Het lichaam
 

Het lichaam. Wat een bijzonder iets.

Binnen dat stukje materie, begrenst door de huid, bevindt zich een ziel. Een mens.

Het is onvoorstelbaar hoe bijzonder deze verzameling cellen kan zijn. Een flinke klomp cellen, bestaande uit nuclei, mitochondria, ribosomen en andere organellen, en vele duizenden andere stoffen.

Is het niet absurd dat men verliefd kan worden op een klomp cellen? Want immers, wat is een mens meer of minder dan een flinke verzameling cellen? Goed beschouwd zijn het menselijk lichaam en de perikelen er omheen uiterst lachwekkend.
Hoe bezorgd maken wij ons wel niet om ons uiterlijk? Hoe zien anderen het klompje cellen waar wij uit bestaan?

Het is absurd dat ik op dit moment verlang naar zo'n klomp cellen aan de andere kant van het land. Een klomp cellen, behangen met kleding. Een klomp cellen die stil zit, loopt (lopende cellen :eek: ) of uiterst gecompliceerde manoeuvres uitvoert (zoals fietsen). Onvoorstelbaar!
Niets meer of minder dan een klompje cellen maakt mijn gedachten verward!

En lopen dan? Het ene moment bevind jouw klompje cellen zich hier, het volgende moment daar. Absurd tot in de extremen. Cellen die zweven door de lucht. Samenhangend. En samenhangend vormen zij weefsels, organen, een organisme! Een mens! Voila! Eén mens, compleet uitgerust met een ziel, gevoelens, gedachten, verliefdheden, dilemmas, kennis, intelligentie, en al die andere unieke eigenschappen.

Nee, dan oorlog. Klompjes cellen, miljoenen klompjes cellen, die elkaar aanvallen! Cellen die door andere cellen via weefsels, organen en organismen andere cellen, weefsels, organen, organismen en zelfs miljoenen organismen doden! Een oorlog op cellulair niveau gezien is buitengewoon bevreemdend, nauwelijks te bevatten voor zoiets simpels als de menselijke geest - datzelfde klompje cellen dat zich in jouw hoofd bevindt.

Offtopic: Zelf sta ik ook te kijken van de absurditeit van mijn gedachten, ja.

Wat is jouw visie op het menselijk lichaam?

Je kunt de vraag ook omdraaien. Waarom zouden we wel iets anders zijn dan een hoop organische materie die voor 70% uit water bestaat?

het lichaam bestaat uit atomen en die bestaan voornamelijk uit niets, dus bestaat het lichaam ook voornamelijk uit niets, of zoiets :bloos:

Het verliefd worden op het klompje cellen doet ook een klompje cellen zelf. Daarom is dat niet zo raar, juist omdat de klomp cellen binnen zijn eigen waarheid blijft.

Het lichaam zou niets zijn zonder het vonkje(oftewel de ziel) en de andere fijnstoffelijke lichamen. Je wordt ook niet verliefd op dat lichaam maar het gaat om de uitstraling van die persoon. Een soort chemische reactie.
Waarom voel je bij de ene persoon meteen een afkeer en bestaat er zoiets als 'liefde op het eerste gezicht'?

ik ben verliefd op een DNA profiel. maar ik kan het maar niet ontcijferen. :s

niet slechts stoffen.

Citaat:

Is het niet absurd dat men verliefd kan worden op een klomp cellen? Want immers, wat is een mens meer of minder dan een flinke verzameling cellen? Goed beschouwd zijn het menselijk lichaam en de perikelen er omheen uiterst lachwekkend. Hoe bezorgd maken wij ons wel niet om ons uiterlijk? Hoe zien anderen het klompje cellen waar wij uit bestaan?

nbee hoor, het is juist the beauty of creation.

Citaat:

Het is absurd dat ik op dit moment verlang naar zo'n klomp cellen aan de andere kant van het land. Een klomp cellen, behangen met kleding. Een klomp cellen die stil zit, loopt (lopende cellen :eek: ) of uiterst gecompliceerde manoeuvres uitvoert (zoals fietsen). Onvoorstelbaar! Niets meer of minder dan een klompje cellen maakt mijn gedachten verward!

waarom is dat absurd? dat betekent dat je niet compleet bent..

Citaat:

En lopen dan? Het ene moment bevind jouw klompje cellen zich hier, het volgende moment daar. Absurd tot in de extremen. Cellen die zweven door de lucht. Samenhangend. En samenhangend vormen zij weefsels, organen, een organisme! Een mens! Voila! Eén mens, compleet uitgerust met een ziel, gevoelens, gedachten, verliefdheden, dilemmas, kennis, intelligentie, en al die andere unieke eigenschappen.

prachtig toch hoe die cellen 1 geheel vormen, 1 geheel mooi lichtwerk van god. en prachtig hoe mensen vervolgens niet op fysiek niveau ook weer als gebouwen worden...

Citaat:

Nee, dan oorlog. Klompjes cellen, miljoenen klompjes cellen, die elkaar aanvallen! Cellen die door andere cellen via weefsels, organen en organismen andere cellen, weefsels, organen, organismen en zelfs miljoenen organismen doden! Een oorlog op cellulair niveau gezien is buitengewoon bevreemdend, nauwelijks te bevatten voor zoiets simpels als de menselijke geest - datzelfde klompje cellen dat zich in jouw hoofd bevindt.

er zijn ook klompjes cellen die samenwerken.

Citaat:

Offtopic: Zelf sta ik ook te kijken van de absurditeit van mijn gedachten, ja. Wat is jouw visie op het menselijk lichaam?

zie boven.

het lichaam is gewoon een omhulsel van de geest. het zorgt dat je geest een omhulsel heeft. zodat die goed in de hemel terecht komt (A)

Een lichaam heeft geen ziel.

owh, hoe denkt je dan?

Net zo min als hij kan aantonen dat een lichaam géén ziel heeft, kun jij aantonen dat een lichaam wél een ziel heeft 'omdat het denkt'.

Dus.

neej maar hoe wil je dan aantonen dat het lichaam geen ziel heeft. en wat is dromen dan? :confused:

Verschrikkelijk! Moet meneer voor alles bewijzen hebben? Het lijkt mij zeer aanneemlijk dat de mens een ziel heeft, omdat er iets moet zijn dat het lichaam stuurt. Waarom zou je dat zelf zijn? Heb jij iets over je lichaam te zeggen? Echt iets wezenlijks? Lijkt me niet. Bewijs : wij sterven, krijgen ziektes, zonder dat we dat willen. En de geest is waarschijnlijk te beperkt om het te kunnen begrijpen. Mijn gedachten zijn ook niet vrij. Ik zou mij heel graag iets willen indenken dat niet bestaat, of nog nooit gezien is, maar dat kan ik niet. Dat jij zo verheven bent door hoogmoedswaan en denkt dat de mens kan bewijzen dat de ziel bestaat, verbaast mij dus zeer.

Wat hij zegt is dat het niet logisch is om aan te nemen dat een ziel bestaat. Neem jij aan dat er nu een grote boze man met een hakbijl achter je staat? Nee, daar is geen reden voor. Het feit dat we dood gaan en ziek worden is nu ook niet bepaald een reden om te gaan geloven in een zien (dood gaan is immers niets anders dan dat je lichaam stopt met functioneren, omdat er bepaalde onderdelen kapot zijn. Wat heeft dat met "een ziel" te maken?).

Het gaat er mij om dat je niks wezenlijks over je lichaam te zeggen hebt en ook niet over je geest. Wij besturen ons lichaam en geest dus uiteindelijk niet zelf. Daarom vind ik het aanneemlijk dat de ziel bestaat en dat dat het volledig zelf is en niet slechts een lichaam of mijn aan grenzen beperkte geest.

Hoezo besturen wij ons lichaam niet zelf? Buiten mijn lichaam is er niets dat wezenlijks iets over mijn lichaam te zeggen heeft dus moet alle bevoegdheid in mijn lichaam zitten. Dus bij mezelf

De natuur misschien? De natuur leeft in jou en niet andersom. Ik kan het ook niet helpen!

Juist, de natuur leeft IN MIJ. Maakt onderdeel uit VAN MIJ. Het is ik dus die mijn lichaam bestuur. Kijk, tuurlijk is die "ik" slechts een combinatie van instincten en eventueel een vorm van vrije wil (discutabel) maar dat wil nog niet zeggen dat die "ik" mijn lichaam niet voor de volle 100% bestuurt. Dat doet hij, en niemand anders.

Een ziel is een christelijke benaming voor het 'iets' dat na je sterven naar de hemel gaat. Daarom heeft een mens een psyche of een bewustzijn, maar geen ziel.

Het is maar de vraag of het lichaam een ziel heeft. In de hersenen vinden immers misschien wel alleen maar chemische processen plaats. Biologen trachten nu te bewijzen dat dat inderdaad zo is. Maar zelfs als dat wellicht ontdekt zal zijn, zou dat dan garanderen dat de mens geen ziel heeft?

En wanneer het in jou zit, is dat voor jou juist de reden te geloven dat het je NIET bestuurd?

Wat in mij zit maakt onderdeel uit van mijn lichaam en ik bestuur mijn lichaam in zijn geheel, dus ook de instincten (of natuur, hoe je het ook wilt noemen). Dat ze een vitaal onderdeel uitmaken van mijn lichaam en mij "aanwijzingen" geven over wat wel en niet verstandig is om te doen wil nog niet zeggen dat ze mijn lichaam ook daadwerkelijk besturen. Ik kan die aanwijzingen immers tot op zekere hoogte naast me neer leggen.

Cellen kun je niet zien (zonder microscoop), we zien geen cellen, alleen het geheel daarvan. Meer hoef je ook niet te zien.

Eigenlijk vrijwel hetzelfde als die van jou. Een dichterlijke verwondering, zoals ik die voor zoveel dingen heb.

Dat was de vraag niet:)

Verwonderlijk hoe ik na slechts enkele dagen intensief op F&L te hebben rondgehangen al kan merken dat jij graag een heel topic onderuit haalt met één nietszeggende reactie...:)

Het lichaam...

Een beperking van onze vrijheid, de vrijheid die we allen in ons hebben als we haar enkel maar herinneren. Een beperking, een uitdaging en toch ook zo belangrijk.

Het lichaam, het uiterlijk dat ons het belangrijkste laat vergeten, en toch ook iets wat je hele leven bepaald.

Een fascinerend verschijnsel, en tegelijkertijd ook zo onbelangrijk.

Het werktuig van de ziel... in dit leven dan.

Je kunt er veel uitspraken op loslaten, maar het doet niets af aan het feit dat we er aan vastzitten en dat we hier niet kunnen leven (volgens de aardse maatstaven) zonder het.