Drama der Dwazenval
 

O, mijn hart blijft
ongelezen!
Vergeet niet dat ik elke grieven, dubbel registreer
Vluggens weg tot waar ik kwam en
geen gedraal waar ik verkeer.

Veranderend van dode dagen
ik leef van steen, tot steen tot steen.
Mijn hart nooit nimmer, niet verslagen
maar daar waar hoop was, toch ver heen.

Ik zie de Ander in zijn dwalen
Zandenzeeën stuiven hoger
Raven slaan hun vleugels neer

En ik,
spreek voor de laatste keer.

Erg goed gedaan met die rijm. Het loopt erg leuk, en het heeft een goeie sfeer, maar ik kan niet alles even goed plaatsen. Ik zie geen duidelijke verbanden tussen de regels.

Wat hebben de laatste twee regels van de eerste strofe met de rest van die strofe te maken?

Je tweede strofe kan ik wel volgen volgens mij: je voelt je slechter en slechter en slechter, maar je geeft niet op, komt het daar op neer? Dit stukje vind ik erg mooi.

Dan zie je in de derde strofe een ander, waar het ook niet zo goed mee gaat, toch? Ook mooi in ieder geval, mooi taalgebruik.

En dat einde kan ik dan weer niet plaatsen, waarom spreek jij voor de laatste keer, ga je dan toch ten onder aan al het ongeluk dat je overkomt, of betekent het iets anders?

Het komt op me over alsof dit vooral op het gevoel is geschreven, dat je heel duidelijk een gevoel over wilde brengen van droef, alsof iets stervende is. Als dat je bedoeling was, dan is het zeker gelukt.