dit zo is: Komt volstrekt niet onder het gemiddelde niveau.
2PS] Weer veel te boosaardig getypt allemaal, sorry.
3] Hier kom ik eindelijk bij het on-topic gedeelte, sorry ********. Gedicht is qua vorm 'niet zo sterk', maar de boodschap is overduidelijk én zeer herkenbaar :D / :(.

Plz, begin niet met ik, dat staat echt niet :( Ben je toevallig egoistisch? ;) Verder sprak 't me overigens wel aan :)

als gedicht is het belabberd. sorry als dit heel erg bot klinkt. maar ik denk dat als een gevoel je erg hoog zit, je daar nooit een mooi gedicht van kunt maken. pas als je een beetje over het gevoel heen bent en het in lichte vorm kan terugroepen, dan kun je er naar mijn mening iets moois over schrijven. maar ik denk ook niet dat dit in eerste instantie was bedoeld als literair hoogstandje.

het gevoel herken ik eigenlijk heel goed. ik probeer dat vaak te ontkennen, maar het is er wel.

Keer om en dan zal ik het steunen.

*snapt inmiddels goed dat het gedicht zelf zuigt* :o

Dank U *maakt buiging* :D