Mijn nichtje is overleden en het maakt me niet uit...
 

Hallo mensen, vandaag is mijn nichtje overleden en het is heel raar maar het is net of het me niets kan schelen. Terwijl mijn hele familie huilt denk ik er niet eens aan en op school maak ik ook gewoon grapjes met mijn vriendinnen enzo. Ik vraag me nu af of 'de klap' later zal komen, of gewoon weg zal blijven. Er is nog nooit eerder iemand overleden van mijn familie of die gewoon belangrijk voor me was, behalve dan misschien een huisdier. En daar was ik juist altijd heel verdrietig om. Soms is het net of erge gebeurtenissen bij mij niets doen, zoals bijv. oorlogen, het WTC of een overstroming. Maar als ik bijv. dierenmishandeling op televisie zie moet ik juist huilen en denk ik er een hele week aan. Kent iemand dit gevoel? Alvast bedankt voor eventuele reacties!

ben je al naar je nichtje toegeweest? heb je haar al overleden gezien? dit klinkt misschien stom, maar pas op dat moment ga je t beseffen. had je geen goede band met je nichtje? zag je haar niet zo vaak? t kan allemaal meespelen. en natuurlijk reageert niet iedereen hetzelfde op het overlijden van iemand. toch sterkte gewenst.

Het kan inderdaad dat de klap later komt.. dat het nu nogal onwerkelijk is allemaal.

Wat voor band had je met je nichtje? En.. was ze ziek of is ze plotseling overleden?

Iedereen beleeft het overlijden van een persoon op een andere manier.

Misschien komt de klap later nog wel. Maar probeer gewoon alles te laten komen zoals het komt.

Ik heb haar nog niet gezien, nee. Ik had ook niet een hele goede band met haar: ze is een stuk ouder dan mij en ik zag haar alleen op familiefeestjes. Dat was wel altijd heel erg leuk. Toen we jonger waren zagen we elkaar wel vaker. Misschien komt 'het' inderdaad als ik haar zie liggen, in haar kist.. ik weet het niet. Bedankt in ieder geval, voor jullie reacties.

Iedereen beleeft het op een andere manier, en misschien
komt de echte klap later nog, zoals al eerder is gezegd...

Ik weet nog wel dat toen m'n opa was overleden, ik in
eerste instantie niet echt verdriet om hém had, maar
meer om de gevoelens die het bij me opriep, en om te
zien hoe andere mensen erop reageerden...

Terwijl ik er nu (het is niet zo lang geleden gebeurt) er
wel degelijk moeite mee heb, al kan ik het redelijk goed
binnen de perken houden ed. (een naar en zwaar gevoel
geeft 't me wel, zeker als ik er (veel) aan denk of plotseling
mee geconfronteerd word ed, maar het is niet zo dat het me
ook echt blokkeert, iets wat eerder wel gebeurde. Maar dat
ligt ook wel aan de situatie ed.)

Echt hetzelfde is het niet, en je kan er ook vrij weinig mee
ws... Maar het is iig absoluut geen vreemde reactie oid...
Wel meer mensen hebben dat. (zijn op het forum ook een
paar topics van andere mensen over ed.)

En gecondoleerd, zal ik maar zeggen. (sterkte!)

Toen mijn oma overleed, reageerde ik ook niet echt heel heftig ofzo. Ik vond het wel balen natuurlijk, maar ik zat er volgens mij niet echt heel erg mee. Wel vond ik het heel erg voor mijn opa en mijn moeder (en natuurlijk ook wel voor mijn oom en tante). Ik denk dat ik er al redelijk vrede mee had, omdat mijn oma al langdurig ziek was.

Maar volgens mij verwerkt iedereen dit soort dingen inderdaad op zijn eigen (verschillende) manier. Misschien komt er nog een klap, misschien niet. Als hij wel komt, sterkte! En als hij niet komt, dan moet je je in ieder geval niet schuldig tegenover je familie gaan voelen ofzo, omdat het je blijkbaar niet zoveel kan schelen...

Gecondoleerd trouwens.

Heej!!!

Ik weet niet hoe goed jij je nichtje kende en hoe aardig je haar vond. Als je haar graag mag denk ik dat die klap nog wel komt eigenlijk. Misschien realiseer je nog niet echt wat er is gebeurd dat kan best of misschien doet het je echt niks omdat je heel weinig contact met haar hebt of zelf erg gesloten bent.

Dieren raken jouw waarschijnlijk heel erg, misschien wel meer dan mensen!
Ik heb het niet, al ben ik dol op dieren hoor.

Gecondoleerd.

Waarschijnlijk besef je het nog niet helemaal. Hoe stom gezegd ook. Je weet dat ze dood is, maar, wat al vaker gezegd is, je hebt het nog niet gezien, geen begrafenis meegemaakt ofzo, er is nog totaal geen bewijs van dat het echt waar is. Dan is het heel moeilijk om te bevatten. Ik kan ook nooit direct huilen als er iemand dood is. Pas wanneer een rouwkaartje komt, een begrafenis is geweest, er herinneringen komen, dingen gebeuren die er mee te maken hebben, kan ik huilen. Heel moeilijk om uit te leggen, eigenlijk..
Succes in ieder geval en ga je niet op focussen dat het niet lijkt dat je geen verdriet hebt als je niet huilt. Dat is niet zo.

***

hehe, je doet je naam eer aan

het maakt je niets uit dat je nichtje dood is, en wat is het probleem?

Iedereen verwerkt de dood op een andere manier, misschien dat deze manier bij jou het best werkt en kun jij op deze manier je emoties het beste verwerken.
Het is natuurlijk tragisch, maar wat bereik je ermee als je met zijn allen gaat zitten janken, ze komt er echt niet mee terug, dus kun je net zo goed gewoon verder gaan met je leven, en misschien wordt het voor haar ook wel beter als ze naar de hemel gaat of weer reincarneert in een beter leven.

Volgens mij was het Hans Teeuwen die een keer in een conference van hem iets zei in de trant van dat hij wel eens zat te kijken naar zo'n reclame over hongerige kindjes in Afrika en dat dan 'best wel erg vond'. Maar als hij vervolgens zin had in een boterham en er achter kwam dat de boter op was, dan vond hij dat nog veel erger.
Het hele publiek barstte vervolgens in zo'n òhòhòhòhòh (oftewel "haha, wat grof") lach uit. Maar het is nu eenmaal zo dat dingen die in je nabije omgeving gebeuren je erg kunnen raken, terwijl je weet dat er verder in de wereld dingen gebeuren die veel erger zijn maar je emotioneel koud laten.
Daarom is het ook begrijpelijk dat de dood van een huisdier die je elke dag zag je meer kan raken dan de dood van een familielid die je misschien een paar keer per jaar zag.
(Toen ik op tv het WTC life in elkaar zag tuimelen werd mijn dag daar ook niks minder van.)

Wel even goed interpreteren als je iets leest hoor. :nono:

Ik herken het wel van mijn opa's en oma toen die overleden. Toen heb ik me ook niet superverdrietig gevoeld (eerste opa overleed toen ik 13 was onverwachts, tweede opa overleed op mn 16e na een kort ziekbed van 2 weken, oma overleed na een paar weken in het ziekenhuis).

Mijn 2e opa die overleed had dus een kort ziekbed voor zijn dood. Dat ie snel dood zou gaan wisten ze wel. Het was net voor Sinterklaas. Op 4 december had ik met vriendinnen een sinterklaas-avondje gepland. Er waren net 2 vriendinnen binnen toen we het bericht kregen dat ie overleden was.
Ik heb er niet om gehuild of echt mee gezeten die avond, heb gewoon een leuke avond nog gehad...best cru maarja....ik herken het dus wel.