oorlogskind
 

stel je eens voor je bent een kind

en leeft in een omgeving
vol stof en gruis
zwerven tussen ruines op plaatsen
waar gisteren
nog huizen stonden
je hebt niets meer alleen de kleren die draagt
er is niemand die vraagt
hoe het met je gaat

bij het schrijven van deze woorden
laat ik een traan
in stilte geschreid

Nee, ik houd hier niet zo van. Het komt gewoon niet op me over. Ik weet dat het zielig is voor die kinderen daar, maar dit gedicht raakt me totaal niet eigenlijk, er staat niets nieuws, en het is ook niet op een originele manier gebracht. Ook dat einde vind ik niet zo mooi, het is me net iets te dramatisch allemaal. Ik denk dat anderen het wel mooi vinden, maar dit is echt niet aan mij besteed :o .