niets meer om voor te leven
 

Ik heb het gevoel dat heel mijn leven zinloos is. Als ik zou geloven in reincarnatie zou ik zeker weten dat ik me vorige leven iets vreselijks heb gedaan, meerdere vreselijke dingen. Ik weet niet goed hoe ik moet omschrijven hoe ik me voel. Misschien stel ik me wel vreselijk aan.
Ik ben geboren in Spanje. Toen ik 10 was, verhuisden we naar Nederland, omdat mijn vader medische zorg nodig was die ze ons daar niet konden bieden. Hier, in Nederland, had ik grote aanpassingsproblemen. De taal leerde ik en mijn zusje erg makkelijk, maar mijn broer en mijn moeder spreken nog steeds amper nederlands. Ik vond het moeilijk om met Nederlandse leeftijdsgenoten om te gaan, op de basischool ging het nog wel, maar in de 1ste en 2de van de middelbare school, kreeg ik het moeilijk. Jongeren gedragen zich hier zo anders. Ik werd voortdurend gepest, en ben naar een andere school gegaan. Daar ging het beter.
Vorig jaar ben ik verkracht, ik heb het alleen mijn zusje verteld en mijn beste vriendin, S. S vond dat ik aangifte moest doen, dit heb ik nooit gedaan, omdat ik de jongen kende, en ik kon hem gewoon niet verraden. Ik heb het nog lang niet verwerkt. Om het te vergeten begon ik een relatie met een jongen, die me keihard heeft laten vallen (http://forum.scholieren.com/showthre...ght=liefhebben).
Mijn vader is vorige maand aan kanker overleden. Ik heb het hier heel erg moeilijk mee. De laatste dagen ben ik niet meer naar hem toe geweest, omdat hij er zo erg aan toe was, dat ik dat niet aankon. Ik heb hier vreselijk veel spijt van. Met mijn moeder kan ik er niet over praten, trouwens, niemand kan meer met haar praten. Ze leeft volstrekt in haar eigen wereld met haar eigen verdriet. Ze denkt erover om weer naar Spanje te verhuizen, en bij mijn oom in te trekken.
Ik heb nu gewoon het gevoel dat ik nergens meer voor leef, vrienden laten me vallen, omdat ik zo veranderd ben, het lijkt of ze nu al weer zijn vergeten wat er gebeurd is, of stel ik me echt zo aan?
Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen, en ik weet echt niet hoe ik ooit nog gelukkig kan worden...

Jezus meisje! Ik weet niet echt wat ik moet zeggen, maar ga naar een psycholoog, jeugdzorg, IETS waar je je verhaal bij kwijt kan. Ik wens je ontzettend veel sterkte...

Damn... Dit is echt erg voor je....
Heb ik echt geen woorden voor....

Maar je meot neit vergeten dat het alleen maar beter kan worden. Op een gegeven moment komt er wel een tijd waarin je je wel gelukkig voelt. En daar meot je voor leven, want dat maakt het alles waard. Het kan even duren. Maar het komt echt.

om even antwoord te geven op jouw vraag; 'stel ik me echt zo aan?!' Nee, ik vind niet dat je je aanstelt.
Je hebt echt heel veel mee gemaakt... ({)(})

(bijna) iedereen heeft het moeilijk met een verkrachting... En een jaar geleden, dat is niet eens zo lang terug (vind ik). Zoals je misschien weet (misschien ook niet) ben ik zelf ook verkracht, maar al jaren terug, en nog steeds heb ik het er moeilijk mee. En dan al die andere dingen die je meemaakte, en nog steeds meemaakt. Meid! je vader verloren... je moeder die waarschijnlijk zo teneergeslagen is, dat ze helemaal in haar eigen wereldje leeft, de ziekte van je vader voordat hij overleed, de pesterijen en nu je vriendinnen die je in de steek laten.... Nee, aanstellen doe jij je zeker niet!!

wat Redhair zegt, misschien zou een psych niet zo'n gek idee zijn. Je hebt zoveel om te verwerken, dat is bijna onmogelijk om alleen te doen. En als je niemand anders hebt om mee te praten... lijkt dat me echt geen slecht idee. Dat hoef je natuurlijk niet direct te bepalen, maar denk er eens over na.

heey, heel erg veel sterkte! ({)(}) *knuff*
wendy

p.s. je zegt dat je niks hebt om voor te leven. Maar leef voor jezelf, en probeer je beter te voelen, dan zie je de dingen ook weer positiever in!! er komen vanzelf weer dingen terug in je leven die de moeite waard zijn. echt waar...

Ehm, om bij het begin maar te beginnen. Je kunt wel zeggen dat je hem niet kunt verraden, maar ik vraag me af of hij jou niet even goed heeft verraden...tenminste dat is mijn visie op zioiets, maar goed, het is jouw keuze om wel of neit aangifte te doen.

Het tweede punt. Ja het is wel logisch dat je daar spijt van hebt, maar als je wel was gegaan en je had er nu nachtmerries ofzo aan overgehouden, dan had je evengoed spijt gehad vermoed ik zo. Jij hebt op dat moment een besluit genomen dat voor jou het beste was en dat zijn geen verkeerde besluiten.

Als ik jouw verhaal lees, dan heb ik echt niet t idee dat jij je aanstelt. Je hebt ontzettend veel in korte tijd voor je kiezen gekregen. Misschien is het inderdaad wel verstandig om hulp te zoeken voor de verwerking. Vertrouwenspersoon op school ofzo, of een psycholoog, of via huisarts een doorverwijzing....

En je zult gelukkig worden. Het zal cliche klinken, maar er komt een moment dat deze dingen minder verstikkend zijn. Niet dat je ze moet/kunt vergeten misschien, maar verwerking zal er zeker wel zijn denk ik. Misschien dat je daar hulp bij nodig hebt ofzo, maar dat is helemaal niet erg.

Ik wens je veel sterkte de komende tijd en ....als je besluiten neemt, doe dat altijd op gronden waarvan jij overtuigd bent dat ze goed zijn, dan heb je nooit een verkeerd besluit genomen...

Je stelt je niet aan, echt niet. Een ouder verliezen is één van de moeilijkste dingen die je kan overkomen, en als daar ook nog eens bij komt dat je verkracht bent etc, dan is dat echt niet gemakkelijk. Het lijkt me ontzettend moeilijk dat je moeder zich zo afsluit... Toen mijn moeder overleed was ík het juist die zich afsloot, en toen ik daar later met mn vader over sprak, begreep ik pas echt hoe het moet voelen als iemand zich helemaal afsluit. Probeer contact met je moeder te zoeken. Ook zij moet het verwerken, en misschien is het voor haar juist beter naar Spanje te gaan. Ik weet het natuurlijk niet, maar het is toch haar vaderland, daar voelt ze zich misschien juist het meeste thuis. Ik weet niet wat jij, je zusje en je broer willen, maar misschien is het voor jullie ook een idee daar naartoe te gaan? Ik weet niet hoe het zit met school e.d. En natuurlijk kan het ook zijn dat je gewoon in Nederland wil blijven. Probeer dat voor jezelf uit te zoeken. Toen ik je verhaal las, kreeg ik het idee dat je een goed contact hebt met je zusje (zij was de enige met je vriendin die wist dat je verkracht was, toch?) Kun je er met haar niet over praten? Je moet echt praten, het werkt niet als jij je gevoelens opkropt, geloof me...
Toen mijn oma een paar jaar geleden overleed, heb ik ook besloten om de laatste paar weken van haar leven niet meer naar haar toe te gaan. Ik weet dat een vader en oma niet echt te vergelijken zijn, maar wat ik ermee wil zeggen is, dat het niet gek is dat je niet naar je vader toe bent gegaan. Ik heb lange tijd een schuldgevoel gehad, dat ik niet naar mijn oma ben gegaan, maar ik wist dat ik op mijn manier afscheid had genomen, en dat ze het begreep. Ik kon het niet aan haar af te zien takelen, ik wilde haar herinneren zoals ze was. Als ik nu de verhalen over hoe ze eruit zag hoor, ben ik opgelucht dat ik het zo heb gedaan. Mijn beeld zou anders helemaal anders zijn. Bij mijn moeder ben ik er wel tot het laatste bij geweest, maar bij haar ging het op het laatste moment zo ontzettend snel, dat ik daar niet eens bij stil kon staan.
Probeer een beetje te praten over dingen, desnoods te schrijven. Het is nog maar een maand geleden, zelfs over een jaar, twee jaar is het nog geen aanstellerij. Laat je dat ook nooit door iemand wijsmaken...
Sterkte, en als je wilt pmen/mailen kun je dat altijd doen :)
MH

Met mijn zusje heb ik idd erg goed contact, ze is anderhalf jaar jonger, dus zit nu zeg maar in dezelfde leeftijdsklasse. Mijn broer doet net alsof er niets gebeurd is, dat hoort nu eenmaal bij ons. Sinds ik 'vernederlandst' ben vind ik dat soort dingen onzin (dat jongens niet zouden huilen e.d.), maar in spanje is het echt not done. Ik kan hem dat niet kwalijk nemen. Hij en mn moeder willen allebei erg graag terug, ik en mn zusje helemaal niet. We hebben nu hier ons leven, we hebben ontzettend ons best gedaan om er hier iets van te maken en dat is ons gelukt. We willen niet opnieuw in een land wennen (want ja, als ik weer naar spanje ga, zal dat weer wennen worden). Dit durven we alleen niet tegen mn moeder te zeggen omdat we dan bang zijn dat ze boos wordt. Of nog verdrietiger.
Op school is het bekend van mn vader, van mn verkrachting natuurlijk niet. Er zijn soms wel leraren die er met mij over proberen te praten, ik kan eigenlijk alleen maar met mijn leraar frans praten. Het is een jonge vent en hij is zelf toen hij 17 was zn moeder verloren. Ik weet niet of ik over mn verkrachting kan praten, natuurlijk is dat van mn vader veel en veel erger, maar, ik kan daar gewoon echt niet over praten.
Ik heb zelf ook wel eens gedacht om naar een psych te gaan, maar.. die kan de dingen toch ook niet veranderen?

Maar je wel helpen met het verwerken van dingen, dingen een plaatsje leren geven en met dingen en gevoelens om leren gaan. Wanneer een psych niet zou helpen, zouden er niet zoveel zijn en zouden er niet zoveel mensen heen gaan, denk ik. Waarom niet proberen? Niet geschoten is altijd misgeschoten.

Veranderen niet nee. Maar hij (zij) kan je wel helpen te leren om te gaan met dit soort dingen en ze te verwerken. Je leven is echt niet makkelijk zoals je het beschrijft en je hoeft het niet helemaal alleen te doen. Of je nu kiest voor professionele hulp of je verhaal doet bij iemand die je vertrouwt, mensen mogen je echt wel steunen!

[Edit: wat Leonoor zegt dus. :)]

Hoi ik ben Mira's zusje. Morgen heb ik een afspraak bij de huisarts voor mn moeder. Ik weet namelijk echt niet meer hoe het verder moet met ons. Wat Mira over Julio zegt, vind ik niet goed (ons broer), ik denk dat hij er kapot aan gaat als hij zijn emoties uit. Ik doe dat het meest, maarja, ik word van alle kanten gesteunt door mijn vrienden en lieve vriend.

Oh en Chaucus, ik ken die jongen ook, en als we aangifte zouden doen, zou hij nog veel ergere dingen doen. En ookal zou hij in de gevangenis zitten, hij heeft nog veel meer vrienden die even eng zijn.

Weetje waar ik ook zo mee zit, praten helpt zo goed, maar iedereen moet me nu toch wel zat zijn met mijn 'gezeur'?

Wat je zegt over gezeur is absoluut niet waar. Als je zoveel hebt meegemaakt, en meemaakt is het geen zeuren wat je doet. Het is gewoon heel erg en ik weet zeker dat iedereen je heel graag wil helpen. En als je er nog niet zeker van bent kan je gewoon aan diegene eerlijk vragen of hij vind dat je zeurt, maar ik garandeer je dat dat niet zo is.

Verder lijkt het me ook inderdaad voor je zus (en nu praat ik dus even tegen haar) dat je inderdaad wel proffesionele hulp gaat zoeken. Wat jij allemaal hebt meegemaakt is te veel om het in je eentje op te lossen. Ik hoop dat je wat steun aan je zusje hebt en onthoud dat wij (de forummers) heel erg met je meeleven.
Ik wens jullie beiden hier heel veel sterkte mee & zou voor jullie beiden bidden (als dat jullie iets zegd).

Ok, ik kan me er iets bij voorstellen dan. Maar dat bleek niet uit Mira's post.

Succes morgen dan bij de huisarts.

Dankje forumfreakie en de rest...
Ik zit er over te denken om proffesionele hulp te zoeken. Giovanna gaat strax naar de huisarts en die zal wat informatie vragen.