langzaam gek worden
 

Ik vrees dat dit niet een heel positief verhaal wordt......

Sinds 4 maanden gaat het niet zo lekker meer met me.
Heb het gevoel dat ik constant achter mezelf aan loop te hollen, en steeds meer de verwachtingen van anderen aan het voldoen ben.
Op de een of andere manier lijkt het wel alsof ik steeds meer aan het acteren ben dat het wel ok met me gaat, maar van binnen weet ik dat het niet zo is. Ik durf er ook niet zo goed mee voor de dag te komen, want ik heb het er al zo vaak over gehad met met mijn vriendin, en ik weet dat ze er altijd voor me is, maar ik wil er haar niet teveel mee belasten.
Ik weet gewoon niet zo goed meer waar ik sta in het leven, wat ik in de toekomst wil, en hoe ik aan ieders verwachtingen nog langer kan voldoen.

Dit heeft ook tot gevolg dat ik op ram koers lig met bijna iedereen, en mensen onbedoelt beledig. Aan de ene kant wil ik geen mensen om me heen, im de ergste uitvallen zelf maar op te vangen ( ik heb in een vlaag van razernij een onderdeel van mijn trompet kapot gesmeten ), aan de andere kant ben ik dan wel heel eenzaam.

Het begon eigenlijk toen ik 4 maanden geleden een nachtmerrie kreeg over iets dat gebeurde toen ik naar de middelbare school zou gaan. Ik was aan het spelen met een buurjongen, die 3 jaar ouder is, het begon met stoeien, maar daarna, gebeurde er iets wat ik nog steeds aan niemand heb verteld, want niemand zou me geloven, zelfs mijn moeder niet, en dat was toch iets dat met jongens toch niet zou gebeuren?? ZO redeneerde ik toen, en ik heb me er veder maar voor afgesloten, en veel ervan ben ik ook vergeten, totdat die nachtmerries begonnen, met meer details dan ik ooit voor mogelijk zou hebben gehouden.

Door die nachtmerries slaap ik bijna niet, en heb ik het gevoel dat ik echt heel langzaam gek aan het worden ben, zonder dat ik het kan tegenhouden, ik durf eigenlijk niemand van mijn vrienden erover te spreken, omdat ik bang ben dat ze niet zouden geloven, maar ik word steeds radelozer en wanhopiger.

Heeft iemand tips, ben ik dusdanig gestoord aan het worden dat ik naar de psych moet, of moet ik me meer vermannen???

Je bent niet gestoord aan het worden, maar ik denk dat het wel belangrijk is dat je er met iemand over praat. Begin bij je vriendin. Je zegt zelf dat je alles tegen haar kunt zeggen. Ik snap wel dat je het belastend vindt, maar ze is wel je vriendin. Als je bij haar terecht kunt, moet je dat gewoon doen. Ik denk dat zij dat zelf ook fijn vindt. Give it a shot, misn helpt t, zorg iig dat je erover praat met iemand. Praten! Als je alles opkropt word het alleen maar erger... Sterkte :)

Thnx
Ik weet dat je gelijk hebt, maar wie zit er nu op mijn problemen te wachten.
Bijna iedereen kent me als een vrolijke flap-uit. Waarbij het volgens mij ook iedereen ontgaat, dat ik alleen maar ( tenminste de laatste 4 maanden ) wat aan het doen ben alsof.
Ik ben nog maar heel weinig op school, en dan voel ik bij mezelf een neppe glimlach op mijn bek, en vaak krijg ik spontaan trillende handen. En hoe pak je zoiets aan??
Ik durf echt niet alles te vertellen...

Ik denk dat dit niet een kwestie van gestoord zijn/worden is,
maar van een onverwerkte gebeurtenis die weer naar boven komt. (zo las ik het iig, dat je droomt over iets wat gebeurt
is, maar wat je verder hebt weggestopt?)

Het lijkt me iig belangrijk dat je het niet weer/nog steeds
wegstopt en vasthoudt aan de gedachte dat je jezelf maar
moet vermanen, maar er iets aan doet. Probeer er met
iemand over te praten, schrijf het op, speel het eruit op je
trompet.

Als je niet weet hoe je moet beginnen, wat je wilt zeggen enz,
probeer het dan stapsgewijs op te schrijven. Dit kan sowieso
voor jezelf al wat duidelijkheid scheppen misschien, en kan
je misschien helpen over het hoe en wat je bijv wilt praten..

Als ik zo naar je leeftijd kijk loop je er al een flinke tijd
(onbewust) mee..?

En ik denk dan dat het geen gek idee is om hulp te zoeken,
zeker als je niet weet hoe je dingen moet aanpakken ed,
bang bent dat je het niet redt, of wat dan ook.

Sterkte iig.

Ha ja, trompet spelen gaat goed als nooit tevoren, maar het geeft me maar een beperkte houvast, terwijl dat vroeger veel sterker was, weet je voor een muzikant, is een instrument, een houvast, een vriend iets wat je helpt om door bepaalde situaties te komen, maar soms denk ik wel eens dat ik het contact ermee een beetje kwijtraak ( is overigens ook zeer ahankelijk van je conditie )
Ja al zo'n kleine 10 jaar, maar nooit eerder zo veel last van gehad.

Ik ga iig eens proberen of ik wat op papier kan zetten.