Motto
 

Motto


"Wat willen ze nou?" vroeg ze. Het zelfmedelijden droop als stroop van haar kwade tong. Ze was in de war.
"Zelfs Poppema begon over Harry Mulisch!" Ze zuchtte en liep naar de trap.
"En-en iedereen heeft hem gesproken, behalve ik!" zei ze met verheven stem, terwijl ze weer terug liep naar de kamer van haar vader. Deze bleef als passieve luisteraar op zijn stoel zitten, hij deed slechts alsof hij luisterde. Misschien was dat ook maar het beste zo.
"En ze verwachten gewoon van me dat ik hem gesproken heb!" riep ze uit, haar handen ten hemel spreidend. Alles leek plots zo oneerlijk. Het voelde alsof de hele wereld verder ging en zij als afvallige versteend achter bleef. Iedereen leek vooruitgang te boeken. Behalve zij natuurlijk.
"Alsof ik dé persoonlijke ambassadrice van Harry Mulisch ben! Dat ben ik niet!" Ze stond voor het raam en keek naar buiten. De schemering begon langzaam de heerschappij van het luchtruim over te nemen. Zo zag het er nog best mooi uit, als je goed keek.
"Nee, was het maar zo," voegde ze er triest aan toe.
Misschien kón ze wel gelukkig zijn, maar wilde ze gewoon niet.

http://roospleonasmes.blogspot.com

Jammer dat de interesse voor dit geheel afwezig is. Ik vond het wel een mooi motto. :o